Τείνουν να απολέσουν την εννοιολογική σημασία τους στην χώρα μας οι λέξεις ευγένεια, φιλότιμο, σεβασμός, ευπρέπεια, ανθρωπιά, καλοσύνη και πολιτισμός.
Από το Κοινοβούλιο μέχρι τα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα, τις Δημόσιες Υπηρεσίες, τα κέντρα ψυχαγωγίας, τα γήπεδα, την οικογένεια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διαπιστώνει κανείς την έλλειψη στοιχειώδους ευπρέπειας, ευγένειας και κοσμιότητας. Χυδαιολογία, ύβρεις πεζοδρομίου, τσακωμοί, χλευασμοί, δυσφημίσεις, περιφρονητική και εν γένει απάνθρωπη συμπεριφορά «κοσμούν» την καθημερινότητά μας. Δεν έχει φύλο και ηλικία η αγένεια και δεν την αγγίζει κανένα πνευματικό ή κοινωνικό επίπεδο. Οι αγενείς διακόπτουν με αυθάδεια και απαξίωση τον συνομιλητή τους, καμώνονται τους παντογνώστες και προσβάλλουν χονδροειδώς άτομα του περίγυρου τους, καθώς, ως άτομα εγωκεντρικά και ναρκισσιστικά, δεν έχουν έλεγχο των λόγων και πράξεών τους.
Στα σχολεία όλων των βαθμίδων διαπιστώνεται κατάργηση της ιεραρχίας, ασέβεια, αυθάδεια, προπηλάκιση και επιθέσεις κατά διδασκόντων, καταλήψεις, φθορές και βανδαλισμοί εκπαιδευτηρίων, εκφοβισμός [bulling] και βιαιοπραγίες των «ισχυρών» έναντι των ευαίσθητων και αδύναμων συμμαθητών τους. Τα ίδια παρατηρούνται και στην σύγχρονη οικογένεια με την υβριστική και υποτιμητική συμπεριφορά των γονιών μεταξύ τους και την αναιδή, επιθετική και αυθάδη αντιμετώπισή τους από τα παιδιά τους.
Στην καθημερινότητά μας είμαστε μάρτυρες ενός απολίτιστου-τριτοκοσμικού περιβάλλοντος με το απαίσιο θέαμα των σκουπιδιών στους δρόμους και τις παραλίες, τις καταλήψεις των πεζοδρόμων από αυτοκίνητα ασυνείδητων οδηγών, ξηλωμένα πλακάκια , αποκρουστικά γκράφιτι-μουντζούρες ακόμη και σε εκκλησίες, προτομές και μνημεία τέχνης, διαπασών μουσική σε ώρες κοινής ησυχίας, φωνασκίες και τσακωμοί σε κέντρα εστίασης και διασκέδασης, ανεύθυνη εγκατάλειψη σκύλων να ρυπαίνουν δημόσιους χώρους και επικίνδυνη φθορά πινακίδων κυκλοφορίας.
Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι τέχνες και τα γράμματα, αλλά και ο τρόπος βίου μας, οι υποχρεώσεις μας έναντι της κοινωνίας και η ποιότητα της συμπεριφοράς μας. Ευγένεια και πολιτισμός πρέπει να διδάσκονται κυρίως με το παράδειγμα των ηγετών, γονέων και διδασκάλων αν επιθυμούμε μια ευνομούμενη κοινωνία, που θα νοηματοδοτήσει με πνευματικές και ηθικές αξίες την φθίνουσα και στιγματισμένη από αγενή, αντικοινωνικά και απολίτιστα άτομα χώρας μας.