H δοκιμή νόστιμων φαγητών μπορεί να ακούγεται ονειρεμένη δουλειά – όχι, όμως, εάν μπορεί να σας κάνει να πεθάνετε ανά πάσα στιγμή. Αυτή ήταν η επικίνδυνη πραγματικότητα για μια ομάδα 15 νεαρών γυναικών στη Γερμανία, που εργάζονταν για δυόμιση χρόνια, στη δεκαετία του 1940, ως «δοκιμάστριες φαγητών» του Αδόλφου Χίτλερ.
Η νέα παράσταση «H*tler’s Tasters», που ανεβαίνει στο Theater Row της Νέας Υόρκης, είναι εμπνευσμένη από τον ελάχιστα γνωστό συγκεκριμένα «στράτευμα», μια εκ των οποίων αποφάσισε να αφηγηθεί την φρικτή ιστορία της, το 2013, σε ηλικία 95 ετών.
«Νέες γυναίκες, αναγκασμένες να βρίσκονται μαζί σε ένα δωμάτιο, χωρίς να σκέφτονται τίποτα άλλο εκτός από το γεγονός ότι θα μπορούσαν να πεθάνουν σε κάθε γεύμα. Εκεί που νόμιζες ότι έχεις ακούσει κάθε φρικτό πράγμα για τον Χίτλερ», λέει η θεατρική συγγραφέας Michelle Kholos Brooks, στην The Post.
Η Margot Wölk, που πέθανε το 2014, ήταν γραμματέας όταν άρχισε να εργάζεται παρά τη θέλησή της ως «γκουρμέ πειραματόζωο» στα 24 της.
Όταν το διαμέρισμα των γονιών της στο Βερολίνο καταστράφηκε από βόμβες των Συμμάχων, μετακόμισε στο Gross-Partsch (Πολωνία) για να μείνει με την πεθερά της. Ο σύζυγός της Καρλ έλειπε στον πόλεμο. Είχε χάσει επαφή μαζί του και πίστευε ότι ήταν νεκρός.
Πολύ γρήγορα επιλέχθηκε από τον δήμαρχο της πόλης για να δοκιμάζει φαγητά στο αρχηγείο των Ναζί στο Ανατολικό Μέτωπο. Έφεραν γυναίκες όταν οι Ναζί πείστηκαν ότι οι Βρετανοί ήθελαν να δηλητηριάσουν τον Χίτλερ. Το 1944, η «επιχείρηση Valkyrie» – μια αποτυχημένη προσπάθεια δολοφονίας του Χίτλερ και αφαίρεσης του ελέγχου της Γερμανίας από τους Ναζί – θεώρησε τη δηλητηρίαση ως τακτική, αλλά αναθεώρησε γρήγορα επειδή γνώριζαν τους δοκιμαστές.
Η Margot Wölk, ωστόσο, ισχυρίστηκε αργότερα ότι δεν ήταν Ναζί, τονίζοντας πως μισούσε κρυφά τον Χίτλερ. Όμως, υπό την επίβλεψη των SS, δεν είχε άλλη επιλογή από το να φάει. «Το φαγητό ήταν καλό — πολύ καλό», είπε στη γερμανική εφημερίδα Der Spiegel μετά από έξι δεκαετίες σιωπής. «Αλλά δεν μπορούσαμε να το απολαύσουμε».
Μαζί με άλλες γυναίκες δοκίμαζαν τα νόστιμα γεύματα, τα οποία ήταν σπάνια σε μια ήπειρο που είχε καταστραφεί από τον πόλεμο, από τις 11 το πρωί έως το μεσημέρι. Και, επειδή ο Χίτλερ ήταν χορτοφάγος, δεν υπήρχε ποτέ κρέας. «Τα καλύτερα λαχανικά, σπαράγγια, πιπεριές- ό,τι μπορείς να φανταστείς και πάντα με μια μερίδα ρύζι ή ζυμαρικά», είπε σε συνέντευξη στο AP. «Ήταν πολύ νόστιμα, αλλά ο φόβος συνόδευε πάντα το φαγητό».
Και πρόσθεσε: «Μερικά από τα κορίτσια έκλαιγαν όταν άρχισαν να τρώνε επειδή φοβήθηκαν. Έπρεπε να τα φάμε όλα. Έπειτα έπρεπε να περιμένουμε μια ώρα και κάθε φορά φοβόμασταν ότι θα αρρωστήσουμε. Μετά ξεσπούσαμε σε κλάματα γιατί ήμασταν τόσο χαρούμενες που επιζήσαμε».
Καμία από τις 15 γυναίκες δεν έπαθε ποτέ δηλητηρίαση.
Παρόλο που έπρεπε να εργάζονται μόνο όσο ο Χίτλερ βρισκόταν στην κατοικία, δεν τον είδαν ποτέ αυτοπροσώπως — μόνο τον σκύλο του, που ονομαζόταν Μπλόντι.
Μια μέρα το 1944, καθώς ο Σοβιετικός Στρατός πλησίαζε το Gross-Partsch, η Wölk κατέφυγε στο Βερολίνο με τρένο – μια ριψοκίνδυνη κίνηση που θα έσωζε τελικά τη ζωή της. Οι υπόλοιπες 14 γυναίκες, όπως έμαθε αργότερα, πυροβολήθηκαν από τους Σοβιετικούς.
Ωστόσο, το μαρτύριό της δεν είχε τελειώσει. Όταν έφτασε στην πόλη, συνελήφθη από Σοβιετικούς στρατιώτες και τη βίαζαν για 14 ημέρες — τόσο βίαια που δεν μπορούσε μετά να κάνει παιδιά.
Η ζωή της άλλαξε όταν έμαθε ότι ο σύζυγός της δεν είχε πεθάνει και το ζευγάρι έσμιξε ξανά το 1946. Προσπάθησε να αφήσει πίσω της την εφιαλτική εμπειρία μέχρι που ένας δημοσιογράφος την πλησίασε στα 95α γενέθλιά της, περίπου ένα χρόνο πριν πεθάνει.
Μιλώντας για την ζωή της, είπε ότι ήταν η αποφασιστική, θετική της στάση που την κράτησε ζωντανή. «Δεν έχασα το χιούμορ μου», είπε στο Der Spiegel. «Αυτό ήταν πάντα το κόλπο μου για επιβίωση».
Πηγή: lifo.gr