Του Γ. Τεκίδη
Λέει η παροιμία, περιγράφοντας με τρεις λέξεις τα δύσκολα, τα αδιέξοδα, τότε που οι ανάγκες απαιτούν εδώ και τώρα λύσεις και απαντήσεις. Τότε που με άλλα λόγια ο χορός, το γλέντι κινδυνεύουν να καταλήξουν από στιγμές χαράς και αγαλλίασης, σε ένα φθηνό φιάσκο, βουτηγμένο στη πίκρα και την απογοήτευση. Τότε είναι που τα μάτια όλων στρέφονται στον θεωρούμενο χαρισματικό, ταλαντούχο και γενναίο, αυτόν που με τις μοναδικές του ικανότητες θα μας βγάλει από τα δύσκολα, τα αξεπέραστα, θα μας οδηγήσει σε ασφαλές απάγκιο, κοντολογίς θα σώσει το χορό.
Ένα τέτοιο ρόλο επιφύλαξε και ίσως ακόμη επιφυλάσσει ο οργανωμένος στον Σύριζα κόσμος για τον πρόεδρό του τον Α. Τσίπρα. Τον πρόεδρο και μέχρι πρότινος πρωθυπουργό, που τα ηγετικά του προσόντα, η οξυδέρκεια, το πολιτικό θάρρος και η άνεση της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας με το λαό, χαρίσματα που μας παραπέμπουν στον αείμνηστο Α. Παπανδρέου και τα οποία αναγνωρίζουν πολιτικοί εχθροί και φίλοι. Και μόνο το γεγονός ότι η ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά από τα αζήτητα του πολιτικού περιθωρίου, η καταγεγραμμένη στη συνείδηση του κόσμου ως μια πολιτική σέχτα διαμαρτυρίας, με την δική του έμπνευση και αποφασιστικότητα, βοηθούσης βέβαια και της εξαιρετικά ιδιόμορφης συγκυρίας, να αναδειχθεί σε πολιτική δύναμη εξουσίας, τον δικαιώνει ως ένα λαϊκό χαρισματικό ηγέτη.
Αυτά ακριβώς τα χαρίσματα και οι δυνατότητες παρεξηγήθηκαν από το ίδιο το στελεχικό δυναμικό του κόμματος προσδίδοντας σ’ αυτά ανεξάντλητη δυναμική και αποτελεσματικότητα και άρα δεν χρειαζόταν οι άλλοι να κάνουν τίποτε ιδιαίτερο, αφού ο πρόεδρος μπορεί τα πάντα, ακόμη και τα ακατόρθωτα. Παραδομένες, αρχής γενομένης από την κεντρική επιτροπή, τον Γραμματέα της, τις νομαρχιακές επιτροπές, τις οργανώσεις μελών, σε ένα νιρβάνα διαρκείας από τις αρχές του 2015, έχοντας εναποθέσει όλοι τις ελπίδες και προσδοκίες τους στις κρίσιμες στιγμές, σε ένα και μόνο πρόσωπο, αυτό του πρώην πρωθυπουργού. Η παραλυτική λειτουργία των παραπάνω και η ουσιαστική ανυπαρξία στα κοινωνικά τεκταινόμενα, δεν ήταν δυνατόν να αναπληρωθούν από τις ικανότητες ενός και μόνο ανθρώπου, όσο σημαντικές κι αν είναι αυτές.
Διά πάσα, λοιπόν, νόσο και πρόβλημα, τα βλέμματα στραμμένα στον Α. Τσίπρα λησμονώντας το αυτονόητο, ότι ούτε μάγος είναι, ούτε ταχυδακτυλουργός με απεριόριστους άσους στο μανίκι του, άσους που θα μας ξελάσπωναν κάθε φορά που έσφιγγαν τα πράγματα. Και δεν ήταν λίγες αυτές οι φορές. Αυτή η νοσηρή κατάσταση, ο απαράδεκτος και αναιτιολόγητος εφησυχασμός, η ιδιότυπη πολιτική οκνηρία, η έλλειψη δράσης και επικοινωνίας με τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις που δίνουν καθημερινά τη μάχη της ζωής και προσβλέπουν στον Σύριζα-προοδευτική συμμαχία, πρέπει άμεσα να εγκαταλειφθεί.
Το επερχόμενο συνέδριο είναι ανάγκη και πρέπει να γίνει σταθμός στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Το δημόσιο προσκλητήριο της ηγεσίας για πλαισίωση των οργανώσεων της παράταξης με νέο έμψυχο δυναμικό, βρίσκει ήδη μεγάλη ανταπόκριση. Ο νηφάλιος διάλογος, η στοιχειοθετημένη αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων, δίχως την ψυχοκτόνα εσωστρέφεια και τον μικροεγωισμό, η ειλικρινής και γενναία αυτοκριτική πρωτοκλασάτων και μη, θα θέσουν τα θεμέλια μιας ισχυρής και νικηφόρας δημοκρατικής, προοδευτικής, σύγχρονης αριστερής παράταξης. Για να δικαιωθούν έτσι οι προσδοκίες και οι ελπίδες του πολύπαθου δημοκρατικού κόσμου που με δέος αντικρίζει σήμερα την προσπάθεια εδραίωσης από την νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κυριάκου ενός ακροδεξιού κράτους.
Ίσως έτσι καταφέρουμε να ακυρώσουμε και το νόημα εν τέλει της παραπάνω παροιμίας, αφού παραδεχτούμε ότι δεν είναι δυνατόν οι λεβέντες, όσο λεβέντες κι αν είναι να σώζουν δια παντός τον χορό.
ΥΓ. Εκτός από το φέσι των δανεικών και αγύριστων από τον κρατικό κορβανά, το κόμμα των… νοικοκυραίων, η ΝΔ έχει φεσώσει με κάμποσα εκατομμύρια και την ΔΕΗ. Αυτή τη ΔΕΗ που οι αθεόφοβοι θέλουν να… εξυγιάνουν, να σώσουν και μετά να την σκοτώσουν. Υπήρξε, λέει, κάποιος διακανονισμός εξόφλησης που κανείς δεν γνωρίζει αν τηρείται, που μάλλον δεν τηρείται. Και εσείς κομπανιέρος της αντιπολίτευσης πότε θα τους πιάσετε από τον γιακά μέσα στη βουλή για τις απατεωνιές τους;