Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Κάθε χρόνο περιμένω με λαχτάρα τα παιδιά να μου πουν τα κάλαντα. Μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία.
Θυμάμαι τότε που ήμουν μικρός, πώς προετοιμαζόμουν, να μάθω όλα τα λόγια, να φτιάξω το τριγωνάκι. Όλη τη νύχτα δεν κοιμόμουν από την αγωνία πότε θα ξημερώσει για να ξεκινήσω. Είχα καταστρώσει ένα λεπτομερές σχέδιο, σε ποιους θα πάω να τα πω. Πρώτα στους γνωστούς, και κατόπιν σε άγνωστους. Οι γνωστοί θα μου έδιναν σίγουρα, ιδίως ο θείος Νίκος που με αγαπούσε ιδιαίτερα. Από τους άγνωστους, ό,τι βγει καλοδεχούμενο.
Οι περισσότεροι μου έδιναν κάποιο κουλουράκι, ένα αποξηραμένο σύκο, ξυλοκέρατο, χουρμάδες ή κανένα μανταρίνι, αλλά υπήρχαν και οι πιο ανοιχτοχέρηδες που έδιναν και χρήματα. Μ’ αυτά τα χρήματα που μάζευα φασούλι το φασούλι, και με τα χρήματα που έβγαζα άλλες δύο φορές – από τα κάλαντα της παραμονής Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, αγόραζα το παιχνίδι που ονειρευόμουν ολόκληρη τη χρονιά –ένα μικρό κόκκινο αστραφτερό αυτοκινητάκι.
Φέτος, λοιπόν, ήλθαν πάλι τα παιδιά να μου πουν τα κάλαντα. Αλλά δεν μου θύμισαν καθόλου την δική μου παιδική ηλικία. Πρώτα-πρώτα, άργησαν να έλθουν. Φαίνεται ότι κάθε μέρα αργούν να ξυπνήσουν κι ότι δεν έχουν και μεγάλη αγωνία να τα πουν τα κάλαντα. Αυτό μάλλον είναι φυσικό, διότι το καθένα έχει πάνω από 20 ακριβά παιγνίδια.
Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι δεν ήξεραν και πολύ καλά τα λόγια. Επίσης δεν τα είπαν ως το τέλος, αλλά έφαγαν τα μισά, ήταν πολύ βιαστικά. Δυο πιο οργανωμένοι, είχαν ένα κασετόφωνο που τα έλεγε αντί γι’ αυτούς.
Σε όσους επιχείρησα να δώσω μανταρίνια ή μελομακάρονα, κατέβασαν τα μούτρα απογοητευμένοι.
Σε όσους έδωσα 1 ή 2 ευρώ, έτσι κι έτσι, συγκρατημένη αισιοδοξία. Μόνον από 5 ευρώ και πάνω έμειναν ικανοποιημένοι.
Φαίνεται ότι άλλαξαν οι καιροί. Τώρα τα παιδιά είναι μαθημένα να παίρνουν ακριβά δώρα, τάμπλετ, ποδήλατο, καραόκε, palymobil, Lego, drone spy II, Nintendo Robot, Monster Energy Supercross, NBA Giannis Antetokumbo, τηλεκατευθυνόμενο Star Wars,Robot Darkside κλπ. κλπ.