Ένας νεαρός άνδρας με κινητική αναπηρία μάς εξηγεί πώς έμαθε να κάνει σπιράλ στον ουρανό με αλεξίπτωτο.

Συναντώ τον Αλέξανδρο Φερέτο ένα απόγευμα Παρασκευής σε ένα αιγυπτιακό καφενείο με ναργιλέδες και καφέ στη χόβολη κοντά σε μια παραλία της Αττικής. Μια βδομάδα μετά, τα εξώφυλλα και οι οθόνες θα γέμιζαν με ειδήσεις για επισκέψεις πολιτικών σε σχολεία ΑμεΑ.

Ο άνδρας που έχω μπροστά μου μου διηγείται πώς κατάφερε να μάθει να ισορροπεί στον αέρα χωρίς να στροβιλίζεται ανεξέλεγκτα. Μου εξηγεί ότι με λίγη επιμονή μπορείς να κάνεις κούνια μπέλα στα σύννεφα, όσο αφιλόξενα κι αν είναι τα πάτρια εδάφη.

Αρχικά μου μιλάει ήσυχα, αργά και καθαρά για την ταχύτητα. Στην εφηβεία του την αγάπη αυτή την έτρεφε με μοτοκρός, snowboard και windsurfing. Το 2009 καβάλησε τη μηχανή του για να φύγει από μια παραλία. Όμως κάτι του έκοψε τη φόρα και έχασε τις αισθήσεις του. Ξύπνησε μετά από δύο μήνες σε κώμα στο νοσοκομείο και έμαθε πως δεν θα μπορούσε να περπατάει. Από τότε η ζωή του προχώρησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Δεν έμαθε απλώς να κινείται με αμαξίδιο αλλά και ανέπτυξε νέα σχέση με τη βαρύτητα.

Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι έπρεπε να πετάξω το σώμα μου χωρίς τη χρήση των ποδιών μου, δηλαδή έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο το πάνω μέρος του σώματός μου. Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα wind tunnel, ένα δωμάτιο όπου φυσάει πολύ δυνατά από κάτω ο αέρας. Ουσιαστικά είναι σαν να πέφτεις. Δηλαδή πετάς σε αυτό το δωμάτιο.
Ο Αλέξανδρος ασχολείται χρόνια με την ελεύθερη πτώση – έχει κάνει πάνω από 500 σόλο άλματα. Όταν τον πήρε το μάτι μου πριν από μερικά καλοκαίρια στο αεροδρόμιο της Κωπαΐδας, που είναι έδρα αεραθλητικών δραστηριοτήτων, να ανεβαίνει στο αεροπλάνο που μετέφερε τους αλεξιπτωτιστές, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έχουμε τόσο εξειδικευμένες και συμπεριληπτικές δομές εκπαίδευσης σε μια χώρα που μετατρέπει μια απλή βόλτα στο πεζοδρόμιο σε περιπέτεια του Ιντιάνα Τζόουνς. Να όμως που η πραγματικότητα είναι γεμάτη ανατροπές. Μένει στη Νέα Μάκρη και είναι όντως πρωτοπόρος στον τομέα του. Η αρχική του εκπαίδευση έλαβε χώρα στη Γερμανία, ενώ παράλληλα με την ελεύθερη πτώση ασχολείται και με άλλες αθλητικές δραστηριότητες.

— Σου αρέσει η ταχύτητα, αλλά είσαι ένας πολύ ήρεμος άνθρωπος. Έχεις κάποια πατέντα για να καθαρίζεις το μυαλό σου από τα βαρίδια του άγχους όταν αθλείσαι στον αέρα ή στη γη;
Πιστεύω ότι όταν υπάρχει μεγάλη ταχύτητα ή όταν κάνω κάτι extreme μπαίνω σε μια κατάσταση γαλήνης σαν να είμαι ζεν και ουσιαστικά συγκεντρώνομαι μόνο σε αυτό. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ηρεμία που λες.

— Πιστεύεις ότι υπάρχει ευνοϊκό κλίμα στον αθλητισμό για ΑμεΑ στην Ελλάδα ή ακόμη μας διακατέχει μια κάποια ανωριμότητα όταν αξιολογούμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει κάποιος;
Γενικά υπάρχουν δυσκολίες αν θέλεις να κάνεις κάτι πρωτοποριακό ή κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Το δύσκολο είναι να βρεις τους ανθρώπους σου. Συνήθως το «όχι» έρχεται πολύ γρήγορα από κάποιον που δεν ξέρεις. Είναι η εύκολη λύση. Δεν μπορούν να φανταστούν τις εικόνες, να βάλουν στόχους. Οπότε το παν είναι να βρεις τους ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν. Χωρίς αυτούς εγώ δεν θα ‘χα φτάσει ποτέ στο σημείο να πέφτω μόνος μου από αεροπλάνο. Πάντα όταν με ρωτάνε «πώς κατάφερες και το έκανες;», εγώ τονίζω τη σημασία τού να συναντάς τους σωστούς ανθρώπους τη σωστή στιγμή. Βρήκα ανθρώπους με τους οποίους είχαμε τους ίδιους στόχους, το αναλύσαμε και καταλήξαμε σε αποτέλεσμα. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα επιτύχει.

— Πότε άλλαξε ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι το σώμα σου και τις ικανότητές του;
Ήμουν πάντοτε δραστήριος, πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, πάντα μου προσέφερε καθαρό μυαλό και περνούσα πολύ ωραία, είτε με snowboard είτε με windsurf. To 2009, που είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή στη Νάξο, όλα αυτά άλλαξαν. Όλοι οι στόχοι που είχα στον αθλητισμό δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Το να κάνω κάτι που θεωρούσα απλό –όπως windsurf– ήταν πια αδύνατον. Πριν από αυτό, σωματικά, δεν υπήρχε ποτέ κάτι να με κρατάει πίσω. Αν υπήρχε όρεξη, πήγαινα και το έκανα. Το ατύχημα έγινε ένα καλοκαίρι, δεν έχω πολλές εικόνες από εκείνη τη μέρα, μόνο ότι φεύγαμε από την παραλία. Ξύπνησα μετά από 2 μήνες σε κώμα. Με τη νέα κατάσταση δεν ήταν απλά τα πράγματα. Μου πήρε ενάμισι-δύο χρόνια, αφού έκανα αποκατάσταση, να επιστρέψω στον αθλητισμό. Αρχικά έκανα κλασικά αθλήματα για ΑμεΑ, όπως μπάσκετ με αμαξίδιο (που ακόμη παίζω) αλλά και κολύμπι. Όμως πάντα μου έλειπε κάτι πιο extreme, όπως είχα συνηθίσει πιο παλιά, και ψαχνόμουν πολύ.

— Και τότε προέκυψε η ελεύθερη πτώση;
Κάποια στιγμή το 2012 έκανα ένα tandem – δηλαδή πτώση κατά την οποία είσαι δεμένος με τον εκπαιδευτή. Θυμάμαι ότι το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν την ώρα που έπεφτα ήταν πώς θα ρθω εδώ πάνω μόνος μου. Οπότε ξεκίνησα την έρευνά μου. Για δυο-τρία χρόνια έγραφα e-mail σε διάφορες σχολές παγκοσμίως μήπως υπάρχει περίπτωση να γίνω αλεξιπτωτιστής, να πέφτω δηλαδή μόνος μου. Και εννοείται όλοι μου λέγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν γίνεται χωρίς τη χρήση των ποδιών. Μετά από δυο-τρία χρόνια βρήκα μια μικρή σχολή στη Γερμανία που μου είπε «έλα να δοκιμάσουμε». Την επόμενη μέρα πούλησα το αμάξι μου, πακέταρα μια τσάντα κι έφυγα.

— Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισες εκεί;
Πάνω κάτω η σχολή εκείνη δεν διέφερε από μια «κανονική». Η μεγαλύτερη διαφορά ήταν ότι έπρεπε να πετάξω το σώμα μου χωρίς τη χρήση των ποδιών μου, δηλαδή έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο το πάνω μέρος του σώματός μου. Στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα wind tunnel, ένα δωμάτιο όπου φυσάει πολύ δυνατά από κάτω ο αέρας. Ουσιαστικά είναι σαν να πέφτεις. Δηλαδή πετάς σε αυτό το δωμάτιο. Αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να μάθεις πολύ γρήγορα πώς να πετάξεις το σώμα σου και με βοήθησε πολύ ως εκπαίδευση. Μετά μπαίνεις στο αεροπλάνο με τους εκπαιδευτές, ανεβαίνεις στα τέσσερα χιλιόμετρα, βγαίνεις από την πόρτα, πέφτεις και κάνεις αυτά που έχετε μάθει από πριν. Τους δείχνεις ότι χειρίζεσαι το πέταγμα –το αλεξίπτωτό σου– και γνωρίζεις πάντα σε τι υψόμετρο βρίσκεσαι.

Ωστόσο, επειδή δεν έχω τη χρήση των ποδιών μου, ήταν πολύ δύσκολο αρχικά να μείνω σταθερός την ώρα που έπεφτα από το αεροπλάνο. Αρχίζεις να κάνεις τούμπες, χάνεις δηλαδή και το πάνω και το κάτω μέρος της ισορροπίας και την αίσθηση του υψόμετρου. Σε τέτοια κατάσταση είναι επικίνδυνο να ανοίξει το αλεξίπτωτο, γιατί δεν θα ανοίξει σωστά – όταν κάνεις τούμπες μπορεί να τυλιχτείς. Έτσι η δυσκολία αρχικά ήταν αυτή, να μάθω να πετάω το σώμα μου ελεγχόμενα, όπως κάποιος που κάνει χρήση των ποδιών του.

To wind tunnel σίγουρα βοήθησε. Θα ήταν πιο εύκολο αν είχα κάνει παραπάνω εξάσκηση εκεί. Όπως και να ‘χει, το βρήκαμε κάποια στιγμή, έγινε κάποιο κλικ μέσα μου και είχα πια την αίσθηση και το know how να πετάξω το σώμα μου ακριβώς στην κατάστασή μου. Αρχικά υπήρχε φόβος και απορία. Γίνεται αυτό; Μήπως παραείναι extreme;

— Ήξερες κάποιον να το έχει κάνει ξανά αυτό;
Μόνο κάποιον στην Αμερική που όμως είχε μάθει να πέφτει με αλεξίπτωτο πριν από την αναπηρία του. Δεν τον συνάντησα ποτέ. Όμως οι εκπαιδευτές μου είχαν καλή εικόνα για το πώς θα μπορούσε να δουλέψει όλο αυτό. Έκανα 7 μαθήματα με εκπαιδευτές, και στο 8ο έπεσα σόλο.

— Πώς νιώθεις όταν εγκαταλείπεις το αεροσκάφος;
Την πρώτη φορά υπάρχει πολλή αδρεναλίνη και φόβος οπωσδήποτε. Όλα τα συναισθήματα σε μεγάλο βαθμό.

— Μετά τη Γερμανία άρχισες να πέφτεις στo αεροδρόμιο της Κωπαΐδας, με τη Skydive Athens. Δοκίμασες νέα πράγματα εκεί;
Όταν γύρισα από τη Γερμανία στην Ελλάδα, είχε ανοίξει η Skydive Athens. Ήταν φανταστικό ότι γύρισα σπίτι, στη χώρα μου, και έκανα το πρώτο άλμα στην πατρίδα μου. Είχα πετύχει τον στόχο μου στο εξωτερικό και τώρα είχα την ελευθερία να το κάνω δίπλα στο σπίτι μου. Υπήρξε υποστήριξη για το πώς θα μπω στο αεροπλάνο, πώς θα με σηκώσουν, πώς να με βοηθήσει κάποιος μετά την προσγείωση.

Πάω λοιπόν με το αμαξίδιο στο αεροπλάνο, με σηκώνουν, με ανεβάζουν στο αεροπλάνο, ανεβαίνουμε στα 4.000 μ., βγάζω τα πόδια μου έξω από την πόρτα και ετοιμάζομαι για την καλύτερη στιγμή. Έρχονται κι άλλα άτομα με αμαξίδια για να πέσουν tandem.

— Έχεις δουλέψει εσύ ως εκπαιδευτής;
Ναι, με έχουν καλέσει στη Ρωσία να εκπαιδεύσω βετεράνους στρατιωτικούς που έχουν χάσει τη χρήση των ποδιών τους. Τους βοήθησα να το ξαναζήσουν όλο αυτό.

— Νιώθεις ότι στον αέρα απαλλάσσεσαι από τα εμπόδια που σου βάζει η γη;
Όταν είμαι στον αέρα, νιώθω απόλυτη ελευθερία, δεν σκέφτομαι ούτε εμπόδια ούτε προβλήματα. Νιώθω ηρεμία και χαρά. Και εννοείται ότι μου δίνει μεγάλη δύναμη το ότι έχω βάλει έναν στόχο και τον έχω πετύχει. Και όταν είμαι στη γη, νιώθω το ίδιο βλέποντας τα σύννεφα.

 

 

Πηγή:lifo.gr