Ένας χρόνος έχει συμπληρωθεί από τότε που έφυγε από τη ζωή η Μαρία Σκλιοπίδου.
Δεθήκαμε οικογενειακά και πίναμε καφέ όταν ήμουν εδώ τα καλοκαίρια. Ήθελε να μάθει που είχα ταξιδέψει και τι ενδιαφέροντα πράγματα έκανα. Ήθελα και εγώ να μάθω για τις δικές της δραστηριότητες.
«Νένα, δεν έχεις δει τίποτα στη ζωή σου, εφόσον δεν ήπιες καφέ αγναντεύοντας τον Βόσπορο», κατέληγε να μου λέει πάντα. Ήταν η αγαπημένη της εικόνα και μου μιλούσε γι’ αυτήν συχνά.
Η αγάπη της για την τέχνη και τα εικαστικά ήταν τεράστια. Ήθελε να μάθει τι συμβαίνει με τις γκαλερί στη Βοστόνη και με ρωτούσε λεπτομέρειες για τις διάφορες blockbuster εκθέσεις, όπου είχα παρεβρεθεί.
Όταν έμαθα ότι η Μαρία έφυγε από τη ζωή, βρισκόμουν στο δικό μου βαρύ πένθος και το πήρα και αυτό πολύ βαριά. Ένιωσα κάτι σαν κλειστοφοβία εδώ στην Κατερίνη. Φοβήθηκα, ότι δεν θα ξαναδούμε τέτοιον πολιτισμό, ούτε ότι θα ξανακούσουμε τέτοια φωνή σαν της Μαρίας.
«Η Κατερίνη του πολιτισμού έγινε φτωχότερη», γράφει ο Αντώνης Κάλφας για την απώλεια της Μαρίας. «Μου έδωσε την ευκαιρία να συνομιλήσω με δεκάδες καλλιτέχνες, να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους, να μιλήσω για την τέχνη και τον ρόλο της…Επέμενε στη γνωριμία του σπουδαίου ζωγραφικού έργου με το κοινό, μιλούσε και πρότεινε με απέραντη αγάπη έργα και σχολές ζωγραφικές – πολλές φορές με πείσμα και φανατισμό».
Η αγάπη της Μαρίας για τον πολιτισμό, εν γένει, άγγιζε τα όρια της εμμονής. Το βρίσκω πολύ φυσιολογικό. Αυτό κάνει η αυθεντική αγάπη. Δίνει τα πάντα, φτάνοντας ίσως και σε κάποια άκρα.
Θα αφήσω τον γιο της, Βαγγέλη Σκλιοπίδη, να μας αφηγηθεί τις δικές του εντυπώσεις μέσα από τις ερωτήσεις μου.
Ο σύζυγός της, μαζί με την κόρη τους Χρύσα και τον Βαγγέλη, θα μας περιμένουν στην Γκαλερί «Χρύσα», Ανδρούτσου 2 στις 12:30, το Σάββατο στις 21 Ιανουαρίου.
Και εγώ, Μαρία μου, όταν θα πιω τον καφέ μου αγναντεύοντας τον Βόσπορο, θα σε θυμάμαι κάθε λεπτό!
-Βαγγέλη, πες μας σε παρακαλώ, από πότε θυμάσαι τη μητέρα σου, ως λάτρη της τέχνης και ιδιαίτερα της ζωγραφικής;
-Όλη μου η ζωή, όσο μπορώ να ανακαλέσω μνήμες, είναι γεμάτη χρώματα, τελάρα, καρφιά και έναν κόσμο μαγικά πλασμένο, γεμάτο συζητήσεις σχετικά με τα πολιτιστικά δρώμενα στην Ελλάδα.
Οι τοίχοι της νιότης μου ήταν φορτωμένοι ευγενικά με τα περιστέρια του Καρά και όχι με ημίγυμνες φωτογραφίες από περιοδικά.
Τα καλοκαίρια μας, γεμάτα με ταξίδια για εκθέσεις ζωγραφικής στη στέρνα του hotel «Miranda» της Ύδρας και όχι στην Disneyland.
Τα κεράκια της τούρτας μου, φώτιζαν αντικείμενα τέχνης από το μουσείο Μπενάκη και όχι πουκάμισα με τυπώματα.
Στην αρχή έπρεπε να το διαχειριστώ. Ύστερα κατάλαβα.
-Πότε είδες το ταλέντο της αυτό, να εκδηλώνεται για πρώτη φορά;
-Δεν είδα κανένα ιδιαίτερο ταλέντο. Δεν είδα κανένα χαρτί κρεμασμένο. Δεν είδα ποτέ τίτλο και προσφώνηση.
Είδα, όμως, από πολύ μικρή ηλικία αγάπη που επέστρεφε. Εκτίμηση που δυνάμωνε. Εμπιστοσύνη που κράτησε. Και φιλίες που έζησαν.
Αυτά τα είδα. Ναι. Και τα πίστεψα. Και πίστεψαν και αυτά στην μαμά. Και ακόμα το ίδιο πιστεύουν. Ποτέ δεν κατάλαβα αν θέλει ταλέντο να βλέπεις και να ακούς πραγματικά. Να δίνεις αξία στα λόγια κάποιου.
Πρώτα γνώρισα οικογενειακούς φίλους και μετά κατάλαβα πως τυχαίνει να είναι και κορυφαίοι εικαστικοί και καλλιτέχνες της γενιάς..
Και τα ίδια πράγματα από τους ίδιους ανθρώπους νιώθω ακόμα και σήμερα. Αυτοί, σίγουρα κάτι είδαν. Πες το ταλέντο…
-Πότε άνοιξε την Γκαλερί «ΧΡΥΣΑ» και πώς αποφασίστηκε το όνομα;
-Η πρώτη έκθεση έγινε το 1993 και στα 14 μου απολάμβανα τόσο την ξένη για εμένα διαδικασία της ετοιμασίας και της οργάνωσης, όσο και τα τυροπιτάκια της Ρεβέκκας από τον Άρτο Εφέσου δίπλα..
Η νονά μας και σύζυγος του πολυαγαπημένου ξαδέλφου του πατέρα μου, είναι η Μιράντα Σοφιανού Παρασκευά. Κατάφερε και έμπλεξε περίτεχνα το όνομα της μεγάλης εικαστικού, που έζησε και μεγαλούργησε στην Αμερική, της Χρύσας, με αυτό της αδελφής μου. Σίγουρα, Gallery με το όνομα Βαγγέλης δεν θα ήταν και τόσο πιασάρικο, οπότε και δεν άσκησα βέτο στο όνομα …
-Ποιά ήταν η φιλοσοφία αυτού του project και πώς αυτή εκφράστηκε στις διάφορες εικαστικές εκδηλώσεις;
-Είναι πλούσιος ο κόσμος της Τέχνης και γεμάτος αλήθεια. Όπως τα χρώματα. Από την πρώτη έκθεση που παρακολούθησε η μαμά στην Gallery Miranda και ύστερα, κόλλησε την πιο εθιστική και ανίατη αρρώστια. Αυτή, της δημιουργίας και της μετάδοσης του ωραίου και ποιοτικού. Δίδαξε ευζωία και πολιτισμό μέσα από τα εξασκημένα χέρια των ζωγράφων. Αυτό που σε γεμίζει και σε ανεβάζει να το μοιράζεσαι. Αυτό έκανε τόσα χρόνια μέσα από την αίθουσα – πυρήνα.
Όλα τα προνόμια που είχε ο αστός Αθηναίος, μπορούσε να τα απολαύσει και η πόλη της Κατερίνης, κάνοντας έτσι λιγότερα τα χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο πόλεις σε καλλιτεχνικό και πνευματικό επίπεδο.
-Πόσα χρόνια διατήρησε την καλλιτεχνική αυτή αίθουσα η μητέρα σου;
-30 γεμάτα χρόνια.
-Μοιράσου μαζί μας μερικά από τα ονόματα του Ελληνικού πολιτισμού που έλαβαν μέρος στις εκθέσεις.
-Ηώ Αγγελή, Αντώνης Απέργης, Πέτρος Ζουμπουλάκης, Σοφία Καλογεροπούλου, Χρίστος Καράς, Γιάννης Κούτρικας, Κυριακή, Θανάσης Μακρής, Φωτεινή Χαμιδιελή, Γιώργος Μήλιου, Δημήτρης Μυταράς, Μαρία Παπαφίλη, Αριστείδης Πατσόγλου, Σωτήρης Σόρογκας, Μαρία Φωτέα, Παύλος Σάμιος, Αλέξης Βερούκας, Νίκος Στεφάνου, Παναγιώτης Γράβαλος, Ρουμπίνα Σαρελάκου, Γιάννης Μιγάδης, Φωτεινή Στεφανίδη, Νίκος Μιχαλιτσιάνος, Βασίλης Καρακατσάνης, Σταμάτης Σκλήρης, Νίκος Γραίκος, Νίκη Ελευθεριάδου, Ευθύμης Καλεβράς, Κώστας Δικέφαλος, Κυριάκος Ρόκος αλλά και οι Στρατάκης, Σακαγιάν, Ραζής, Χάρος, Κληρονόμος, Αντωναρόπουλος και πολλοί άλλοι.
-Κατά τη γνώμη σου, ποιά είναι η πολιτιστική κληρονομιά που άφησε στην πόλη μας η Μαρία Σκλιοπίδου;
-Η πολιτιστική κληρονομιά δεν είναι κάτι απτό. Δεν είναι οικόπεδο στην παραλία για να το «σηκώσει» ο εγγονός ξενοδοχείο.
Η αίθουσα Τέχνης, είναι ένα λεωφορείο που κάνει ένα πολύ όμορφο ταξίδι, με πολλές και σημαντικές στάσεις. Πολλοί ανέβηκαν. Λίγοι είδαν. Λιγότεροι έζησαν.
Όλοι όμως, γίναμε μάρτυρες μιας φιλόδοξης, συστηματικής και επαγγελματικής προσπάθειας για μετάδοση της ποιότητας και της αισθητικής. Η φιλοξενία και οι πάντα σύγχρονες επιλογές του χώρου, δεν άφησαν κανέναν που να ήθελε να δει και να θαυμάσει ανικανοποίητο.
Κληρονομιά, μπορεί να πει κανείς το γεγονός, πως η πόλη της Κατερίνης για πολλά χρόνια φιγουράριζε και πρωτοστατούσε ανάμεσα στις υπόλοιπες επαρχιακές πόλεις, σαν πόλη του πολιτισμού και των ανθρώπων που τον υπηρετούν στους κύκλους των εικαστικών ανά την Ελλάδα.
-Ενημέρωσέ μας για το event την ερχόμενη εβδομάδα. Τι ακριβώς θα γίνει και τι πρέπει να γνωρίζουμε, όσοι από εμάς ενδιαφερόμαστε;
-Να θυμάσαι αυτόν που αγαπάς με χαρά και αναμνήσεις, έτσι όπως του πρέπει.
Αυτό το ιδιαίτερο μνημόσυνο – εκδήλωση μνήμης, πιστεύω πως κλείνει με τον πιο ταιριαστό τρόπο τον κύκλο που ξεκίνησε το 1993 η μαμά στον ίδιο χώρο. Τον κύκλο, που μέσα του έκλεισε σφιχτά, δουλειά, δημιουργία, προσήλωση και συνέπεια στην ποιότητα. Γεμάτο με πίνακες και εκθέσεις.
Με αυτή την εκδήλωση θα γιορτάσουμε την μνήμη της μαμάς, με αυτό που την έκανε πιο χαρούμενη. Να βρίσκεται με φίλους ανάμεσα σε τοίχους με έργα. Αυτό λοιπόν, θα κάνουμε το Σάββατο 21 Ιανουαρίου. Μια εκδήλωση μνήμης, στην οποία με μεγάλη χαρά θα παρευρίσκονται πολλοί από τους φίλους και συνεργάτες της μαμάς.
Θα ανοίξουμε μια παγωμένη μπύρα και θα τσουγκρίσουμε ποτήρια μεταξύ φίλων, όπως γινόταν όλα τα μεσημέρια του Σαββάτου όλα τα χρόνια.
Eπικοινωνία με την Νένα Μεϊμάρη στο email: [email protected]
Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις