Παλιά υπήρχαν εγχειρίδια ολόκληρα καλής συμπεριφοράς. Λογικά σε κάποιο ράφι κάποιας προγιαγιάς σαπίζουν χαριτωμένα. Παλιά, επίσης ο κόσμος είχε μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για το τι είναι σωστό και ευγενές και τι όχι και ενδιαφερόταν για την εντύπωση που δίνει στους άλλους ανθρώπους.

Σήμερα, η ταχύτητα ζωής, οι δραματικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής μας και πολλά ακόμη έχουν στείλει κάποιους από αυτούς τους κανόνες καλής συμπεριφοράς στον κάδο ανακύκλωσης, ως παρωχημένους, αχρείαστους, δύσκολους, αγκυλωτικούς στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Είναι, όμως, πάντα έτσι; Ας το δούμε, μέσα από μερικές επισημάνσεις της Joy Weaver, εξπέρ στους σύγχρονους κανόνες αστικής ευγένειας.

1. Δεν κρύβουμε πια το στόμα μας, όταν βήχουμε ή χασμουριόμαστε

Ή ακόμη χειρότερα βήχουμε (και χασμουριόμαστε στο δεξί). Ο παλιός κανόνας καλών τρόπων όριζε ότι όταν κάποιος θέλει να βήξει χρησιμιοποιεί όχι το «καλό» του χέρι, αλλά το άλλο. Ο λόγος απλός: με το καλό χέρι, συνήθως το δεξί, χαιρετάμε, χαϊδεύουμε ή το χρησιμοποιούμε για τις περισσότερες συναλλαγές μας με αποτέλεσμα να μεταδίδουμε πιο εύκολα τα μικρόβια. Άρα, δεν ήταν μόνο η καλή συμπεριφορά στη μέση, αλλά και η προστασία των γύρω μας. Πρακτικά πράγματα, δηλαδή και όχι μόνο τύποι και εντυπώσεις.

2. Δεν έχουμε πρόβλημα να συζητήσουμε οτιδήποτε την ώρα που τρώει ο άλλος

Να φταίει που στην τηλεόραση έχουμε δει σχεδόν τα πάντα; Να φταίει η οικειότητα που νιώθουμε με φίλους ή και όχι τόσο φίλους; Είμαστε ικανοί να ανακοινώσουμε ότι θα εγκαταλείψουμε για λίγο το τραπέζι για να πάμε στο μπάνιο. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι φταίει η εποχή της υπερσυνδεσιμότητας που όλοι νιώθουν την ανάγκη να δίνουν το στίγμα τους όπου κι αν βρίσκονται. Αλλά και πάλι πείτε ένα απλό «με συγχωρείτε» για να φύγετε από το τραπέζι. Υπάρχει και στις μέρες μας κόσμος που δεν θέλει να ξέρει ότι είστε στο μπάνιο την ώρα που τρώει. Το ευαίσθητο στομάχι των συνδαιτυμόνων σας θα πρέπει να σας ενδιαφέρει. Επίσης: ρωτάμε αν μπορούμε ν’ ανάψουμε τσιγάρο στο τραπέζι και ενώ η παρέα μας δεν έχει ολοκληρώσει το γεύμα / δείπνο της. Δεν θεωρούμε δεδομένο ότι καπνίζουμε ενώ εκείνοι συνεχίζουν να τρώνε.

3. Χειροκροτούμε λάθος

Ναι, έχουμε ξεχάσει πώς γίνεται σωστά. Λοιπόν, τα χέρια μας βρίσκονται στο ύψος του στήθους και αρχίζουμε το χειροκρότημα από εκεί. Κρατάμε τα χέρια κοντά στο σώμα. Δεν χειροκροτούμε μπροστά στο πρόσωπο μας, μπροστά στο πρόσωπο κάποιου άλλου ή ακριβώς πίσω από το κεφάλι και τα αυτιά αυτού που κάθεται μπροστά μας σε ένα event. Όσο ενθουσιασμένοι κι αν είμαστε.

4. «Συγνώμη», «παρακαλώ», «καλημέρα»

Θέλετε να κάνετε μια ερώτηση σ’ έναν άγνωστο στον δρόμο, που βρίσκεται η τάδε οδός για παράδειγμα. Είναι πολύ πιθανό να μην τον χαιρετήσετε καν, να μη ζητήσετε συγνώμη που τον σταματάτε, απλώς να ρωτήσετε και μάλιστα βιαστικά. Μόνο που οι συναλλαγές και κυρίως με αγνώστους δεν γίνονται έτσι. Θυμηθείτε το την επόμενη φορά και κάθε φορά που τηλεφωνείτε σε μια υπηρεσία, σε κάποιον άγνωστο τέλος πάντων, χωρίς τον τυπικό χαιρετισμό.

5. Δείχνετε. Με το δάχτυλο.

Μπορούμε να δείχνουμε «κάτι», όχι «κάποιον». Δεν είναι απλώς αγενές. Μπορεί να δημιουργήσει μεγάλες παρεξηγήσεις. Το να δείχνετε με το δάχτυλο ακόμη κι έναν φίλο σας μαρτυρά έλλειψη διακριτικότητας και ανεπαρκείς ιστορικές γνώσεις. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου -και όχι μόνο- κουκούλα και τεντωμένος δείκτης πήγαιναν μαζί, αν κάτι έχει να σας πει αυτό.

Πηγή: www.lifo.gr