Του Γ. Τεκίδη
Τελικά αποδεικνύεται ασήκωτο το βάρος που κουβαλάνε στους ώμους τους, άνθρωποι που έδρασαν στον κοινωνικό και πολιτικό στίβο, βάζοντας ακόμη ενέχυρο και τη ζωή τους για την πραγμάτωση οικουμενικών αξιών και ιδεών τους, έτσι ώστε να αντέξουν συνεπείς γι’ αυτά τα οποία αγωνίστηκαν ως το τέλος του βίου τους. Γι’ αυτό στα μισά της ζωής τους ή και προς το τέλος, για ανεξήγητους πολλές φορές και δυσνόητους λόγους, απεμπολούν ουσιαστικά το καταξιωμένο στη λαϊκή συνείδηση αγωνιστικό παρελθόν τους, μεταπηδώντας σε θέσεις και απόψεις του στρατοπέδου που τους πολέμησε διαχρονικά, επιδιώκοντας ακόμη και τον βιολογικό αφανισμό τους.
Η περίπτωση του Μίκη Θεοδωράκη μπορεί να μην είναι σπάνια, είναι όμως για την αριστερά στη χώρα μας και εν γένει για το κομμουνιστικό κίνημα ξεχωριστή και βαρυσήμαντη. Ο Μίκης ο εμπνευστής ενός καθημαγμένου και αλύτρωτου λαού, ο μπροστάρης στον αγώνα για ελευθερίες και δικαιώματα, ο χιλιοτραγουδισμένος από κυνηγημένους και μη, ενός αδυσώπητου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, ο δεσμώτης της δικτατορίας, ο θιασώτης της ειρηνικής συνύπαρξης και κατανόησης με τους γειτονικούς λαούς, έρμαιο σήμερα του κυκλοθυμικού και εκρηκτικού του χαραχτήρα, συναγελάζεται και υιοθετεί υστερικές εθνικιστικές απόψεις, πρωτοστατώντας με δηλώσεις και την προσωπική του παρουσία, στις μισαλλόδοξες συνάξεις ακροδεξιών και παραθρησκευτικών οργανώσεων με αφορμή το Μακεδονικό θέμα. Βέβαια τα παράδοξα της συμπεριφοράς και της αλλαγής απόψεων του Μ. Θεοδωράκη για τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις στη χώρα μας δεν είναι πρωτόφαντα. Είναι ο ίδιος που στη μεταπολίτευση έθεσε το εκβιαστικό δίλημμα «Καραμανλής η τανκς», είναι ο ίδιος ο νάρκισσος των πολιτικών και καλλιτεχνικών του πεπραγμένων, που συμμετείχε στη κυβέρνηση Κων. Μητσοτάκη ως υπουργός πολιτισμού, έστω για βραχύβιο διάστημα, αφήνοντας άφωνο το πανελλήνιο. Ουδείς όμως αλάνθαστος σ’ αυτό τον κόσμο και η μεγαθυμία κύριο χαρακτηριστικό του κόσμου της απανταχού αριστεράς, έδειξε κατανόηση και διάθεση δικαιολόγησης των λαθών του. Δυστυχώς για τον μεγάλο καλλιτέχνη και αγωνιστή οι επιλογές και η στάση του σήμερα, ιδιαίτερα στο μεγάλο εθνικό θέμα, μόνο θλίψη και απογοήτευση γεννούν, σε όλους τους καλής πίστης δημοκράτες, αριστερούς και παλιούς συναγωνιστές του, όσοι ακόμη ζούνε.
Ο Μίκης το ίνδαλμα αγωνιστή και καλλιτέχνη για χιλιάδες νέους και νέες πριν τη δικτατορία αλλά και μετά, να κάθεται στην ίδια εξέδρα πέρυσι με ακροδεξιούς και χρυσαυγίτες πατριδοκάπηλους, συμμεριζόμενος τα μισαλλόδοξα κηρύγματα των ομιλητών στο συλλαλητήριο, χωρίς να ενοχλείται από τους φασιστικούς χαιρετισμούς των παρακαθήμενων. Για να ακολουθήσουν οι έπαινοι και τα συγχαρητήρια για την παρουσία του στο συλλαλητήριο του μίσους και του αγοραίου εθνικισμού, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από παρακρατικές και ακροδεξιές οργανώσεις, μηδέ εξαιρουμένης και της ΧΑ. Ο ίδιος δε ο Μίκης να δηλώνει ότι «οι χρυσαυγίτες είναι πατριώτες που αγαπούνε κάπως εριστικά την πατρίδα».
Μάλιστα. Η μασκαρεμένη με πολιτικό κουστούμι συμμορία της ΧΑ είναι πατριώτες, αλλά… κάπως εριστικοί, για τον πάλαι – ποτέ αγωνιστή Μίκη Θεοδωράκη. Ακόμη και ο γιός του εξολοθρευτή ψυχών και σωμάτων αρχιβασανιστή της Μακρονήσου, του περιβόητου Σκαλούμπακα, σήμερα μέλους της ΧΑ, που γεμάτος ενθουσιασμό για την παρουσία του Μίκη στη σύναξη του ερέβους να γράφει στο φεισμπούκ «που είσαι πατέρα να μας δεις. Να δεις πως δικαιώνεται το έργο σου».
Ναι κ. Μίκη Θεοδωράκη. Την ταύτιση των απόψεων σου με τις δικές τους, την θεωρούν δικαίωση οι διαχρονικοί πατριδέμποροι και θιασώτες του μαύρου. Οι αμείλικτοι διώκτες σου στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, σήμερα σε χειροκροτούν. Οι νεκροί σύντροφοι σου και πάλι δακρύζουν.
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.