4 Ιουλίου, 1985 (από το ημερολόγιό μου)
Να λοιπόν, που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα! Από μικρή ονειρευόμουν να πάω στη Γαλλία, να την απολαύσω. Στο μυαλό μου ήταν κάτι παραπάνω από μια μεγάλη χώρα με ωραία μνημεία και ένα ποτάμι που λέγεται Σηκουάνας.
Στο μυαλό μου, λοιπόν, η Γαλλία ήταν ένα άπιαστο όνειρο, ένα θαύμα που μάταια προσπαθούσα να γίνει πραγματικότητα. Και όσο εγώ προσπαθούσα, τόσο αυτό απομακρυνόταν. Το θέμα είχε πάρει τεράστιες διαστάσεις στο μυαλό μου και το είχα πια, πάρει απόφαση, ότι ίσως δε θα κατάφερνα να τη δω, όπως ήθελα.
Και όμως, να που βρίσκομαι πια, πολύ κοντά στο όνειρό μου! Και είμαι ακόμα μουδιασμένη, μετά από 4 ημέρες που βρίσκομαι εδώ. Μάλλον, έτσι θα είμαι, ώσπου να φύγω από εδώ. Και μετά, το ταξίδι αυτό, θα ζει στη μνήμη μου και θα αποτελεί μια αξέχαστη εμπειρία…
Θυμάμαι την αγωνία μου, όταν ανέβηκα στο αεροπλάνο της Swissair και όσο περνούσε η ώρα, τόσο αυτή μεγάλωνε, γιατί θα πήγαινα στο άγνωστο, για πρώτη φορά.
Η πτήση μου ήταν, ας πούμε, καλή. Ένας Ελβετός, που καθόταν δίπλα μου, μου είπε μερικά πράγματα για τα τρένα της χώρας του και για τη δική του εμπειρία.
Στη Ζυρίχη παρέλαβα τα πράγματά μου και βγήκα έξω, για να βρω τρόπο να πάω στο τρένο μου. Είχα αρκετή ώρα στη διάθεσή μου. Ρώτησα κάποιον ταξιτζή, πόσο θα μου κόστιζε να με πάει στο σταθμό και μου απάντησε με ξένη προφορά: 135 φράγκα. Μετά, κοίταξε τις βαλίτσες μου και ρώτησε:
– “Από την Ελλάδα έρχεστε”; Τον παρακάλεσα να με πάει στο σταθμό και να με βοηθήσει, γιατί ήμουν μόνη μου και ταξίδευα για πρώτη φορά με τρένο στην Ευρώπη.
-Είναι πολύ συγκινητικό ν’ ακούς κάποιον Έλληνα να σου λέει τα προβλήματά του σε μια ξένη χώρα.
-Μα και η Ελβετία ξένη χώρα δεν είναι; τον ρωτάω με μια φυσικότητα. Δηλαδή, εννοούσα, δε φτάνει που μένεις στην Ελβετία, μιλάς και από πάνω; Αλλά αυτός, μου είπε, πως Ελβετία θα πει, μόνο ωραία τοπία και καλό φαγητό. Τίποτα άλλο. Και ότι υπάρχει μεγάλη κακομεταχείριση από τους Ελβετούς, οι οποίοι είναι ‘’ψυχροί και ανάποδοι’’ με όλους τους ξένους. Και ότι, όταν σύντομα θα επέστρεφε στην Ελλάδα μας, θα άνοιγε τη δική του δουλειά και θα πετούσε έξω, όποιον Ελβετό πατούσε το πόδι του εκεί μέσα. Γιατί οι Ελβετοί λατρεύουν την Ελλάδα και κάνουν συχνά διακοπές σ’ αυτήν.
Σκέφτομαι και εγώ και λέω από μέσα μου: Κοίτα κόσμος, που υπάρχει και κοίτα κάτι προβλήματα, ακόμη και στον παράδεισο…!
Και εκεί που τα σκέφτομαι όλα αυτά και προσπαθώ να ‘’ρουφήξω’’ κάτι από τη Ζυρίχη και τα κτήρια γύρω μου, βρίσκομαι στο σταθμό.
-‘’Να, εκεί που γράφει PTT, εκεί θα πας και να προσέχεις, γιατί στα τρένα κυκλοφορούνε αλήτες, που κλέβουν πορτοφόλια, εισιτήρια και διαβατήρια”, μου λέει.
Τον ευχαρίστησα και πήγα στο τρένο που θα με πήγαινε στη Besancon της Γαλλίας.
Υ.Γ. Τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, εάν εμείς το θελήσουμε. Ίσως αργήσουν λίγο, ίσως πραγματοποιηθούν με διαφορετικό τρόπο, ίσως μας δυσκολέψουν κάπως. Ίσως το αποτέλεσμα, να μην είναι αυτό που πλάσαμε στο μυαλό μας και ίσως, τελικά απογοητευτούμε.
Ωστόσο, η διαδρομή είναι αυτή που μετράει, που μας σαγηνεύει και μας ταξιδεύει κάπου αλλού. Οι εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει, γίνονται πολύτιμα δώρα και στο τέλος αγκαλιάζουμε όλη αυτή την εμπειρία σαν κάτι θεϊκό στη ζωή μας.
Ταξιδεύουμε, λοιπόν, με τον σύντροφό μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας ή και solo! Solo ,ναι, γιατί όχι; Πάντα με προσοχή! Και εάν δεν μπορούμε, στις δύσκολες αυτές εποχές, διαβάζουμε και βλέπουμε ντοκιμαντέρ. Μεταμορφωνόμαστε σε “armchair travelers”!
Και αν μας αρέσει, κρατάμε ημερολόγιο, γιατί είναι posh. Κομψό, δηλαδή και γεμάτο φαντασία. Και μετά από πολλά χρόνια (37 για μένα), αναπολείς μέσα στις σελίδες του τις εμπειρίες σου.
*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστόνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή που ενημερώνεται τακτικά με χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα, μουσικά κομμάτια και τη δική σας φωνή, και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο: “Σου γράφω γιατί υπάρχεις”.