Σε σύγκριση με τους Λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων Κρατών μας διακρίνουν ως οδηγούς αυτοκινήτων και δίκυκλων, τα δυσθεώρητα ψηλά ποσοστά παραβατών που γράφουν κάθε ώρα και κάθε μέρα εκεί που δεν πιάνει μελάνι, τους κανόνες κυκλοφορίας, που δεν σέβονται το κόκκινο στους σηματοδότες, τις πινακίδες STOP και μαζί εκείνες που απαγορεύουν στροφή αριστερά, στροφή δεξιά, αναστροφή η που προειδοποιούν ότι εδώ υπάρχει διάβαση πεζών και προσδιορίζουν ανώτατες επιτρεπτές ταχύτητες.
Είμαστε επικίνδυνα απείθαρχοι οδηγοί φίλε μου Ανέστη αλλά και ανέμελοι πεζοί και αυτές τις Εθνικές μας κυκλοφοριακές συμπεριφορές τις πληρώνουμε με νεκρούς, τραυματίες και καταστροφές περιουσιών στους δρόμους των πόλεων, σε επαρχιακούς δρόμους και στις γνωστές μας Εθνικές «καρμανιόλες», συγνώμη, τους αυτοκινητόδρομους ήθελα να πω..
Προσπερνώ και σήμερα τις πολιτικό-οικονομικές απόψεις, όπως έκανα την περασμένη εβδομάδα με το άρθρο-πρόσκληση μου «να θυμηθούμε την «γοητεία» του φλερτ» που φιλοξενήθηκε εδώ στον αγαπημένο διαδικτυακό χώρο και καλώ την προσοχή σας στα ψυχό-κοινωνιολογικά τροχαία δεδομένα που «κλείνουν» αμέτρητα σπίτια κάθε χρόνο στην Πατρίδα μας.
Ιούλιος μήνας, γεμίζανε οι παραλίες μας και θα συνεχίσουμε όπως πάντα χωρίς αίσθηση πειθαρχίας, ανέμελοι οι μεγαλύτεροι στην ηλικία αλλά και οι νεότεροι Έλληνες και Ελληνίδες οδηγοί στις εθνικές και επαρχιακές μας οδούς και «όποιον πάρει ο Χάρος!…»
Τι κρίμα, αλήθεια!..
Το πρόβλημα ΔΕΝ το εντοπίζω στις σταθερές συνιστώσες της ποθητής «ελεύθερης κυκλοφορίας και μετακίνησης» με αυτοκίνητα και δίκυκλα (χωρίς κράνος, κατά κανόνα, οδηγοί και συνοδηγοί) στη μέση του ελληνικού καλοκαιριού που μεθά τους πάντες με την θαλασσινή αλμύρα, αντανακλώντας το πεντελικό λευκό και το ανεπανάληπτο στον πλανήτη γαλάζιο του ουρανού, ακτινοβολώντας με κάθε εισπνοή την πρόκληση πόθου και πάθους για έρωτα και ζωή!
Δεν θα εγκλωβίσω τη σημερινή μου πίκρα στις ευπρόσδεκτες προκλήσεις της οδήγησης αλλά και δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση να σας θυμίσω ότι οι αυτοκινητόδρομοί μας ήταν και παραμένουν Εθνικές «καρμανιόλες» με εκατοντάδες νεκρούς εδώ στην όμορφη Ελλάδα μας…
Οι βελτιώσεις στο Εθνικό μας οδικό δίκτυο μείωσαν κάπως τις αυξητικές τάσεις σε αριθμούς θανάτων και τραυματισμών των παλαιότερων δεκαετιών αλλά στην Ελλάδα ακόμη καταγράφουμε υψηλούς αριθμούς θανάτων από τροχαία ατυχήματα.
Και δυστυχώς οι αριθμοί θανατηφόρων και σοβαρών ατυχημάτων σε νεαρά άτομα με δίκυκλα είναι τραγικοί και μας κατατάσσουν στην ΠΡΩΤΗ θέση στην Ε.Ε.:
https://gr.euronews.com/2019/08/21/troxaia-ee-prwti-ellada-thanatous-mixanes
Στην γενέτειρά μου Κατερίνη όπου έχω εγκατασταθεί από το Νοέμβριο του 2022 εδώ στον «πεζόδρομο» (συνεχίζω να ρωτάω αυτό το λένε πεζόδρομο;) με βρήκε η μαυροφορεμένη μάνα χθες, με πλησίασε, στάθηκε απέναντί μου και μου ζήτησε να της δώσω μια λογική απάντηση στο φαινομενικά «απλό» ερώτημά της…
Με έθεσε ένα «γιατί» που τελικά αποδείχθηκε να είναι από τα πλέον αμείλικτα «γιατί», που αντιμετώπισα εδώ και πολλές δεκαετίες ως Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας και ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος από τη Βοστόνη, τη Χαϊδελβέργη, το Μόναχο, το Σάλτσμπουργκ και το Νιουκάστλ μέχρι τη Θεσσαλονίκη και από πέρσι την Κατερίνη μας.
«Γιατί» μόνο το δικό της παιδί, το δικό της σπλάχνο, να βρεθεί νεκρό μετά από ένα, με επιεική χαρακτηρισμό, «πανηλίθιο ατύχημα» όπου ο οδηγός της παρέας φρόντισε να κατεβάσει αρκετά ποτηράκια για να «φτιαχτεί» και να οικοδομήσει…μεθοδικά την συναισθηματικά αποφορτισμένη κατάσταση που στη Μικρασιατική και την Ποντιακή διάλεκτο αποκαλείται «τσακίρ κέφι».
«Κύριε Πιπερόπουλε», ρώτησε η μαυροφορεμένη μάνα, «Γιατί»;
Καθώς στο πρόσωπο και την έκφρασή της δεν διαπίστωσα την παραμικρή δόση κακεντρέχειας, μη βιαστείτε να σκεφθείτε, ότι ίσως να μετριαζόταν ο πόνος της χαροκαμένης μάνας αν, όπως συχνά συμβαίνει δυστυχώς, είχαν σκοτωθεί ΟΛΑ τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα στο ίδιο όχημα…
Δεν διέκρινα ούτε ίχνος τέτοιας χαιρέκακης πρόθεσης στο αμείλικτο ερώτημα μιας από τις εκατοντάδες ακαριαία χαροκαμένες σε ετήσια βάση Ελληνίδες μητέρες και ελληνικές οικογένειες (προσθέστε πολλές ακόμη εκατοντάδες άτομα που νοσηλεύονται ως τραυματίες σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας από όπου αρκετοί θα εξέλθουν με «τραύματα που θα κουβαλούν καθημερινά στη διάρκεια της υπόλοιπης ζωή τους …)
Διέκρινα την άδολη επιθυμία της χαροκαμένης μάνας, που από ευγένεια δεν μου το ζήτησε ευθέως, να γνωστοποιήσω σε συμπατριώτες, συμπατριώτισσες και στα παιδιά μας που έχουν δίπλωμα οδήγησης τον πόνο της μέσα από το διαδίκτυο, το οποίο με φιλοξενεί διεθνώς και αυτό κάνω σήμερα με την ανάρτησή μου εδώ στον γνωστό και αγαπημένο αυτόν χώρο…
Αγάπη σημαίνει σεβασμός του άλλου, ευθύνη του οδηγού σημαίνει αγάπη για τους συνεπιβάτες του, έρωτας είναι η επιθυμία να επιμηκύνεις την εφήμερη ύπαρξή μας δίνοντάς της σπουδαία νοήματα, και σίγουρα το οδήγημα είναι χαρά και απόλαυση όχι μέσο εκτόνωσης του μίσους για τον συνάνθρωπο ίσως ακόμη και της έλλειψης επιθυμίας να συνεχίσουμε τη ζωή μας.
Μαζί με εμένα και πολλοί άλλοι επιστήμονες και άνθρωποι της καθημερινότητας οδηγούμαστε στη σκέψη ότι χρειάζεται η Δικαιοσύνη και οι Εθνικές Αρχές κάποια στιγμή να δούνε κάποια τροχαία περιστατικά, όσο άκομψο και αν θα ακουστεί αυτό, ακόμη και ως «φόνο εκ προμελέτης ή εξ αμελείας…»
Εάν δημιουργηθεί η επιθυμία τερματισμού μιας άχαρης ζωής χωρίς νοήματα τότε τα άτομα που βιώνουν τέτοιον ψυχισμό να φροντίσουν άμεσα να επισκεφθούνε έναν ψυχολόγο γιατί, ειλικρινά, άλλα άτομα ως συνεπιβάτες στο δικό τους όχημα ή ως οδηγοί που ερχόμαστε από την απέναντι λωρίδα του επαρχιακού ή εθνικού δρόμου πού ακριβώς «φταίμε» ώστε να απολήξουμε ως στατιστικό στοιχείο καθώς κατά την ελληνική συνήθεια θα βάψουμε και πάλι το καλοκαίρι του 2023 με κόκκινο αίμα οδηγών και συνεπιβατών δίκυκλων και αυτοκινήτων την ελληνική άσφαλτο;
—————————————————-
*O Γιώργος Πιπερόπουλος, Δρ Κοινωνιολογίας – Ψυχολογίας, είναι Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος καθηγητής Μάνατζμεντ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας