Τα πλάνα που τράβηξε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ με τον Ταραντίνο, την Άνιστον και τον Σον Πεν μπορούν να αλλάξουν πορεία στην νέα εκδοχή του βιντεοπαιχνιδιού από το μακρινό 1997.

Με απλά λόγια, το βιντεοπαιχνίδι του Σπίλμπεργκ από το 1997, «Director’s Chair» άλλαξε και επαναπροσδιορίστηκε ως μια εμπειρία περιπέτειας, από τον δημιουργό του παιχνιδιού και καθηγητή του Πανεπιστημίου Carnegie-Mellon, Paolo Pedercini, που βρήκε το χαμένο υλικό.

Το βίντεο προσομοίωσης δημιουργήθηκε αρχικά για να βοηθήσει τους επίδοξους σκηνοθέτες να ρίξουν μια ματιά στη διαδικασία δημιουργίας ταινιών. Όπως εξηγεί ο ίδιος «Ο Σπίλμπεργκ σας διδάσκει πώς να σκηνοθετήσετε μια ταινία μεγάλου μήκους».

Το βιντεοπαιχνίδι «Director’s Chair» παρουσίαζε μια ερμηνεία του Κουέντιν Ταραντίνο ως μέρος του προ-ηχογραφημένου βίντεο που ο παίκτης και ο Σπίλμπεργκ, ο οποίος εμφανίζεται στο παιχνίδι ως ο εαυτός του, θα μπορούσε να γυρίσει εκ νέου κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Η νέα εκδοχή περιλαμβάνει όλα τα προ-ηχογραφημένα κλιπ ταινιών από το αρχικό παιχνίδι και δημιουργεί μια αφηγηματική περιπέτεια.

Καθώς οι χρήστες «παίζουν» τη νέα εκδοχή του παιχνιδιού «Director’s Chair» μπαίνουν στη θέση του σκηνοθέτη και αναγκάζονται να πάρουν αποφάσεις σχετικά με την αφήγηση της ιστορίας και το εάν ο Ταραντίνο θα παραμένει ήρεμος ή θα μετατραπεί σε έναν μανιακό ήρωα, γα παράδειγμα.

Μια άλλη επιλογή είναι να τον κάνεις αστείο. Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε από το πρωτότυπο παιχνίδι περιλαμβάνει επίσης κλιπ με την Τζένιφερ Άνιστον και τον Σον Πεν.