Για τους τέσσερις τελευταίους μήνες και τη συνεργασία που είχε ως εκπρόσωπος Τύπου του υπουργείου Υγείας και ως επικεφαλής της εξέλιξης της πανδημίας στη χώρα μίλησε ο Σωτήρης Τσιόδρας.
Με μια αποχαιρετιστήρια ομιλία ο καθηγητής συγκίνησε τους Έλληνες με τον γλαφυρό λόγο του:
«Ίσως στη δυσκολότερη στιγμή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολύ εύκολα αναμείχθηκαν το ψέμα με την αλήθεια. Τέτοιες συμπεριφορές δεν βοήθησαν, ούτε βοηθούν. Με εφόδιο την ειλικρίνεια, προσπάθησα να αναλύσω τα επιστημονικά δεδομένα, μαζί με μια επιτροπή 26 επιστημόνων και σε συνεργασία με τον κ. Κικίλια και τον κ. Κοντοζαμάνη, αλλά και την αμέριστη βοήθεια της Πολιτικής Προστασίας υπό τον υπουργό Νίκο Χαρδαλιά.
Προσπάθησα επί 4 μήνες να δίνω χρήσιμες πληροφορίες, να απαντήσω σε ερωτήσεις συμπολιτών μας και να εμψυχώνω μια κοινωνία που αγωνιούσε. Επανέλαβα πολλές φορές την απάντηση που κυριάρχησε σε αυτή την πανδημία, την αβεβαιότητα, την εντιμότητα να λες “δεν γνωρίζω”. Δεν αισθάνθηκα διαφορετικός από εσάς, αναπάντεχα βρέθηκα σε αυτή τη θέση και οπωσδήποτε δεν πρέπει ένας άνθρωπος με αδυναμίες, όπως εγώ, να αναχθεί σε πρότυπο.
Βρέθηκα κοντά σας και αισθάνθηκα κοντά σας ακόμα και μέσω κάμερας. Στην πατρίδα μας ο ιός δεν είχε τον τελευταίο λόγο και δεν θα του κάνω τη χάρη να τον μνημονεύσω πάλι. Η ζωή θα συνεχίσει να νικά.
Θέλω και εγώ σταδιακά να επιστρέψω στην κανονικότητα, στα υπόλοιπα καθήκοντά μου και τους φοιτητές. Δεν χρειάζεται πλέον αυτή η τακτική ενημέρωση. Το πραγματικό R ήταν χθες 0,33%. Έως τις 31 Μαΐου θα εκδίδεται γραπτή ενημέρωση, ενώ μετά θα γίνεταια αυτό μία φορά την εβδομάδα. Ελπίζω όλοι μαζί να συνεχίσουμε να προχωράμε μπροστά. Φτάσαμε με πολύ κόπο πολύ μακριά.
Η επιστροφή στην κανονικότητα ξεκίνησε. Με προσοχή. Ο ιός εξακολουθεί να υπάρχει. Διασπείρεται εύκολα. Όταν έχω συμπτώματα, πρέπει να ελέγχομαι, να απομονώνομαι, να παίρνω θεραπεία όταν χρειάζεται. Σαν παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, θαρρείς όλη η Γη έγινε ένα. Ζήσαμε και ζούμε δύσκολα, με εκατομμύρια ανθρώπους να περνούν τον κάβο του ιού και εκατοντάδες χιλιάδες να μην τα καταφέρνουν.
Θα ήθελα να τελειώσω με αναφορά σε ένα ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη:
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά…
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…
Σας ευχαριστώ για όλα».