17 Νοεμβρίου
Το San Diego Zoo στην Καλιφόρνια, ένας από τους μεγαλύτερους ζωολογικούς κήπους του κόσμου, φιλοξενεί μια μεγάλη και εντυπωσιακή συλλογή από φίδια.
Αν καταφέρεις και ξεπεράσεις την ανατριχίλα που σου φέρνει το βλέμμα του φιδιού με εκείνη την ατίθαση γλώσσα και προχωρήσεις στο υπόλοιπο σώμα του, θα διαπιστώσεις πόσο όμορφο είναι αυτό που παρατηρείς. Καλλιτεχνικά σχέδια και χρώματα, σε ό,τι αποχρώσεις γνωρίζεις και κάτι παραπάνω.
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, που θα δεις είναι το παλιό δέρμα κάποιου φιδιού, που πρόσφατα πέταξε από πάνω του, να αναπαύεται ακίνητο δίπλα στο ζωντανό ερπετό, που επιδεικνύει απροκάλυπτα το νέο του κατόρθωμα.
Απίστευτη εικόνα. Σπάνια. Δεν τη βλέπουμε συχνά. Ώσπου έρχεται μια τραγωδία στη ζωή μας και μας αναγκάζει, με το έτσι θέλω, σαν ένα ερπετό να αλλάξουμε δέρμα.
Η συγκεκριμένη διαδικασία πονάει πολύ. Ενίοτε και υπερβολικά. Δεν ξεφλουδίζουμε ένα πορτοκάλι για να απολαύσουμε τη γλυκιά του γεύση. Ξεκολλάμε, αφαιρούμε και πετάμε από πάνω μας τη ζωή που ξέραμε, που αγωνιστήκαμε και αγαπήσαμε, που αγκαλιάσαμε σφιχτά και γιορτάσαμε με ποικίλους τρόπους. Τη δική μας ζωή δηλαδή, όχι κάποιου άλλου. Κι όλη αυτή η εμπειρία, συνοδεύεται από βία και ωμότητα, σκληρότητα και ένταση. Και όλα αυτά για μια απλή επιβίωση.
Άραγε έμεινε τίποτα άλλο;
Ναι, να απαντήσουμε στην ερώτηση πως θα φαίνεται το καινούριο μας δέρμα. Τι θα παρουσιάσουμε εκεί έξω;
Κάποιοι, φαντάζομαι, θα φαίνονται κανονικοί, ευπαρουσίαστοι, τίποτα το extreme.
Κάποιοι σαν εμένα, όμως, θα βγουν χίλια κομμάτια, σαν ένα ανθρώπινο puzzle και τότε θα αρχίσουν να βάζουν ένα ένα και μεθοδικά τα κομμάτια στη θέση τους, εφόσον βέβαια τα πάνε καλά με τα puzzle.
Εγώ που δεν μπορώ να βάλω δύο κομμάτια μαζί, θα ευχηθώ στον εαυτό μου good luck και θα περιμένω από Αυτόν που με δημιούργησε να με λυπηθεί και να με βάλει σιγά σιγά πίσω στη θέση μου.
Έτσι πιστεύω θα καταφέρω μια μέρα να δω την καινούρια μου εικόνα.
Αυτά όλα γίνονται εδώ, κάτω στη γη αγάπη μου.
Εσένα, όμως, δεν σε αγγίζουν!
Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστόνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή που ενημερώνεται τακτικά με χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα, μουσικά κομμάτια και τη δική σας φωνή, και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο: “Σου γράφω γιατί υπάρχεις”.