Με έναν φόβο ζει η αστική τάξη… Το φόβο της προοπτικής του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Της ανατροπής της από την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων. Αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση για το αντικομμουνιστικό παραλήρημα που έχει εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια, με κορύφωση το κατάπτυστο ψήφισμα στις 19 Σεπτέμβρη στο Ευρωκοινοβούλιο.

Ο αντικομμουνισμός τους έχει διαβαθμίσεις, εξειδικεύεται από χώρα σε χώρα, ανάλογα με το επίπεδο του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, ανάλογα με την Ιστορία του κάθε τόπου, ανάλογα με την πείρα του ίδιου του λαού. Αλλού είναι πιο χυδαίος, επιθετικός, αλλού πιο εκλεπτυσμένος, πιο ραφιναρισμένος, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει και στα όρια του γελοίου.

Στην Πράγα π.χ. εμφανίζεται σε αφίσα η μπάμπουσκα με δόντια δράκουλα ενώ στο Βερολίνο βάζουν τα παιδάκια του Δημοτικού να κάνουν πρότζεκτ για τη «Δικτατορία της DDR». Αλλάζουν τα ονόματα των δρόμων και των πλατειών που είναι αφιερωμένα στο διεθνές και ντόπιο εργατικό κίνημα με αργό αλλά σταθερό ρυθμό (η πλατεία Λένιν του Βερολίνου έγινε πλατεία των Ηνωμένων Εθνών).

Με αφορμή, λοιπόν, τα 30 χρόνια από την πτώση του Τείχους, βρίσκεται σε εξέλιξη όλη τη φετινή χρονιά στη Γερμανία σειρά αντικομμουνιστικών δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων, που θα κορυφωθούν στις 9 Νοέμβρη στο Βερολίνο.

Είναι όμως πολύ προσεκτικοί.

Έχουν γνώση και εμπειρία! Δεν αντιπαρατίθενται σε όλα τα επίπεδα. Δεν τολμάνε να ανοίξουν συζήτηση για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούσαν, για τις κατακτήσεις των εργαζομένων, των γυναικών, της νέας μάνας, της νεολαίας.

 

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ Λ.Δ.Γ.

Δεν τολμάνε να μιλήσουν για το σύστημα Υγείας και Παιδείας της DDR. Δεν τολμάνε, γιατί ξέρουν ότι αυτά δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα από τις μνήμες, είναι βιώματα και στάση ζωής που έγιναν κτήμα από εκατομμύρια Ανατολικογερμανών εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε ειδική κρατική διαδικτυακή πλατφόρμα στο ίντερνετ, στην οποία καλείται όποιος θέλει να σηκώσει προσωπικό βίντεο με την εμπειρία του από την πτώση του Τείχους, η συμμετοχή έφτασε στα μόλις 10 βιντεάκια. Πράγμα καθόλου τυχαίο…

Με μια απλή συζήτηση με πρώην πολίτες της DDR, ειδικά με αυτούς που ηλικιακά έζησαν την προσπάθεια οικοδόμησης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, από πολλούς γίνεται ξεκάθαρη η προτίμησή τους στο τότε. Οχι επειδή δεν υπήρχαν προβλήματα, αλλά γιατί ήταν άγνωστο το συναίσθημα της ανασφάλειας για το αύριο, του άγχους για το τι θα σου ξημερώσει. Δεν φοβόταν κάποιος ότι θα βρεθεί στο δρόμο από μια έξωση ή ότι θα χάσει τη δουλειά του. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων, ιδιαίτερα των γυναικών και της νεολαίας, δεν βρίσκονταν υπό συνεχή αμφισβήτηση και απειλή.

Ας δούμε κάποιους βασικούς τομείς και να τους συγκρίνουμε με το σήμερα: Η εργασία αποτελούσε δικαίωμα και υποχρέωση κάθε πολίτη που μπορούσε να εργαστεί. Δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο η λέξη «ανεργία». Η θέση εργασίας ήταν εξασφαλισμένη για όλους τους πολίτες, ανάλογα με την ειδικότητά τους. Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας βρισκόταν σε συνεχή διαδικασία μείωσης, χωρίς μείωση του μισθού, ενώ οι μέρες αδείας συνεχώς αυξάνονταν.

Οι γυναίκες και η μητρότητα, η οικογένεια προστατεύονταν από τον Οικογενειακό Κώδικα, που έθετε την οικογένεια κάτω από την ολόπλευρη φροντίδα του σοσιαλιστικού κράτους. Καθορίστηκαν η μείωση του χρόνου εργασίας για τη γυναίκα και η αύξηση της ετήσιας άδειας για 800.000 εργαζόμενες μητέρες με δύο ή περισσότερα παιδιά. 80% των παιδιών ηλικίας έως 3 ετών και όλα τα παιδιά από 3 έως 6 χρόνων είχαν μια θέση σε παιδικό σταθμό ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

Στην Υγεία τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα. Η σοσιαλιστική εξουσία αντιμετώπιζε το ζήτημα της Υγείας ως καθολικό δικαίωμα, έχοντας στόχο την προαγωγή της υγείας του συνόλου. Στο σοσιαλισμό η προστασία της υγείας και της εργατικής δύναμης συνέβαλε στην ολόπλευρη σωματική και πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου καθώς και τη διαμόρφωση μιας ευχάριστης ζωής. Ολοι οι εργαζόμενοι και τα μέλη των οικογενειών τους ήταν ασφαλισμένοι στον ενιαίο κρατικό φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης. Αυτός παρείχε εντελώς δωρεάν φάρμακα, χωρίς περιορισμούς στη συνταγογράφηση. Οι επισκέψεις, οι εγχειρήσεις, οι θεραπείες ήταν δωρεάν, όσο δαπανηρές και να ήταν. Η πρόληψη των ασθενειών ήταν το πιο σημαντικό καθήκον των υγειονομικών υπηρεσιών, με τη βοήθεια μιας ενιαίας διαδικασίας από μέτρα προφύλαξης, έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης των ασθενειών, μέχρι και την αποκατάσταση.

Η στεγαστική πολιτική ήταν βασικό θέμα του σοσιαλιστικού κεντρικού σχεδιασμού. Το πρόβλημα της κατοικίας, που τόσο ταλαιπωρεί σήμερα το λαό του Βερολίνου (με την έλλειψη σπιτιών και με τα υπέρογκα ενοίκια), αποτελούσε δικαίωμα του κάθε πολίτη. Κάθε νέος ήξερε με την ενηλικίωσή του ότι θα έχει ένα διαμέρισμα. Με την απόφασή του για γάμο έπαιρνε αυτόματα μεγαλύτερο σπίτι και, αντίστοιχα, με τον ερχομό κάποιου παιδιού. Η θέρμανση του σπιτιού και του νερού δεν απασχολούσε καθόλου τα λαϊκά στρώματα, αφού το ποσό που αναλογούσε να πληρώσουν ήταν αμελητέο σε σχέση με το μισθό τους.

Τα σχολεία ήταν τα πρώτα κοινωφελή κτίρια που χτίζονταν σε νεόδμητες συνοικίες της DDR, ενώ πολλαπλασιάστηκαν μέσα σε 30 χρόνια τα πανεπιστήμια και οι ανώτατες σχολές (από 18 σε 53). Χιλιάδες επιστήμονες και τεχνικοί αποφοίτησαν από το σύστημα Εκπαίδευσης. Στην DDR προαγόταν οργανωμένα η καλλιτεχνική παιδεία. Τα στοιχεία του 1979 μιλάνε από μόνα τους: 6.700 συγκροτήματα/χορωδίες με 220.150 μέλη, 6.400 μεικτές ορχήστρες με 775.00 μέλη, 1.140 λαϊκοί θίασοι με 15.850 μέλη, 1.160 όμιλοι ζωγραφικής με 16.500 μέλη. Όχι άδικα, χαρακτηρίζεται η DDR ως η χώρα του βιβλίου: 12.733 γενικές βιβλιοθήκες και 5.041 βιβλιοθήκες συνδικάτων και εργοστασίων, 77% των μαθητών ηλικίας 7 έως 14 ετών ήταν μέλη δανειστικών βιβλιοθηκών. Από το 1949 έως το 1979 εκδόθηκαν πάνω από 150.000 τίτλοι βιβλίων, 25.000 από τους οποίους ήταν μεταφράσεις ξενόγλωσσων έργων. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός άγγιζε τα 3,6 εκατομμύρια εργαζομένων, με 261.000 προπονητές και γυμναστές, 159.000 διαιτητές και 10.565 αθλητικούς συλλόγους.

Πως λοιπόν μετριέται η ελευθερία; Πότε είναι ο άνθρωπος ελεύθερος; Όταν νιώθει καθημερινά την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα της επιβίωσης ή όταν έχει εξασφαλισμένα δικαιώματα στην εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση; Πότε ο εργαζόμενος μπορεί να συμμετέχει ουσιαστικά στην πολιτική; Όταν ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια επιλέγοντας το μικρότερο κακό – για τα συμφέροντά του – ή όταν παίρνει μέρος μέσα από συλλογικές διαδικασίες στον τόπο δουλειάς στη λήψη και στην υλοποίηση αποφάσεων;

Όλα τα παραπάνω απλά δεν ξεχνιούνται. Δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα από τα βιώματα των λαών. Χωρίς να ωραιοποιούμε την κατάσταση, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις παρεκκλίσεις στην πορεία οικοδόμησης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, έχουμε χρέος να προβάλλουμε όλες αυτές τις κατακτήσεις και να σηκώνουμε ανάστημα στον αντικομμουνισμό τους.

 

ΤΕ ΠΙΕΡΙΑΣ του ΚΚΕ