Η υποτιθέμενη ή και υπαρκτή «ροπή» του ελληνικού στοιχείου προς το διχασμό, αποτελεί μια από τις πιο τετριμμένες διαπιστώσεις. Το κατά πόσο κάτι τέτοιο ισχύει, εναπόκειται στην καθεμιά και τον καθένα με τις προσωπικές του προσλαμβάνουσες να το κρίνει. Οι ιστορικές ή και καμιά φορά ανιστόρητες αναφορές, πολλές. Γεγονός, πάντως, αποτελεί πως από το 2009 που η χώρα εισήλθε σε αυτή την περίοδο των αλλεπάλληλων κρίσεων, ο διχασμός και η ακραία πόλωση, έρχονται ξανά και ξανά στην επιφάνεια με διάφορες αφορμές.
Μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ΝΑΙ-ΟΧΙ, δεξιά-αριστερά, δημόσιος-ιδιωτικός τομέας, εμβολιασμός-άρνηση εμβολιασμού και άλλα πολλά μικρότερα ή μεγαλύτερα «μέτωπα» που προκύπτουν καθημερινώς στην επικαιρότητα και τη δημόσια σφαίρα. Κάθε ανθρώπινη κοινωνία, χαρακτηρίζεται από διαφορετικότητα και ποικιλία απόψεων, ιδεολογιών και κοσμοθεωριών. Συμφωνούμε σε αυτό το στοιχειώδες; Ελπίζω, ναι. Πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν διαφωνίες. Είναι κάτι το αναμενόμενο, το θεμιτό και το υγιές. Συμφωνούμε και σε αυτό; Το πρόβλημα, λοιπόν, που επιχειρεί το κείμενο αυτό να θίξει δεν είναι η -φυσιολογικότατη- ύπαρξη διαφορετικών απόψεων στα πλαίσια της ίδιας κοινωνίας, προς Θεού! Είναι οι συχνοί πλέον διχασμοί και η ακραία πόλωση που τους χαρακτηρίζουν.
Υποκειμενικά μιλώντας, από την πλευρά του γράφοντος, παρατηρείται μιας μορφής κοινωνική και πολιτική «παράλυση» της ικανότητας των πολιτών για υγιή, πολιτισμένο και εποικοδομητικό διάλογο. Πολλοί από εμάς, δυσκολευόμαστε όχι απλώς να εισέλθουμε σε ένα λειτουργικό -τουλάχιστον- διάλογο, αλλά ακόμα και να ανεχθούμε να ακούσουμε διαφορετική άποψη από τη δική μας. Αυτές και αυτοί που μελετούν το πολιτικό, τη δημόσια σφαίρα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media), επιρρίπτουν μεγάλη ευθύνη στα νέα αυτά μέσα για την πολιτική πόλωση, που αποτελεί σίγουρα ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
Οι διαφωνίες σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα είναι κάτι το υγιές για κάθε κοινωνία, ειδικά για τις δημοκρατικές κοινωνίες στις οποίες θέλουμε να ζούμε. Ποια η τύχη των δημοκρατιών όμως που μαστίζονται από τέτοιου είδους τοξική πόλωση, τόσο συχνά και με τέτοια ένταση όπως συμβαίνει στην ελληνική περίπτωση; Υπάρχει δημοκρατία χωρίς διάλογο και αν ναι, τι δημοκρατία είναι αυτή; Ποιος ο ρόλος της οικογένειας, του σχολείου, των ηγεσιών και των ανθρώπων με επιρροή στην κοινωνία;
Λέγεται και γράφεται από πολλούς, ας είμαι ακόμη ένας: Είμαστε ευλογημένοι και ταυτοχρόνως καταδικασμένοι να ζούμε όλες και όλοι μαζί στις κοινωνίες μας. Ας κάνουμε αυτή την πραγματικότητα πιο πολιτισμένη, πιο αρμονική και -βασικά- πιο ανθρώπινη.
Τσερτεκίδης Γεώργιος