Θα την επισκεφτώ μία μέρα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου, όταν διάβασα την ιστορία του Μπάρμπα Θωμά και της καλύβας του. Θέλω να την δω από κοντά, είπα, και αναφερόμουν στην περίφημη καλύβα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει, όμως, ότι κάθε καλύβα του Μπάρμπα Θωμά συνοδεύεται και από έναν οικισμό από φυτείες, μία πολυτελή φάρμα, ένα συντηρητικό σύστημα καλλιέργειας βαμβακιού, ζαχαροκάλαμου και καπνού.
Δεν είχα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καλύβα χωρίς Plantation Home ούτε Μπάρμπα Θωμάς χωρίς δυστυχία. Καθώς κατευθύνομαι στο Nottoway Plantation Home, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Ξεβολεύομαι από την άνεση της Jazz, του Café du Monde, της ζωηρής Νέας Ορλεάνης με τα δικά της έντονα χρώματα στα σπίτια και στα πρόσωπα των ανθρώπων της. Η ιστορία της Καλύβας διαδραματίζεται στα μάτια της ψυχής μου. Οι ένοικοι, 176 στο σύνολο, ξυπνούν πρωί πρωί και κατευθύνονται στο τεράστιο αγρόκτημα.
Θα σκάψουν, θα μαζέψουν το ζαχαροκάλαμο, θα συλλέξουν το βαμβάκι. Όλη αυτή η ανθρώπινη ενέργεια θα καλυφτεί από το τραγούδι με τα λόγια γεμάτα μηνύματα και τις φωνητικές χορδές να δημιουργούν τη δική τους υπέροχη Jazz. Θα μιλούν διαρκώς μέσα από τη μελωδία, θα ρωτούν και θα απαντούν με την αυτοσχέδια μουσική. Εκεί μέσα στην ταλαιπωρία, θα συνθέσουν ένα μουσικό είδος που αργότερα θα λατρέψουμε εμείς, θα το θαυμάζουμε και θα ταξιδεύουμε σε άλλες πόλεις για μία συναυλία.
Ξαφνικά, βρίσκομαι στο κυρίως σπίτι, παλάτι μάλλον, χτισμένο σε στυλ ελληνικής Αναγέννησης. Η Ελλάδα στη μέση από δύο άκρα. Το Παλάτι και την Καλύβα. Οι εργασίες του σπιτιού τελείωσαν το 1859. Το μυαλό μου τρέχει στην πατρίδα μου. Τι γινόταν εκείνη την εποχή;
Η Ελλάδα παλεύει να βρει τη δική της ταυτότητα. Το αίσθημα της ανεξαρτησίας κυλάει ακόμα στο αίμα της. Παρόλα αυτά, κατάφερε να υπάρξει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, σε έναν περίεργο τόπο που ονομάζεται Λουϊζιάνα. Το κτήμα είναι πολυτελές, με μάρμαρα, με κρύσταλλα Baccarat, με πόμολα από πορσελάνη και ορειχάλκινους πολυελαίους.
Οι Κορινθιακές κολόνες συνοδεύονται από ροκοκό τζάκι, σύγχρονα μπάνια με ζεστό νερό, κελάρια για κρασί και άλλα για τυριά. Το σερβίτσιο από πορσελάνη βρίσκεται έτοιμο επάνω στη μακρόστενη τραπεζαρία, τα ασημένια μαχαιροπήρουνα λάμπουν στον απογευματινό ήλιο που στριμώχνεται μέσα από τις βαριές κουρτίνες.
Με τα μάτια της ψυχής μου συνεχίζω να παρατηρώ τις κουρασμένες σκλάβες να τοποθετούν τη γεμάτη σουπιέρα για να σερβίρουν την οικογένεια. Τι σκέφτονται άραγε εκείνη τη στιγμή; Πώς νιώθουν; Τι επιθυμεί η καρδιά τους; Με κατακλύζει ένα έντονο αίσθημα αδικίας. Προσωπικά δεν έχω καθόλου υπομονή με κανενός είδους αδικία. Δεν θα απαλλαχτούμε από τα άκρα εμείς οι άνθρωποι, σκέφτομαι. Θέλω απάντηση, αλλά δεν την βρίσκω.
Με συνεπαίρνει κάτι σαν σύγχυση. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω νόημα στην αιώνια σύγκρουση μεταξύ του καλού και του κακού. Θέλω να αναλύσω το τραύμα και να το καταλάβω μια για πάντα, να κάνω το ίδιο και με την ανθρώπινη τραγωδία. Τι είναι υπεροχή και τι κατωτερότητα; Ποιος αποφασίζει τη σημασία και τον ρόλο τους στην ζωή μας;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα έχουν ένα τέλος. Το αγρόκτημα έχασε την αίγλη του μετά τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο, οι σκλάβοι ελευθερώθηκαν, η ζάχαρη και το βαμβάκι σταμάτησαν το μονοπώλιο στο εμπόριο, ο ιδιοκτήτης πέθανε και η γυναίκα του την πούλησε με χαμηλότερη αξία.
Είμαι έτοιμη να επιστρέψω στο ξενοδοχείο αλλά δεν έχω αποφασίσει αν το αρχοντικό μου αρέσει, αν η καλύβα ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου ή η όλη εμπειρία με έσπρωξε στο αδιέξοδο του ατελείωτου ερωτηματικού. Μπορεί το ακραία όμορφο να συνυπάρχει με το ακραίο άσχημο;
Τα 120 οπωροφόρα δέντρα μπορούν να νικήσουν την καθημερινή πείνα; Οι 75 τριανταφυλλιές κουβαλάνε αμέτρητα αγκάθια. Η πορσελάνη δεν σερβίρει το στεγνό ψωμί. Η μουσική δωματίου δεν καλύπτει τον πόνο της μαδημένης ράχης.
Θα χρειαστώ χρόνο να τα βάλω όλα σε μία σειρά στον νου μου, μήπως και βρω γαλήνη. Τώρα ας επιστρέψω πίσω στην πόλη.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως εργασία για το εργαστήρι Ταξιδιωτικής Γραφής που παρακολουθώ
*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο email της [email protected].