Τα τελευταία 93 χρόνια, η κλήρωση του πρωτοχρονιάτικου λαχείου είναι θεσμός. Ξεκίνησε ως ενίσχυση του ταμείου των δημοσιογράφων, επιβίωσε στα χρόνια της Κατοχής, έφτασε να μοιράζει πολυκατοικίες και υπερπολυτελή οχήματα, άλλαξε «χέρια» με απόφαση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου.
Από το 1927 μέχρι σήμερα, τίποτα δεν είχε εμποδίσει την κυκλοφορία του. Στις αρχές του 20ου αιώνα, το επάγγελμα του δημοσιογράφου, μισθολογικά, συνταξιοδοτικά και θεσμικά, ήταν ένας αγώνας μετ’ εμποδίων. Οι εργαζόμενοι στον Τύπο δεν είχαν ασφάλιση και το καθεστώς εργασίας τους δεν ήταν σταθερό.
Το ταμείο της Ενώσεως Συντακτών (ΕΣΗΕΑ) δεν είχε αρκετούς πόρους έτσι ώστε να τους στηρίξει καθώς βασιζόταν κυρίως σε δωρεές και έσοδα από δράσεις, όπως οι μεγάλοι ετήσιοι χοροί του. Η ιδέα του λαχείου εφαρμόστηκε για πρώτη φορά την πρωτοχρονιά του 1927. Βέβαια, τα έπαθλα των πρώτων τυχερών του πρωτοχρονιάτικου «Λαχείου Συντακτών» δεν είχαν καμία σχέση με τα αμύθητα ποσά που θα μοιράζονταν σε μερικές δεκαετίες.
1936-1966: Η χρυσή τριακονταετία
Μέχρι το 1936, η Ένωση Συντακτών δεν ήταν ο μόνος οργανισμός που είχε το δικαίωμα να εκδώσει λαχείο. Ακόμα δεν υπήρχαν οργανωμένα κρατικά λαχεία, παρά μόνο σποραδικές εκδόσεις, τα έσοδα των οποίων αξιοποιούνταν προς ενίσχυση της αρχαιολογικής έρευνας και του πολεμικού ναυτικού.
Κατά τ’ άλλα, μπορούσε να εκδώσει λαχείο όποιος ήθελε. Η κατάσταση άλλαξε, όταν ήρθε στα πράγματα το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Ο Ιωάννης Μεταξάς ίδρυσε τη Διεύθυνση Κρατικών Λαχείων και απαγόρευσε κάθε άλλη έκδοση. Επέτρεψε μόνο μία εξαίρεση: το Λαχείο της Ενώσεως Συντακτών. Ο δικτάτορας γνώριζε ότι χρειαζόταν τον τύπο με το μέρος του. Έτσι, πριμοδότησε την ΕΣΗΕΑ με το αποκλειστικό προνόμιο της έκδοσης του μεγαλύτερου λαχείου στη χώρα.
Διαβάστε τη συνέχεια στη mixanitouxronou.gr