Του Γιώργου Ν. Μανίκα
Η Τουρκία. Η περιφερειακή αυτή δύναμη, που συνεχώς ενισχύεται τα τελευταία χρόνια, τόσο οικονομικά (μέσω της ανάπτυξης μιας ισχυρής βιομηχανίας) όσο και στρατιωτικά, έχει βάλει στόχο της μέσω του σουλτάνου Ερντογάν την αναβίωση του παλιού οθωμανικού ιδεώδους.
Ο τρόπος που προσπαθεί να το επιτύχει αυτό είναι μέσω της ενίσχυσης της επιρροής της αλλά και με συνεχείς επεμβάσεις σε όλα τα κράτη που ανήκαν κάποτε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι βλέπουμε πλέον στρατιώτες της Άγκυρας σε χώρες όπως τη Λιβύη, το Ιράκ και φυσικά τη Συρία. Επίσης κομμάτι αυτής της πάγιας επεκτατικής πολιτικής είναι και η προσπάθεια της Τουρκίας για κυριαρχία στο Αιγαίο και τον ορυκτό πλούτο του.
Η παράνομη συμφωνία με την κυβέρνηση της Λιβύης η οποία αγνοεί παντελώς τα ελληνικά νησιά, σαν να μην υπάρχουν καν στον χάρτη επιβεβαιώνει πλέον με τον χειρότερο τρόπο τις προθέσεις της Άγκυρας για κυριαρχία σε όλη την λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου. Η πίεση όμως που ασκεί η τουρκική πολιτική σε όλους τους γείτονές της είναι φυσικό να παράγει και την αντίστοιχη αντίδραση.
Η διπλωματική δραστηριότητα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου αλλά και οι μεγάλες απώλειες και οι δυσκολίες του τουρκικού στρατού στη Συρία δείχνουν πως οι γειτονικές με την Τουρκία χώρες δεν είναι διατεθειμένες να υποταχθούν έτσι εύκολα στους εκβιασμούς και τις απειλές της Άγκυρας. Βλέποντας έτσι ο σουλτάνος πως η χώρα του πιέζεται συνεχώς διπλωματικά και «στριμώχνεται» γεωπολιτικά και προκειμένου να στρέψει αλλού την κοινή γνώμη της χώρας του, εκβιάζοντας ταυτόχρονα τους Ευρωπαίους, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ένα όπλα που προετοίμαζε εδώ και πολύ καιρό, τους μετανάστες.
Για το σκοπό αυτό περισυνέλεγε χιλιάδες μετανάστες από κάθε γωνιά της Αφρικής και της Ασίας ώστε εάν το φέρει η στιγμή και η Τουρκία δυσκολευτεί στα μέτωπα του πολέμου με τη Συρία, όπως και συνέβη τελικά, να τους χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης και εκβιασμού, στέλνοντάς τους κατά κύματα στην Ευρώπη, ώστε να του δοθεί σε αντάλλαγμα οικονομική και στρατιωτική βοήθεια.
Ωστόσο η ενέργειά αυτή της γειτονικής χώρας έχει ένα ακόμη κρυφό στόχο. Την διεξαγωγή ενός υβριδικού πολέμου κατά της Ελλάδας. Ο πόλεμος αυτός επιτυγχάνεται χωρίς την συμμετοχή συμβατικών στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά με διαφορετικά μέσα, όπως είναι η προπαγάνδα, οι ψυχολογικές επιχειρήσεις, οι προβοκάτσιες, η διασπορά ψευδών ειδήσεων, ο κυβερνοπόλεμος, μέχρι και η εργαλειοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων.
Ενέργειες που τις βλέπουμε πλέον να γίνονται πραγματικότητα. Ο τελικός στόχος της Τουρκίας είναι η αποδυνάμωση εκ των έσω της Ελλάδας και η κόπωσή της ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις της. Η στρατηγική του Τουρκίας κατά της χώρας μας είναι πλέον σαφής και πρέπει όλοι να την αντιληφθούμε πριν να είναι αργά. Εάν τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου και η Θράκη πλημμυρίσουν με χιλιάδες μετανάστες οι οποίοι και θα καταφθάνουν συνεχώς και χωρίς σταματημό ποιος μας εγγυάται πως η Τουρκία δεν θα κάνει στο μέλλον αυτό που κάνει σήμερα στη Συρία, δηλαδή να εισβάλει στη Θράκη ή σε κάποιο νησί του ανατολικού Αιγαίου με το πρόσχημα της δήθεν προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Και η Ευρώπη; Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδύναμη, διασπασμένη και δυσκίνητη πολιτικά δεν δείχνει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κανένα σημάδι σθεναρής αντίστασης κατά της δράσης της Τουρκίας. Την ώρα που η Άγκυρα έχει καταπατήσει κάθε συνθήκη που έχει υπογράψει, την ώρα που απειλεί κυνικά δύο κράτη μέλη της Ένωσης, την Κύπρο και την Ελλάδα, την ώρα που υπογράφει παράνομες συνθήκες που καταστρατηγούν κάθε έννοια δικαίου και την ώρα που εκβιάζει μία ολόκληρη ένωση κρατών 27 κρατών και 447 εκατομμυρίων ανθρώπων, η ΕΕ δείχνει τρομοκρατημένη και άβουλη, περιορισμένη απλά σε χλιαρές δηλώσεις αυτοσυγκράτησης προς τα εμπλεκόμενα μέρη και στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ευχολόγια.
Άλλωστε πολλές χώρες της ΕΕ (βλ Γερμανία) έχουν βαθιά συμφέροντα μέσα στην Τουρκία και δεν δείχνουν διατεθειμένες να τα θυσιάσουν για χάρη της Ελλάδας. Πώς μετά να μην αποθρασύνεται ακόμη περισσότερο η τουρκική πολιτική όταν βλέπει πως κανείς δεν τολμά να της αντιταχθεί; Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του κινδύνου που ενέχει η τουρκική πολιτική για την πατρίδα μας καθώς και το ότι στον αγώνα αυτό για την αντιμετώπισή του είμαστε μόνοι μας.