Με λόγια γεμάτα ευαισθησία, ο Εμμανουήλ Καραλής προλογίζει το συναρπαστικό του ταξίδι στα στάδια του κόσμου, μια διαδρομή γεμάτη αγώνες, θυσίες, συγκινήσεις και τελικά, την δικαίωση ενός ολυμπιακού μετάλλου. «Νιώθω μεγάλη χαρά που θα σας πάρω μαζί μoυ σε αυτό το ταξίδι. Σαν να αισθάνομαι το χέρι σας μέσα στο δικό μου, όπως κάθε φορά αισθάνομαι εκείνο το γλυκό σας χτύπημα στην πλάτη για κάπου λίγο πιο ψηλά…», γράφει.
Το βιβλίο του «Όταν κοιτάς από ψηλά», που θα κυκλοφορήσει σε έντεκα ημέρες από τις εκδόσεις Διόπτρα, σε αφήγηση του Νίκου Μιχαλόπουλου, δεν είναι απλώς μια αθλητική βιογραφία. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία ενός «διαφορετικού αθλητή», όπως αυτοχαρακτηρίζεται ο ίδιος, που δεν χωρούσε πάντα στα στενά καλούπια των προσδοκιών των άλλων. Από τις ατελείωτες προπονήσεις στα γήπεδα μέχρι την πτήση για το Παρίσι και την κατάκτηση του ολυμπιακού στέμματος, ο Μανόλο, όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, ξεδιπλώνει στιγμές που σημάδεψαν την πορεία του, γεμάτες αντιξοότητες αλλά και ακλόνητη πίστη στον στόχο του.
Στις σελίδες του βιβλίου, ο Καραλής δεν διστάζει να μοιραστεί τις πιο ευάλωτες στιγμές του. Θυμάται την ανασφάλεια λίγο πριν την αναχώρηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την αίσθηση ότι ίσως τελικά ο ίδιος να μην χωρέσει στην «Ολυμπιακή του βαλίτσα», όπως δεν ένιωθε πάντα να χωράει στις προσδοκίες των άλλων. «Πολύ διαφορετικός για τους δασκάλους, πολύ μαύρος για κάποιους προπονητές, πολύ χαρούμενος για τους πολλούς, πολύ καταθλιπτικός για άλλους. Όλα σε μια μεζούρα κι εγώ μονίμως να περισσεύω».
Ωστόσο, μπαίνοντας στο αεροπλάνο για το Παρίσι, μια βαθιά πεποίθηση φωλιάζει μέσα του, ένα προαίσθημα που δεν τολμά να εκφράσει σε κανέναν: «Δεν ξέρω τι θα γίνει στο Παρίσι, αλλά εγώ το μετάλλιο το αισθάνομαι ήδη στο στήθος μου. Χρώμα δεν βλέπω, γιατί δεν με ενδιαφέρει να δω χρώμα. Το χρώμα το έχω μέσα μου και έχω προσπαθήσει πολύ για να το κρατήσω ζωντανό και ζωηρό».
Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο, η παρουσία των γονιών του, της Σάρας και του Χάρη, είναι έντονη. Η μητέρα του, μεγαλωμένη σε ένα κλειστό επαρχιακό περιβάλλον, και ο πατέρας του, τότε δεκαθλητής, δύο άνθρωποι διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα τόσο ίδιοι στην επιμονή και την αντοχή τους στις δυσκολίες. Οι αναφορές στις θυσίες τους, στις προσπάθειές τους να τον στηρίξουν σε κάθε του βήμα, είναι συγκινητικές. Η Σάρα που δούλευε ως καθαρίστρια, νοσοκόμα ή ακόμα και σε οικοδομή για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της, και ο Χάρης που πάλευε να σπουδάσει και να μπει στην Εθνική Ομάδα δουλεύοντας τα βράδια, αποτελούν πηγή έμπνευσης για τον Εμμανουήλ. «Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να συγκινείται από την επιτυχία… Κι αυτό είναι κάτι που αισθάνομαι πως και οι γονείς μου το ξέρουν πολύ καλά και το ήξεραν από τότε».
Η αφήγηση του Καραλή είναι βαθιά ειλικρινής, χωρίς ωραιοποιήσεις. Μας μεταφέρει στην πρώτη του μέρα στο Ολυμπιακό Χωριό, όπου οι αναμνήσεις τον γυρίζουν στην χειρότερη στιγμή της ζωής του: την κρίση πανικού τον Ιούλιο του 2022, έναν μήνα πριν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. «Νόμιζα ότι η καρδιά μου σταμάτησε, σαν να ήμουν έτοιμος να πεθάνω. Δεν μπορούσα να περπατήσω, δεν μπορούσα να τρέξω. Υπήρχαν δάκρυα και ευτυχώς φορούσα γυαλιά ηλίου, οπότε κανείς δεν το πρόσεξε. Κρίση πανικού. Η πρώτη μου. Ηταν φρικτό».
Ακόμα πιο οδυνηρή είναι η αναφορά στην ρατσιστική αντιμετώπιση που βίωσε στα εφηβικά του χρόνια. «Ηταν πολύ δύσκολα όλα για μένα στην αρχή. Ημουν μόλις δεκαπέντε χρονών και με κάποιους προπονητές γύρω μου στο γήπεδο να με βλέπουν με μισό μάτι εξαιτίας του χρώματός μου». Τα ρατσιστικά σχόλια και κυρίως τα βλέμματα, που «πονάνε κάποιες φορές περισσότερο από οτιδήποτε άλλο», άφησαν βαθιά σημάδια. Φράσεις όπως «Αυτοί οι μαύροι δεν μπορούν να πηδήξουν επί κοντώ» ή «Γύρνα πίσω στη χώρα σου με τη μητέρα σου» ήταν πληγές που χρειάστηκαν χρόνο για να επουλωθούν. Η απόφασή του να μιλήσει ανοιχτά για τον ρατσισμό που βίωσε και η δικαίωσή του από την Ομοσπονδία δείχνουν την δύναμη του χαρακτήρα του.
Με εξαιρετική ειλικρίνεια, ο Καραλής αναφέρεται και στην κατάθλιψη που τον «αντάμωσε» μετά το τέλος του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2022. Η πίεση να είναι πάντα ο καλύτερος, να κερδίζει συνεχώς, τον οδήγησε σε μια περίοδο απομόνωσης και αναζήτησης. «Δεν ήξερα καν αν θα ξανάρχιζα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι χρειαζόμουν μια επαναφορά. Εκανα ένα μεγάλο διάλειμμα πηγαίνοντας μόνος στην Ιταλία, προσπαθώντας να βρω τον εαυτό μου. Έκλεισα το τηλέφωνό μου, διέγραψα όλες τις εφαρμογές κοινωνικών δικτύων και απολάμβανα την ηρεμία των βουνών της Τοσκάνης. Βασικά, είχα γίνει μοναχός».
Επιστρέφοντας ανανεωμένος, ο Καραλής ζει μοναδικές στιγμές στο Ολυμπιακό Χωριό. Η απρόσμενη κουβέντα με τον Μίλτο Τεντόγλου, η στήριξη της Κατερίνας Στεφανίδη, δημιουργούν ένα κλίμα θετικής ενέργειας. Την ημέρα του τελικού, η ένταση είναι μεγάλη. Ο ανταγωνισμός με τον θρυλικό Mondo Duplantis και τον Ervin Kendricks είναι σκληρός. Στο κρίσιμο άλμα στα 5,95 μέτρα, ο Καραλής βρίσκεται στην τρίτη θέση. Η αγωνία κορυφώνεται μέχρι την στιγμή που ο πήχης παραμένει στη θέση του. «Με τον πατέρα μου κοιταζόμαστε στα μάτια και τα στόματά μας είναι ανοιχτά χωρίς να βγαίνει φωνή. Ολοι γύρω αγκαλιάζονται και ελληνικές σημαίες ξεπετάγονται από παντού. Δεν ξέρω τι να κάνω. Τρέχω και χώνομαι στο παγκάκι των αθλητών, στον χώρο του αγωνίσματος. Δεν είναι κανείς δίπλα μου. Σαν όλα να συμβαίνουν πολύ μακριά από μένα. Κλαίω σαν μωρό παιδί. Κλαίω όπως δεν έχω κλάψει ποτέ στη ζωή μου σε διάρκεια και ένταση».
Η στιγμή της απονομής, όταν ο Sergey Bubka του περνάει το μετάλλιο στο στήθος, είναι σαν ο χρόνος να σταματά. «Στη συνείδησή μου ίσως το ποιος μου έδωσε το μετάλλιο άξιζε περισσότερο και από το ίδιο το μετάλλιο».
Το βιβλίο κλείνει με ένα υστερόγραφο του Νίκου Μιχαλόπουλου, αναφερόμενο στο νέο προσωπικό και εθνικό ρεκόρ του Εμμανουήλ Καραλή, με το άλμα του στα έξι μέτρα στις 22 Φεβρουαρίου. Μια επιβεβαίωση ότι το ταξίδι «πάνω απ’ τα σύννεφα» συνεχίζεται, με τον ίδιο πείσμα και την ίδια δίψα για νέες κορυφές. Ο Εμμανουήλ Καραλής, το μικρό παιδί με τα μεγάλα όνειρα που δεν άκουσε αυτούς που του έλεγαν ότι δεν μπορεί, συνεχίζει να πετάει ψηλά, αφήνοντας το δικό του ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.
Φώτο facebook