Του Γ. Τεκίδη
Μπορούμε να αδικούμε πολιτικά τους εαυτούς μας με το είδος της αντιπολίτευσης που ασκούμε και ιδιαίτερα με την ποιότητα του πολιτικού λόγου που χρησιμοποιούμε; Μπορούμε και παραμπορούμε. Δεν είναι η πρώτη φορά, μήτε κάτι το καινούργιο η χρήση από τον πολιτικό σου αντίπαλο στο πλαίσιο της όποιας αντιπαράθεσης να επιστρατεύει αγοραίες και πολλές φορές προσβλητικές και υβριστικές εκφράσεις, μόνο και μόνο για να σε παρασύρει σε μια ανάλογη λεκτική συμπεριφορά που το μόνο που προσφέρει είναι η συσκότιση και η παραπληροφόρηση για το θέμα που συζητείται. Προσθέτει μήπως πολιτικούς πόντους η ικανοποίηση του θυμικού γιατί ο δικός μας τους τα είπε έξω από τα δόντια και στη γλώσσα που καταλαβαίνει η ακροδεξιά; Γιατί άλλο οι οξείες έστω εκφράσεις πλαισιωμένες με ακλόνητα και διασταυρωμένα επιχειρήματα, ακόμη και η πολεμική και άλλο οι ύβρεις και οι αμφιλεγόμενοι και αδίκως γενικευμένοι χαρακτηρισμοί για μια ολόκληρη παράταξη.
Τα λεγόμενα κτυπήματα κάτω από τη μέση και η έρπουσα συνήθως δηλητηριώδης προπαγάνδα που στόχευε στην ηθική εξουθένωση και απαξίωση των πολιτικών της αντιπάλων, για την δεξιά και ιδιαίτερα τώρα για την ακροδεξιά κυβέρνηση, είχε και έχει αναχθεί σε επιστήμη. Ας αφήσουμε τα περασμένα και ας ανατρέξουμε στα πρόσφατα. Ποιος ξεχνά τον Κυρ. Μητσοτάκη από του βήματος της βουλής ως αρχηγός τότε της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός, να καταγγέλλει με απίστευτη ανευθυνότητα και πεζοδρομιακό θράσος τον Αλ. Τσίπρα για εθνική μειοδοσία, για… ξεπούλημα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα τις συντάξεις, για συνεργασία μελών της οικογένειας του με την χούντα προκειμένου να ωφεληθεί οικονομικά. Ποιος λησμονεί τις άναρθρες και γεμάτες μίσος κραυγές ακραίων και τώρα τελευταία και μη, εθνοπατέρων της ΝΔ για τους εθνομηδενιστές και απάτριδες αριστερούς που απεργάζονται οι άθλιοι νέα εθνικά δεινά για τη χώρα.
Το ερώτημα, ταυτόχρονα παράπονο και καημός του κόσμου της Αριστεράς, των προοδευτικών δημοκρατών, αυτών που θέλουν να ακούσουν τεκμηριωμένο πολιτικό λόγο, λόγο που να πονά και να στοιχίζει στον αντίπαλο, λόγο που να εκμηδενίζει και να αποκαλύπτει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα των πεπραγμένων του, είναι αν και στελέχη του Σύριζα-ΠΣ, ζήλεψαν και ζηλεύουν την τρισάθλια κυβερνητική ακροδεξιά τακτική των βιτριολικών εκφράσεων, των ύβρεων. Για να τους παραλαμβάνει στην συνέχεια ο διατεταγμένος και καλά πληρωμένος φιλοκυβερνητικός δημοσιογραφικός στρατός, τιμητής και άγρυπνος φρουρός του… μεγαλείου αυτής της κυβέρνησης που αδικείται και καθυβρίζεται από τους… αναρχοανεύθυνους του Σύριζα. Δεν είναι πια ζήτημα κάποιου πολιτικού καθωσπρεπισμού η και κάποιου γλυκανάλατου φερ πλέι, είναι ζήτημα ουσίας, ζήτημα σοβαρής πολιτικής αντιπαράθεσης, ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, ζήτημα που καταξιώνει την Αριστερά στην συνείδηση του κόσμου και καταδεικνύει την διαφορά από τους πολιτικούς της αντιπάλους και στην ποιότητα του πολιτικού της λόγου.
«Θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα…» είχε πει μέσα στη προδικτατορική βουλή ο αείμνηστος Ηλ. Ηλιού, πρόεδρος τότε της ΕΔΑ, στηλιτεύοντας την ανομία και τις παρακρατικές μεθόδου της ΕΡΕ. Φράση και λέξεις που έμειναν στην κοινοβουλευτική ιστορία για τον απόηχο και την σημαντικότητα τους. Φράση αιχμηρή, δίχως λεκτικές υπερβολές και προπάντων δίχως ίχνος αναίτιας πρόκλησης και ύβρεως.
Ήρθε επιτέλους η ώρα τα στελέχη του Σύριζα-ΠΣ να πάψουν τις λεκτικές ακρότητες, να εγκαταλείψουν την λασποαντιπαράθεση με την κυβέρνηση. Να χαράξουν, γιατί έχουν και τα επιχειρήματα και την αλήθεια με το μέρος τους, μια αγωνιστικά ανένδοτη αντιπολίτευση, τέτοια που να φέρνει στο φώς τις διαφορές τόσο στις πράξεις όσο και τις ιδέες με την σημερινή ακροδεξιά.
Ας μην αδικούν άλλο και τους εαυτούς τους και τον αγώνα τους.