της Νένας Μειμάρη 

Ένας στους δύο Έλληνες δεν θα κάνει διακοπές αυτό το καλοκαίρι. Αν καταλαβαίνω καλά, πέντε εκατομμύρια Έλληνες θα μείνουν στο σπίτι τους για διάφορους λόγους.

Είμαι και εγώ ένα από αυτά τα άτομα, για δικούς μου, προσωπικούς λόγους.

Ωστόσο, δε θέλω να αρκεστώ μόνο σ’ αυτό. Έχω αντιληφθεί εδώ και καιρό, ότι όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, κάνεις λεμονάδα και την απολαμβάνεις. Και σαν αυθεντική contrarian που είμαι, θα κάνω διακοπές γύρω από το σπίτι μου. Εξάλλου, τι είναι οι διακοπές; Μια διακοπή της ρουτίνας μας, σωστά;

Διακοπές μπορούμε να κάνουμε και νοερά, μέσα από εικόνες του παρελθόντος, μέσα από τωρινές γεύσεις και μικρές απολαύσεις, μέσα από την καρδιά και την ψυχή μας στην τελική.

Εντυπωσιάστηκα, όταν άκουσα για πρώτη φορά τον καθηγητή Νικόλα Καραχάλη στην πρόσφατη διάλεξή του, με θέμα: “Οι πόλεις και οι προκλήσεις του 21ου αιώνα” (Rembrandt and The Cat), να προτείνει διακοπές στην πόλη που ζούμε εξερευνώντας τις γειτονιές της, μέσα από την ταξιδιωτική ματιά μας. Θα το κάνω, υποσχέθηκα τον εαυτό μου.

‘’Experience Katerini’’! ‘’ My Katerini’’! 

Προορισμός μου, λοιπόν, η Κατερίνη, όπως επιβάλλει η δική μου ‘’λεμονάδα’’ για αυτό το καλοκαίρι.

Βέβαια, ως δεινή ρεαλίστρια , δε θα αποκαλέσω την πόλη μου “paradise”. Δε νομίζω στον παράδεισο να υπάρχουν σπασμένα πλακάκια στα πεζοδρόμια, ούτε ατέλειωτα σκουπίδια. Ούτε ενοχλητικά μηχανάκια, ούτε η δυσωδία που απλώνεται πάνω από την πόλη κατά καιρούς και μας δυσαρεστεί.

Όλα αυτά και άλλα πολλά, εξ’ ανάγκης, τα έχουμε κάνει μέρος της ζωής μας. Αν θέλεις Ελλάδα, καλά θα κάνεις να δείξεις υπομονή. Καλό θα σου κάνει in the long run. Κάποια στιγμή θα διορθωθούν βρε παιδάκι μου. Relax!

Ξημέρωσε. Παίρνω το πρωινό μου στο μπαλκόνι και απολαμβάνω τα οπωροφόρα δέντρα του κήπου μου. Δείχνουν πανέμορφα στα μάτια μου. Μου τα άφησε κληρονομιά αυτός που τα φύτεψε, αλλά δεν είναι εδώ σήμερα. “Έχεις την πιο ωραία βερικοκιά της Κατερίνης”, μου λέει ο κηπουρός που την περιποιείται. Για να το λέει, κάτι θα ξέρει. Γι ΄αυτό και εγώ την απολαμβάνω σε κάθε ευκαιρία. Αφήνω την ματιά μου να ξεκουραστεί πάνω της. Διακοπές κάνω ούτως η άλλως.

Αλλάζω καφέ και από Γαλλικό, περνάω σε διπλό, γλυκό Ελληνικό. Αποφασίζω, ότι μου αρέσει αυτή η αλλαγή. Κάτι διαφορετικό. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψω στο Παρίσι για τον περίφημο cafe au lait. Για πρωινό, ψήνω pancakes και τα σερβίρω με καναδέζικο αυθεντικό maple syrup. Μια έντονη γεύση, που με ταξιδεύει Τορόντο, Κεμπέκ, Μόντρεαλ. Το 85% του maple syrup προέρχεται από τον Καναδά, όπου το κρύο είναι ιδανικό για να γίνει με φυσικό τρόπο το υπέροχο σιρόπι. Ευτυχώς, το βρίσκω στην Κατερίνη, σκέφτομαι.

Μια και είμαι σε ‘’νοερές’’ – mental – διακοπές, περνάει από το μυαλό μου και η θάλασσα. Κάποτε, όταν η ζωή μου ήταν ανθρώπινη, έκανα εώς 70-80 μπάνια κάθε καλοκαίρι. Κολυμπούσαμε με την παρέα μας σε τοπικές παραλίες ή σε κάποιο νησί.

Αλλά τώρα, δε νιώθω έτοιμη να ξαναδώ την θάλασσα με τον τρόπο αυτό. Για να δροσιστώ, βρίσκω το προφίλ του Nathan Florence( Profesional Surfer)και κοιτάζω τα νέα του. Ο άνθρωπος δεν φοβάται Θεό. Όσο πιο μεγάλο και επικίνδυνο το κύμα, τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν. Είναι απίστευτος surfer και η τρέλα του δεν έχει όρια. Με ταξιδεύει στη Χαβάη, από όπου κατάγεται και ζει. Θυμάμαι τα απογεύματα στο Maui να τρώμε πατατάκια και hot dog και να παρατηρούμε τους surfers να διεκδικούν τα κύματα. Να μείνουμε λίγο ακόμη, παρακαλούσα, γιατί δεν χόρταινα το θέαμα. Κρίμα που δεν έχει surfing στις εδώ παραλίες, σκέφτομαι.

Είναι απόγευμα και ταλαντεύομαι μεταξύ high tea και δροσερού παγωτού. Κλείνω προς το high tea. Δεν υπάρχει λόγος να πετάξω στο Λονδίνο για να το απολαύσω. Ο κήπος μου παράγει αρκετά αγγουράκια για το κλασικό σάντουιτς. Ψωμάκι του τοστ, αλειμμένο με αρκετό βούτυρο και λεπτές φέτες από αγγουράκι. Νόστιμο πολύ! Μην ξεχάσω το τσάι και κάτι γλυκό δίπλα.

Όχι ότι μεγάλωσα με την πολυτελή αυτή συνήθεια, αλλά μου την έμαθε το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή μου και μου αρέσει, έστω και μόνη. Ένα ακόμη ‘’νοερό’’ ταξίδι στη συντροφιά του…

Κοιτάζω να δω αν υπάρχει κάποιο open air concert στην πόλη. Βρίσκω “Jazz and Blues” στον Καπνικό Σταθμό.

Εκεί, νιώθεις μια αύρα εξωτερικού. ‘’Λίγη’’ Ελβετία, ‘’λίγη’’ Αυστρία, ‘’λίγη’’ Νότια Γερμανία. Να πάω, λέω, αλλά στο τέλος δεν τα καταφέρνω. Πάντως την ευκαιρία, μου την έδωσε η Κατερίνη.

Κάνω μια βόλτα στο καφενείο της γειτονιάς μου, για να δω τους φίλους μου, τους επιθύμησα. Παραγγέλνω το καθιερωμένο κρύο τσάι με ρόδι και αρχίζω την κουβεντούλα. Ξέρετε, αυτή που σε βοηθάει, όσο και η ψυχολόγος σου. Μόνο στην Ελλάδα γίνεται αυτό, τους λέω συχνά. Στην Αμερική, θα έπρεπε να κλείσεις ραντεβού και να πληρώσεις ένα σεβαστό ποσό για τέτοιου είδους group therapy.

Για μεσημεριανό σήμερα, δε θα μαγειρέψω. Σε διακοπές βρίσκομαι, what the heck. Θα παραγγείλω φαγκρί στη σχάρα. Λατρεμένο ψαράκι για πολλούς, φαντάζομαι.

Στο Κυκλαδίτικο νησί, κάποιο καλοκαίρι, ζήτησα άγρια τσιπούρα. “Κυρία μου, αν υπάρχει άγρια τσιπούρα, θα τη φάει το αφεντικό, όχι εσύ”, μου απάντησε ο σερβιτόρος και έμεινα άφωνη. Τι να κάνω; παρήγγειλα ντοματοκεφτέδες. Που να πάει κανείς να βρει άγρια ψάρια εκτός από τα νησιά; Ευτυχώς, η Κατερίνη έχει.

Μια καλή ιδέα, είναι να δω αν υπάρχει υπαίθριος κινηματογράφος κάποια βραδιά. Προβάλλουν ωραία έργα, απ’ ότι θυμάμαι.

Να μη ξεχάσω να κλείσω και μια βραδιά με σαξόφωνο. Κάτι, που μου αρέσει πάρα πολύ! Η πόλη μας έχει έναν μοναδικό σαξοφωνίστα. Έχει και live music σε ένα πανέμορφο περιβάλλον.

Έχω επιλέξει και τα βιβλία που θέλω να διαβάσω στις διακοπές μου. Τα έχω αγοράσει γι’ αυτό το σκοπό.

Μπορεί τελικά να πάω και για shopping. Κάτι, που δε με ‘’τρελαίνει’’ ως ακραία minimalist.

Σήμερα, θα τελειώσω την ημέρα μου με ένα αγαπημένο λικέρ. Θα διαλέξω ένα με βότανα, μάλλον φασκόμηλο. Υπέροχο!

Έχουν γραφτεί διάφορα άρθρα για τη σημασία και την επίδραση των διακοπών στην ζωή μας. Αλλά, αν συμβεί κάτι που θα μας εμποδίσει να τις πραγματοποιήσουμε, έχουμε πάντα το plan B, η αλλιώς τη ‘’λεμονάδα’’ μας. Και μην ξεχνάτε! Η ‘’ελληνική λεμονάδα’’, είναι ότι καλύτερο για να μας ξεδιψάσει.

 

Υ.Σ. Τα διάφορα προϊόντα στα οποία αναφέρομαι είναι καθαρά προσωπικές μου προτιμήσεις και δεν έχουν στόχο να προωθήσουν την διαφήμιση.

 

*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή που ενημερώνεται τακτικά με χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα, μουσικά κομμάτια και τη δική σας φωνή, και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις.