Ποιος μπορεί να ξεχάσει μία από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις κυρίως της δεκαετίας του ’80; «Πάρε το μηδέν» έλεγε η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής όταν ακούγαμε παράσιτα ή ο συνομιλητής ακουγόταν από το βάθος.
Σε κάποιες περιπτώσεις, αφού δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων και έπρεπε να σηκώσεις το ακουστικό για να καταλάβεις ποιος σε καλεί, το «πάρε το μηδέν» ήταν η απόλυτη δικαιολογία για να το κλείσεις και να έχεις την δικαιολογία ότι δεν άκουγες καλά.
Πόσοι όμως γνωρίζουν γιατί παίρναμε το μηδέν; Τεχνικός των επικοινωνιών μας λύνει την απορία και λέει, σύμφωνα με το enikos.gr, ότι όποιο πλήκτρο κι αν πατούσαμε θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα, η γραμμή, έστω και για λίγο θα καθάριζε από τα παράσιτα αλλά για κάποιον, άγνωστο λόγο, όλοι μας επιλέγαμε το «0» και όχι κάποιον άλλο αριθμό. Το πάτημα του πλήκτρου έδινε λίγο ρεύμα, δηλαδή μεγαλύτερη ισχύ στη γραμμή με αποτέλεσμα να μειώνονται ή να εξαφανίζονται τα παράσιτα.