της Νένας Μεϊμάρη
Και με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε στο τέλος της χρονιάς. Τι χρονιά ήταν και αυτή; Απανωτές εκπλήξεις, χαρές και λύπες πιασμένες χέρι-χέρι, εικόνες διάφορες και από επάνω μας ο Covid να μην μας αφήνει ούτε λεπτό. «Τι κάνεις, πώς είσαι;» εξελίχθηκε σε «εμβολιάστηκες ή όχι». Τα ταξίδια μας πήγαν από live σε νοερά κάνοντας τη ζωή μας ένα κινηματογραφικό έργο και εμάς παρατηρητές του. Αφήσαμε τις συλλογές και γεμίσαμε τα συρτάρια μας με μάσκες εξελισσόμενες και αυτές.
Oh well, such is life, λέμε στην άλλη μου πατρίδα. Αν μπορείς κάνε και αλλιώς.
Και μέσα σε όλα αυτά ετοιμαζόμαστε να δεχτούμε έναν ακόμη καινούριο χρόνο. Τον περιμένουμε πώς και πώς σαν να είναι ικανός να εξαγνίσει όλα τα προηγούμενα. «Δεν έχει σημασία πόσο δύσκολο το παρελθόν, πάντοτε μπορείς να αρχίσεις ξανά», είπε ο Βούδας. Για να το είπε, κάτι θα ήξερε.
Ναι, ναι ευτυχώς η ελπίδα δεν μας αφήνει ποτέ. Ο σπόρος της είναι ικανός να τρυπήσει και το πιο σκληρό τσιμέντο και να προβάλλει σαν ένα πανέμορφο λουλούδι. Την εικόνα την έχουμε δει live επανειλημμένα.
Με αυτή την ελπίδα κοιτάμε μπροστά, λοιπόν, και μόνο μπροστά. Αυτό σκοπεύω να κάνω κι εγώ γιατί κάθε φορά που κοίταξα πίσω, έμεινα και πίσω. Γιατί άλλο είναι να αξιολογείς το παρελθόν σου για να πάρεις τα μαθήματά σου και άλλο είναι να χάσεις τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό. Τα έζησα και τα δύο και προτιμώ το πρώτο για να μπορέσω να συνεχίσω το γήινο ταξίδι μου (my own journey).
Με το τέλος του χρόνου, λοιπόν, δράττομαι της ευκαιρίας να σας ευχηθώ μια όμορφη καινούρια χρονιά, γεμάτη χαρά, ειρήνη στην καρδιά σας, αγάπη στους δικούς σας και όχι μόνο, ελπίδα για καλύτερες ημέρες, δημιουργικότητα και όμορφες εμπειρίες. Πολλά από αυτά θα εξαρτηθούν από εμάς τους ίδιους.
Write your story!
Paint your future!
Be the screenwriter of your personal play!
Sing your song!
Create memories that you love!
Ζήτησα από φίλους και μέλη της οικογένειάς μου να στείλουν live χαιρετίσματα από όπου κι αν βρίσκονται. Σας τα παραθέτω, enjoy!