Εδώ και πολλά χρόνια οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων μας παρακαλούν το Υπουργείο Παιδείας ένα πολύ απλό και λογικό πράγμα: Να μειωθούν οι εισακτέοι φοιτητές, διότι τα πανεπιστήμια ούτε έχουν τη δυνατότητα να τους σπουδάσουν όπως πρέπει, ούτε η χώρα μας χρειάζεται τόσο πολλούς επιστήμονες, αφού δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχοι παραμένουν ήδη άνεργοι εδώ και πολλά χρόνια.
Υπολογίζεται ότι από τους 100 πτυχιούχους που αποφοιτούν, μόνον οι 5 βρίσκουν αμέσως δουλειά. Οι 75 περιμένουν περίπου 7-12 χρόνια, και οι άλλοι 20 δεν βρίσκουν ποτέ.
Το κακό ξεκινάει από τους γονείς. Αφού ξέρουν ότι τα παιδιά τους μετά τις σπουδές δεν θα βρουν δουλειά, γιατί τα στέλνουν στο πανεπιστήμιο; Γιατί πληρώνουν μια περιουσία, περίπου 120.000 ευρώ, για τις σπουδές τους; Κι εκτός από τις 120.000 πληρώνουν κι άλλες 50.000 – για αυτοκίνητο Ι.Χ. (για να μη κουράζεται το παιδί μας με τη συγκοινωνία), για λογαριασμούς κινητών τηλεφώνων, αεροπορικά εισιτήρια 1-2 φορές το μήνα, χαρτζιλίκι, φραπεδάκια, τσιγαράκια κ.ά.
Από τη μεριά τους οι κανακάρηδες και οι κανακάρισσες, αντί να διαλέξουν πρακτικά και δύσκολα επαγγέλματα (λ.χ. μπογιατζής, γεωργός, υδραυλικός, οξυγονοκολλητής, χτίστης, σοβατζής, νοσοκόμα κλπ.), διαλέγουν κάτι σχολές όπως Διοίκηση Επιχειρήσεων, Ψυχολογία, Ιστορία της Τέχνης, Δημοσιογραφία, Κοινωνιολογία, Εκπαιδευτής σκύλων, Αεροσυνοδοί, Μοντελίστ, κ.ά. Και ύστερα από 5-6 χρόνια σπουδών, όταν οι γονείς έχουν γεράσει και έχουν ρέψει από τα έξοδα, αναγγέλλουν ξαφνικά στους γονείς ότι το ένα πτυχίο δεν είναι αρκετό, και ότι πρέπει να κάνουν νέες σπουδές σε άλλη σχολή, μετεκπαίδευση, μεταπτυχιακό, Master, ντοκτορά κλπ…
Κι αφού πάρουν κι αυτά τα επιπλέον πτυχία – όταν τα πάρουν – τα επόμενα 2-3 χρόνια θα ζούνε με το χαρτζιλίκι απ’ τους γονείς και τους παππούδες, και θα περιμένουν μήπως κάποιος από τους 300 εργοδότες – στους οποίους έστειλαν βιογραφικό – συγκινηθεί και τους προσλάβει εποχικούς για ένα κομμάτι ψωμί – μεροκάματο και μισθό πείνας.
Κι αφού περάσουν κι αυτά τα χρόνια της αναμονής, κάποιο πρωί θα πάρουν των οματιών τους και θα φύγουν στο εξωτερικό να βρουν την τύχη τους – όπως έχουν κάνει ήδη χιλιάδες άλλοι πτυχιούχοι πριν από αυτούς.
Κι αφού παντρευτούν εκεί κάποια/ον συνάδελφο τους, και κάνουν και παιδάκια – που δεν θα μιλάνε ελληνικά (όπου γη και πατρίς), θα έρχονται τα καλοκαίρια με την άδεια τους στην Ελλάδα για ηλιοθεραπεία και διακοπές σε κάποιο νησί, και θα περνούν και 1-2 μέρες να δουν και τα γεροντάκια τους γονείς.
Να τους συγχαρείς (τους γονείς) ή να τους συλλυπηθείς;