Καθώς ο κόσμος μάχεται με την πανδημία του κορωνοϊού, τo social distancing είναι κάτι που βιώνουμε όλοι, ζώντας σε καραντίνα, προκειμένου να σταματήσουμε την εξάπλωση του ιού.
Η μόδα μπορεί να μην είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε στρατηγικές απομόνωσης, ωστόσο μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο σχέδιο του social distancing.
Τα ρούχα έχουν από καιρό χρησιμεύσει ως ένας έξυπνος τρόπος για την άμβλυνση της στενής επαφής και της περιττής έκθεσης. Στην τρέχουσα κρίση, οι χειρουργικές μάσκες έχουν γίνει ένα αξεσουάρ μόδας που σηματοδοτεί, “μείνετε μακριά”.
Η μόδα αποδείχτηκε επίσης λειτουργική κατά τη διάρκεια επιδημιών του παρελθόντος, όπως κατά την πανούκλα, όταν οι γιατροί φορούσαν αιχμηρές μάσκες που έμοιαζαν με ράμφη πουλιών, πιστεύοντας λανθασμένα ότι αυτό μπορούσε να βοηθήσει στο φιλτράρισμα του μολυσμένου αέρα, και ως ένας τρόπος να διατηρηθεί η απόσταση τους από ασθενείς.
Ορισμένοι λεπροί αναγκάστηκαν να φέρουν ως διακριτικό στοιχείο στα ρούχα τους μια καρδιά και να χτυπούν κρόταλα για να προειδοποιήσουν τους άλλους για την παρουσία τους.
Ωστόσο, δεν χρειάζεται μια παγκόσμια πανδημία για να θέλουν οι άνθρωποι να κρατήσουν τις αποστάσεις.
Στο παρελθόν, η διατήρηση της απόστασης – ειδικά μεταξύ των φύλων, των τάξεων και των φυλών – αποτελούσε σημαντική πτυχή των κοινωνικών συγκεντρώσεων και της δημόσιας ζωής.
Η κοινωνική απομάκρυνση δεν είχε καμία σχέση με την απομόνωση ή την υγεία, ήταν για την εθιμοτυπία και την τάξη. Και η μόδα ήταν το τέλειο εργαλείο.
Τη βικτοριανή εποχή υπήρχε το λεγόμενο φουρό (κρινολίνο).
Αυτή η μεγάλη, ογκώδης φούστα, η οποία ήταν το στιλ που κυριάρχησε στα μέσα του 19ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει ένα φράγμα μεταξύ των φύλων σε κοινωνικά περιβάλλοντα.
Ενώ οι ρίζες αυτής της τάσης ανιχνεύονται στο ισπανικό δικαστήριο του 15ου αιώνα, αυτές οι ογκώδεις φούστες έγιναν δείκτες της τάξης τον 18ο αιώνα. Μόνο οι προνομιούχες γυναίκες που δεν συμμετείχαν στις δουλειές, χρειάζονταν ένα σπίτι με αρκετό χώρο για να μπορούν να μετακινηθούν άνετα από δωμάτιο σε δωμάτιο, μαζί με μία υπάλληλο η οποία βοηθούσε να το φορέσουν. Όσο μεγαλύτερη ήταν η φούστα, τόσο υψηλότερο το status.
Στη δεκαετία του 1850 και του 1860, περισσότερες γυναίκες της μεσαίας τάξης άρχισαν να φορούν τo κρινoλίνο, καθώς οι φούστες άρχισαν να παράγονται μαζικά.
Και παρά το γεγονός ότι οι φούστες αυτές βοήθησαν στο να κρατούν μακριά τους ανεπιθύμητους, οδήγησαν πολλές γυναίκες στο θάνατο από φωτιά.
Μέχρι τη δεκαετία του 1870, το κρινολίνο τόνιζε πια τον όγκο στο πίσω μέρος του φορέματος.
Οι γυναίκες παρόλα αυτά συνέχισαν να χρησιμοποιούν τη μόδα ως όπλο ενάντια στην ανεπιθύμητη ανδρική προσοχή. Καθώς οι φούστες έγιναν στενότερες στη δεκαετία του 1890 και στις αρχές του 1900, τα μεγάλα καπέλα – και το πιο σημαντικό, οι καρφίτσες τους, έδιναν έξτρα προστασία.
Όσο για τη διατήρηση της υγιεινής, η θεωρία των μικροβίων και η καλύτερη κατανόηση της υγιεινής οδήγησαν στη διάδοση των μασκών προσώπου – παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούμε σήμερα – κατά τη διάρκεια της ισπανικής γρίπης. Και ενώ η ανάγκη των γυναικών να κρατήσουν απόσταση από τους ενοχλητικούς παρέμεινε, τα καπέλα χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο για να κρατήσουν τις μάσκες άθικτες από το να διώξουν τους ξένους μακριά.
Σήμερα, δεν είναι σαφές εάν ο κορωνοϊός θα οδηγήσει σε νέα στιλ και αξεσουάρ. Ίσως θα δούμε την άνοδο νέων μορφών προστατευτικού εξωτερικού ενδύματος, όπως η “φορετή ασπίδα” που δημιούργησε πρόσφατα ένας Κινέζος αρχιτέκτονας.
Αλλά για τώρα, φαίνεται πολύ πιθανό ότι θα συνεχίσουμε όλοι να φοράμε πιτζάμες.
Πηγή:jenny.gr