Του Γ. Τεκίδη
Δεν ήταν δυνατό στην εποχή της σχεδόν ολικής κοινωνικής ύπνωσης, απότοκο της απογοήτευσης από τις εγχώριες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, να μην επηρεαστεί και να μη δοκιμαστεί και ο συνδικαλισμός. Πράγματι καρικατούρα ανάξια κοιτάγματος, το κάποτε σφριγηλό, αποφασιστικό και ετοιμοπόλεμο συνδικαλιστικό κίνημα, σήμερα αναπολεί το παρελθόν του και θρηνεί.
Όχι πως διαχρονικά δεν υπήρχαν προβλήματα που το ταλάνιζαν όπως εσωστρέφεια, προσωπικές στρατηγικές και φιλοδοξίες στελεχών του που αποσκοπούσαν στην ατομική τους ανέλιξη, ακόμη και οι παραταξιακές αντιπαραθέσεις, κομματικές εξαρτήσεις και όλα όσα αποτελούσαν τροχοπέδη για τη δυναμική και την αξιοπιστία του. Όμως η σημερινή κατάντια και η πλήρης ανυπαρξία του, δεν έχουν προηγούμενο.
Πολλοί πιστεύουν ή τείνουν να πιστέψουν πως ότι μέχρι τώρα γνώριζαν για το συνδικαλισμό, τα σωματεία, τις ομοσπονδίες, τις τριτοβάθμιες οργανώσεις , ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεν υφίσταται επί της ουσίας, ότι έχουν διαλυθεί, ότι ανήκουν σε μια παρελθούσα κοινωνική και οικονομική ανάγκη, υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Και λέμε παρελθούσα κοινωνική ανάγκη, αφού κοντεύουμε να πιστέψουμε πως αυτή σήμερα δεν υφίσταται, μια και ως δια μαγείας τα προβλήματα εργαζομένων και μη, έχουν λυθεί. Και αυτό με την… Θεόπεμπτη παρουσία του Κυρ. Μητσοτάκη, του πρωθυπουργού της χώρας. Παρελθόν λοιπόν, η αγωνία του γλίσχρου μεροκάματου και του μισθού, οι απολύσεις και οι εργοδοτικοί εκβιασμοί, το εισόδημα που επαρκούσε για δυόμιση εβδομάδες, η ανάγκη για οργάνωση και συλλογικό αγώνα προάσπισης και διεκδίκησης ενός αξιοπρεπούς μεροκάματου και μισθού.
Να όμως που η πραγματικότητα, η καθημερινότητα στα χρόνια της πιο ακραία νεοφιλελεύθερης, ανάλγητης κυβέρνησης, είναι κραυγαλέα μπροστά μας και χαμογελά χαιρέκακα. Κάθε χρόνο διακυβέρνησης από την κατ όνομα φιλελεύθερη Μητσοτακική κυβέρνηση, από το κακό στο χειρότερο το βιοτικό επίπεδο της χειμαζόμενων εργαζομένων. Έχουμε για τα καλά πιάσει πάτο στην κατάταξη με βάση τον κατώτατο μισθό στην ΕΕ, για δε το κόστος διαβίωσης, μαζί και με την σύγχρονη λαίλαπα που ακούσει στο όνομα ακρίβεια ,κτυπάμε επάξια πρωτιά, αυτή τη φορά στην ΕΕ.
Στο εικοσαήμερο το πολύ επαρκεί το οικογενειακό εισόδημα, αποφαίνονται ερωτώμενοι οι συμπολίτες μας στις σχετικές έρευνες. Ανύπαρκτο και διαλυμένο το πάλε- ποτέ κοινωνικό κράτος, με κυβερνητική ποδηγέτηση και στο ζήτημα αυτό. Να τρέμει ο καθένας μη τυχόν και αρρωστήσει, μήπως χρειαστεί γιατρό ή και χειρουργείο, γιατί θα πρέπει να βάλει βαθειά το χέρι στη τσέπη του, ας είναι και ασφαλισμένος. Μόνο που όσο και βαθειά να ψάξει την τσέπη του, μόνο αέρα θα πιάσει.
Σε αυτή την γκρίζα έως και μαύρη κατάσταση όποιος έχει ακούσει για αντίδραση ή προγραμματισμό κάποιας κινητοποίησης εκ μέρους της ΓΣΕΕ ιδιαίτερα, κερδίζει τον πρώτο λαχνό. Απούσα ολοσχερώς η περιβόητη πλειοψηφία της ομοσπονδίας, σε βαθμό που να πρέπει να αναζητηθεί από τον Ερυθρό Σταυρό.
Αγνοούνται και οι λοιποί συνδικαλιστές της στη μειοψηφία, και ουδείς γνωρίζει με τι καταγίνονται. Η συνδικαλιστική ντροπή του 21ου αιώνα που ονομάζεται Παναγόπουλος Γ. και οι λοιποί Καμπαλέρος βοηθοί του που αυτοβαφτίζονται συνδικαλιστές, έχουν ξεπεράσει σε έργα και ημέρες και εκείνους της …ενδόξου εποχής του Μακρηθεοδωρισμού.
Η πρωτοβουλία πολιτικών συλλογικοτήτων σήμερα είναι αναγκαία στην επαναφορά του συνδικαλιστικού κινήματος σε νέες στέρεες και καθαρές βάσεις. Και δεν αναφερόμαστε σε πρωτοβουλίες ελέγχου και ποδηγέτησης των σωματείων, ώστε αυτά να αποτελούν το μακρύ χέρι του κόμματος. Πρακτικές που βίωσε το ΣΚ, από την μεταπολίτευση και εντεύθεν με πρώτους διδάξαντες τη ΝΔ, αργότερα το ΠΑΣΟΚ και πιο έντονα το ΚΚΕ, το οποίο τις τακτικές εξάρτησης συνδικαλιστή και σωματείου από αυτό, τις ανήγαγε σε επιστήμη.
Ο Σύριζα-ΠΣ σε αυτή την κατεύθυνση συγκρότησης, χωρίς παρεμβάσεις και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλία. Η πραγματοποίηση μετά το συνέδριο του τον Φλεβάρη, μιας συνδιάσκεψης με προσκεκλημένους συνδικαλιστές και εργαζόμενους κύρια στον ιδιωτικό τομέα με θέμα την αναγέννηση ενός γνήσιου, αδέσμευτου, ακηδεμόνευτου συνδικαλιστικού κινήματος, με θέσεις ξεκάθαρες, και ένα ρεαλιστικό διεκδικήσιμο πρόγραμμα, σίγουρα θα αποβεί προς όφελος των εργαζομένων και της συνδικαλιστικής τους οργάνωσης.
Μήπως ήρθε η ώρα να πούμε οτι το ΣΚ, στα χρόνια της πολιτικής αθλιότητας του Κυρ. Μητσοτάκη δεν έγραψε μόνο σελίδες υποταγής και ντροπής, μα και αγώνα και επιτυχιών στην υπεράσπιση του εισοδήματος των εργαζομένων, αλλά και της αξιοπρέπειας τους.