Ένα από τα χαρακτηριστικά του λαού μας είναι η γκρίνια. Δε νομίζω κάποιος να διαφωνεί ότι ο Έλληνας είναι γκρινιάρης. Όταν έχει ήλιο, λέει «τι ζέστη είναι αυτή που έβγαλε σήμερα ρε…». Όταν βρέχει λέει «ρε τον παλιόκαιρο, τι βροχή είναι αυτή σήμερα». Όταν έχει κρύο ο Έλληνας θέλει ζέστη, όταν έχει ζέστη θέλει κρύο και όταν έχει μέρες να βρέξει, γκρινιάζει και ζητάει απεγνωσμένα λίγη βροχή.

Η γκρίνια αυτή και η μιζέρια, κατακλύζει την καθημερινότητα του Έλληνα και δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή και η μιζέρια στην πολιτική και ιδιαίτερα στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Έτσι λοιπόν παρακολουθώ τις δημοσιεύσεις ορισμένων στα κοινωνικά δίκτυα, που φυσικά στοχεύουν στην διαμόρφωση κλίματος. Ασφαλτοστρώνονται κάποιοι δρόμοι και γκρινιάζουν ότι είναι για προεκλογικό σκοπό. Εάν δεν γινότανε αυτοί οι δρόμοι, θα γκρίνιαζαν γιατί δεν τους έκαναν.

Πριν από λίγους μήνες έγινε η διαμόρφωση της πλατείας Δημαρχείου και οι ίδιοι άνθρωποι έλεγαν ότι και αυτό είναι για προεκλογικούς σκοπούς. Δεν ξέρω πόσο καιρό πριν από τις εκλογές πρέπει ο Δήμος να σταματάει τις εργασίες του για να μην χαρακτηρίζονται προεκλογικά τα έργα του…

Η πόλη μας έχει 2 υπόγεια Parking κάτω από το Δημαρχείο και κάτω από την πλατεία Δημαρχείου, έχει 1 Parking στην πλατεία Δημοκρατίας (δίπλα από τον Ευκαρπίδη), 1 ιδιωτικό Parking στην Ανδρούτσου (απέναντι από το παλιό βιβλιοπωλείο ΜΑΤΙ), 1 Parking στην Ξηρομερίτου και η «πλάκα» είναι ότι η πλειοψηφία αυτών που γκρινιάζουν για την έλλειψη Parking, δεν έχουν παρκάρει ΠΟΤΕ, σε κάποιον από αυτούς του χώρους, αλλά κάνουν δεκάδες κύκλους στο κέντρο της πόλης προσπαθώντας να βρουν χώρο στάθμευσης και καταναλώνουν τα χρήματα που «γλυτώνουν» από το Parking, σε βενζίνες…

Όταν λέω γκρίνια και μιζέρια δεν αναφέρομαι στην καλοπροαίρετη κριτική ή τις όποιες επισημάνσεις ή διεκδικήσεις των πολιτών. Πρέπει να διεκδικούμε το καλύτερο, πρέπει να απαιτούμε καλύτερη ποιότητα ζωής και να έχουμε τον πήχη ψηλά. Άλλωστε αδρανείς πολίτες, συνεπάγεται και αδρανή διοίκηση.

Αναστασιάδης Θωμάς

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος

ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ – ΣΑΒΒΑΣ ΧΙΟΝΙΔΗΣ