Του Γ. Τεκίδη

Το οχτάμηνο διακυβέρνησης της ΝΔ απέδειξε περίτρανα και κατά γενική ομολογία, ακόμη και δεξιών με συντηρητικές πεποιθήσεις πολιτών, οι οποίοι δεν πέταξαν στα αζήτητα την κρίση και την σοβαρότητα τους, ότι αυτή ούτε σχέδιο διαθέτει ούτε και βούληση για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.

Επιτελικό κράτος ή καλύτερα το βαθύ κράτος το συνυφασμένο με το γραβατωμένο  παρακράτος και οι επιτελείς του Κυριάκου, αλωνίζουν κυνικά και με απίστευτο θράσος έχουν γραμμένα στα κατά τον Ζουράρι, μεζεά τους, νόμους και σύνταγμα και αξιοκρατία και διαφάνεια, ασχημονώντας και προκαλώντας με την συμπεριφορά τους βάναυσα τους πολίτες και την κοινωνία.

Από πού να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει. Τα πολιτικά τους… ανδραγαθήματα, είτε αυτά αφορούν διορισμούς, είτε κατάργηση ανεξάρτητων ελεγκτικών αρχών, είτε την εξαπάτηση συνταξιούχων με τις δήθεν αυξήσεις που κατέληξαν σε μειώσεις για τους εννέα στους δέκα συνταξιούχους, είτε το σταμάτημα δρομολογημένων από την προηγούμενη κυβέρνηση δημόσιων έργων (ιδιαίτερη είναι η περίπτωση του μετρό Θεσσαλονίκης του οποίου η έναρξη λειτουργίας μετατίθεται για το 2023, προς τέρψη και αγαλλίαση των μεγαλοεργολάβων και των τεχνικών εταιριών που ετοιμάζονται για το νέο μεγάλο τσιμπούσι) και πολλά άλλα, θα χρειαστεί η καταγραφή τους ολόκληρη βίβλο και μάλιστα μαύρη.

Εκεί όμως που άφησε άναυδους η κυβέρνηση-μασκαράτα (μέρες που είναι) και τους ακραιφνείς δεξιούς οπαδούς της, είναι τα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Από το ταξίδι-οπερέτα στις ΗΠΑ του Κυριάκου, μέχρι την απάτη εθνικών διαστάσεων στο «Μακεδονικό» και την απερίγραπτα αλλοπρόσαλλη τακτική της στο προσφυγικό, που απειλεί να τινάξει σήμερα στον αέρα και την κοινωνική συνοχή και να εκθέσει στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης τη χώρα μας για την ανάλγητη έως και απάνθρωπη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες.

Και αυτοί καλά, δεξιά ήταν, ακροδεξιά έγιναν τώρα και όσοι κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας εκπλήσσονται για τον τρόπο που κυβερνάνε, τον αμοραλισμό και την πεζοδρομιακή λεκτική συμπεριφορά τους, ή κάνουν πλάκα ή θέλουν να λησμονούν τα πικρά βιώματα τους από την δεξιά διακυβέρνηση του τόπου διαχρονικά.

Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζεται αυτό το ακροδεξιό λεφούσι από την αντιπολίτευση και ιδιαίτερα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Και λέμε για την αξιωματική αντιπολίτευση ως η δεύτερη πολιτική δύναμη στο κοινοβούλιο και την κοινωνία, γιατί ΚΙΝΑΛ και ΚΚΕ μέχρι στιγμής ο καθένας με την υστεροβουλία του, τις μικροκομματικές και μίζερες σκοπιμότητες του, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μετατρέπονται όχι λίγες φορές σε δεκανίκια στήριξης της αντιλαϊκής δεξιάς καταιγίδας, κι ας ωρύονται με λεκτικές κορώνες και βαρύγδουπες φράσεις περί του αντιθέτου. Από την άλλη ο Σύριζα-προοδευτική συμμαχία αντιδρά σπασμωδικά εντός και εκτός κοινοβουλίου δίχως σχέδιο δράσης, δίνοντας την εικόνα μιας ξεκομμένης από την αγωνία και τις επιθυμίες των λαϊκών στρωμάτων, πολιτικής δύναμης. Οι καταγγελίες, οι απόψεις και οι προτάσεις του με δυσκολία ή και καθόλου δεν φτάνουν στη λαϊκή βάση.

Δεν παραβλέπουμε για το γεγονός αυτό την ύπαρξη του μαύρου μιντιακού μετώπου της δηλητηριώδους μαζικής παραπληροφόρησης, του ψέματος και της δημοσιογραφικής διαστροφής, αλλά και την με κάθε τρόπο προστασία της κυβέρνησης. Αυτό όμως μέχρι εδώ. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε εσαεί τον παραπάνω λόγο για την επικοινωνιακή μας απομόνωση και αφωνία.

Γιατί υπάρχουν, έτσι θέλουμε να πιστεύουμε και οι κομματικές οργανώσεις, και η  Κ.Ε και το οργανωτικό γραφείο (το ίδιο άραγε να ξέρει ότι υπάρχει;) που αντί του συναγερμού και της πολύπλευρης πολιτικής δράσης δίπλα και με σύμμαχο τον παραπλανημένο από την φαιά προπαγάνδα κόσμο, δείχνει να πλέει σε ένα ανεξήγητο πέλαγος ξενοιασιάς και εφησυχασμού. Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που το προσφυγικό παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και από κυβερνητικής πλευράς αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά κολπάκια, εθνικιστική υστερία και ξενοφοβία, ο Σύριζα πρέπει να κάνει τις εύστοχες και αποτελεσματικές προτάσεις του, προτάσεις, θέσεις και απαιτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας, ώστε η πίεση προς την κυβέρνηση να πολλαπλασιαστεί, καθιστώντας την υπόλογη για το σημερινό αλαλούμ.

Η πίεση-απαίτηση του λαϊκού παράγοντα και της αντιπολίτευσης στον πρωθυπουργό να ζητήσει ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΑ άμεση έκτακτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, όπου θα παρθούν συγκεκριμένες και δεσμευτικές αποφάσεις. Ισχύει η όχι η κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό; Θα αναλάβουν και οι λοιποί εταίροι και πολιτικοί φίλοι του Κυριάκου, Κούρτς, Σαλβίνι, Ορμπαν, Βαλτικές χώρες, τις ευθύνες που τους αναλογούν και θα φιλοξενήσουν πρόσφυγες στις χώρες τους; Μα και στα άλλα μεγάλα εσωτερικά ζητήματα της χώρας, η δράση και η πρόταση του Σύριζα να γίνουν, πρέπει να γίνουν δράση και πρόταση της μεγάλης δημοκρατικής πλειοψηφίας, προκειμένου το όραμα της εξανθρώπισης της κοινωνίας μας να γίνει πράξη. Κι αυτή πρωτίστως είναι δουλειά των οργανωμένων δυνάμεων του Σύριζα-προοδευτική συμμαχία και όσων συλλογικοτήτων συνοδοιπορούν μαζί του. Διαφορετικά η μακροημέρευση της πολιτικής απραξίας και της εκκωφαντικής κομματικής αφωνίας, θα σημάνουν την μακροημέρευση των ακροδεξιών πολιτικών της ΝΔ.

Το είπαμε και το ξαναλέμε. Οι προσυνεδριακές διαδικασίες πάνε χέρι-χέρι με την πολιτική δράση και τους κοινωνικούς αγώνες και δεν μετατρέπονται σε τροχοπέδη των μεν στους δε. Εδώ είναι και οι μεγάλες ευθύνες του προέδρου του Σύριζα για την μεγάλη έξοδο του δημοκρατικού και αριστερού κόσμου από τον σημερινό πολιτικό λήθαργο. Κάπου τις τελευταίες μέρες διαβάσαμε ότι ο πρόεδρος του Σύριζα πήρε το όπλο του αποφασισμένος να αντιπαρατεθεί σε ότι καθηλώνει το κόμμα σε στερεότυπα, προσωπικές στρατηγικές και λαθεμένες εμμονές του παρελθόντος, σηματοδοτώντας ξεκάθαρα την στράτευση του με τις επιθυμίες της πλειοψηφίας του προοδευτικού κόσμου.

Το ερώτημα άδολο και γεμάτο ειλικρίνεια. Τελικά όντως ο Α. Τσίπρας πήρε το όπλο του; Πολύ σύντομα αυτό θα φανεί.