(Σημείωση: Το παρόν κείμενο είναι το τρίτο μέρος μιας σειράς τριών άρθρων της κας Νένας Μεϊμάρη, τα οποία έχουν ως θέμα το μεταναστευτικό. Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος ΕΔΩ και το δεύτερο μέρος ΕΔΩ).

 

Της Νένας Μεϊμάρη

Τόσα πολλά μηνύματα δεν έχω στείλει σε κανέναν άντρα στη ζωή μου. Προσπαθώ να τον βρω και να του μιλήσω προσωπικά. Κάθε φορά, όμως, πληροφορούμαι ότι βρίσκεται σε κάποια άλλη ήπειρο και δημιουργεί ένα καινούριο σχολείο για μη προνομιούχα παιδιά σε υποβαθμισμένα μέρη του κόσμου.

Αναφέρομαι στον Nicolo Govoni, έναν νεαρό Ιταλό, ανθρωπιστή, γνωστό σε πολλούς κύκλους για τη σκληρή δουλειά του και την τρυφερή καρδιά του.

Ο ίδιος δηλώνει: «Επτά χρόνια πριν αποφάσισα να αφιερώσω τη ζωή μου στους άλλους. Ήμουν 20 χρονών και όλοι μου έλεγαν ότι θα ζούσα ζωή με στερήσεις. Επτά χρόνια αργότερα, όμως, νιώθω ο πιο πλούσιος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ!»

Στην La Republica, ιταλική εφημερίδα γενικού ενδιαφέροντος, ο ίδιος δηλώνει: «Είναι η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου μέχρι τώρα. Δεν έχω λόγια».

Still I Rise είναι το όνομα της ΜΚΟ, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που έχει δημιουργήσει, μέσα από τον οποίο βάζει σε εφαρμογή διάφορα projects. Ο σκοπός του; «Να αλλάξω τον κόσμο, ένα παιδί τη φορά. Ανοίγουμε το πρώτο Διεθνές σχολείο για προσφυγόπουλα. Rise with us!»

Ποια είναι, όμως, η σύνδεση του Nicolo Govoni με τη Σάμο; Πώς βρέθηκε εκεί; Ποιος ο σκοπός του και τι έχει καταφέρει μέχρι τώρα; Θα προτιμούσα να μας τα είχε διηγηθεί ο ίδιος αλλά θα πληροφορηθούμε από την κατατοπιστική ιστοσελίδα του και από έναν μαθητή του. Στο μεταξύ, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα μιλήσω μαζί του face to face, ακόμη κι αν χρειαστεί να ταξιδέψω σε μια από αυτές τις χώρες της Αφρικής – και όχι μόνο – που δημιουργεί, βοηθάει, δίνει απαντήσεις σε βαθιά ερωτήματα και πολύ απλά, δείχνει με έμπρακτο τρόπο την αγάπη του.

Το πρώτο project του οργανισμού του ήταν το σχολείο στη Σάμο το οποίο ονόμασε Μαζί. Εκεί γεννήθηκε το όνειρο να επηρεάσει ανθρώπους μέσα στη δυστυχία τους. Εκεί έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του. Ένα σχολείο – εκπαιδευτικό κέντρο – στην αγγλική γλώσσα που περιλάμβανε φυσική, τέχνες, αγωγή υγείας όπως επίσης και διαφόρων ειδών δημιουργικές δραστηριότητες. Το σχολείο επικεντρώνεται στην ενεργό μάθηση και στην καλλιέργεια θετικών σχέσεων. Οι μαθητές είναι προσφυγόπουλα, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας 11 έως 17 από τη δομή της Σάμου. Το προσωπικό απαρτίζουν καταρτισμένοι εκπαιδευτικοί από όλο τον κόσμο. Πολλοί μαθητές έχουν ήδη πάρει το δίπλωμα English Assessment, άλλοι έχουν προχωρήσει σε άλλα καταλύματα όπου χρησιμοποιούν τις διάφορες δεξιότητες που έχουν μάθει. Ο Nicolo θέλει οι μαθητευόμενοι να χτίσουν το δικό τους μέλλον όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα. Spot on, λέω εγώ.

Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κατερίνης γνώρισα τον μαθητή του και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Μετά από μερικούς μήνες στο Mazi Educational Center, τα αγγλικά του είναι άψογα. Του ζήτησα να μας δώσει μερικές πληροφορίες για το σχολείο εκεί στη Σάμο και δέχτηκε αμέσως. Τον ευχαριστώ από καρδιάς δημόσια. Παρακάτω διαβάζετε τη σύντομη συνέντευξη που μου έδωσε.

Ποια ήταν η πρώτη σου εικόνα από το σχολείο στη Σάμο; Τι εντύπωση σου έκανε και πώς ένιωσες για πρώτη φορά;

Όταν πήγα για πρώτη φορά, δεν γνώριζα τι θα συναντήσω. Είχα δει ευρωπαϊκά σχολεία σε έργα στην τηλεόραση. Γράφτηκα στις τάξεις των αγγλικών και μετά πήγα στην τάξη μου. Από τότε δεν έχασα ποτέ καμία ευκαιρία να βρεθώ στο σχολείο μου. Ήταν πολύ όμορφο στα μάτια μου, με διάφορα χρώματα σε κάθε τάξη, με χαρούμενα παιδιά γύρω μου και μια ατμόσφαιρα ευχάριστη που είχα πολύ καιρό να ζήσω.

Πες μας με λίγα λόγια ποιο ήταν το καθημερινό πρόγραμμα και πού δινόταν η έμφαση.

Αρχίζαμε στις 8 και τελειώναμε στις 6. Παρακολουθούσαμε αγγλικά στην αρχή και κάναμε διάφορες δραστηριότητες όπως ξυλουργική και άλλα χειρωνακτικά projects. Καθώς προχωρούσαμε στα αγγλικά, προσθέταμε και άλλα μαθήματα. Υπήρχαν και μαθήματα ελληνικών για όποιον ήθελε. Η έμφαση δινόταν στην αγγλική γλώσσα και πιο γενικά, να επικεντρωθούμε στα μαθήματα του σχολείου και να ψυχαγωγηθούμε, ξεχνώντας όσα είχαμε περάσει και τις ταλαιπωρίες που ζήσαμε.

Πες μας λίγα λόγια για τους συμμαθητές σου/τους φίλους σου. Πώς ήταν η ατμόσφαιρα του σχολείου;

Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα γνωρίστηκα με τα άλλα παιδιά και γίναμε μια παρέα. Ήταν μαθητές ηλικίας 11 έως 17 ετών, χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Ήταν από διαφορετικές χώρες και πολιτισμούς, ορισμένοι πολύ σοβαροί ενώ άλλοι μέσα στην τρέλα. Ήταν πολύ λίγα κορίτσια στην αρχή αλλά στη συνέχεια ξεκίνησαν να έρχονται και να συμμετέχουν στο σχολείο.

Δεν ήθελα να φύγω από το σχολικό έδαφος στο τέλος της ημέρας. Περνούσα τόσο ωραία εκεί και μου έδινε την αίσθηση του ανήκειν.

Ποια ήταν η εμπειρία σου με τους δασκάλους; Ποιοι ήταν και ποιες χώρες εκπροσωπούσαν;

Οι δάσκαλοι ήταν υπέροχοι άνθρωποι, δραστήριοι και πολύ φιλικοί. Δούλευαν όλη μέρα και όχι μόνο στον τομέα της διδασκαλίας αλλά και στο καθάρισμα, στο πλύσιμο των πιάτων, στο μαγείρεμα και άλλα παρόμοια. Περνούσαν πολύ χρόνο μαζί μας και πάντα ήταν πρόθυμοι να ακούσουν τα προβλήματά μας. Ήταν από την Αυστρία, την Αγγλία, την Ολλανδία, τον Καναδά, την Αυστραλία και αρκετοί από την Ιταλία. Έχω ακόμη επικοινωνία μαζί τους και τους θεωρώ φίλους μου.

Πώς άλλαξε τη ζωή σου ο Nicolo και το σχολείο, οι συμμαθητές και οι δάσκαλοί σου; Με ποιον τρόπο επηρέασαν τη ζωή σου και τι θα τους έλεγες σήμερα από εδώ που βρίσκεσαι;

Νιώθω σαν να μου έδωσαν πίσω τη ζωή μου. Άρχισα να νιώθω καλύτερα, να νιώθω ότι έχω αξία. Μ’ έκαναν να νιώθω σημαντικός. Οι δάσκαλοί μου πίστευαν σε εμένα. Με βοήθησαν να αρχίσω να σκέφτομαι το μέλλον μου. Μου έδωσαν ελπίδα. Είμαι καλύτερος άνθρωπος εξαιτίας αυτού του σχολείου στη Σάμο.