Ανατρεπτικός κωμικός, ηθοποιός των ενστίκτων και του αυτοσχεδιασμού, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της γλυκόπικρης κωμωδίας “Η Ζωή είναι Ωραία”. Κοντινό στον Ρομπέρτο Μπενίνι.

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1952 σε ένα μικρό χωριό της Τοσκάνης. Γιος ενός αγρότη και ξυλουργού (ο οποίος υπήρξε κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης τα χρόνια 1943-1945) και μιας ελέγκτριας στην παραγωγή υφασμάτων. Ο Ρομπέρτο έλαβε καθολική εκπαίδευση και σε νεαρή ηλικία παρακολoύθησε σεμινάρια για να γίνει ιερέας.

 

To 1971 μετακομίζει στη Ρώμη και εκεί έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο, συμμετέχοντας σε πειραματικές παραστάσεις ως ηθοποιός αλλά και ως σκηνοθέτης. Το 1975 πραγματοποιεί την πρώτη θεατρική του επιτυχία στην παράσταση του Τζουζέπε Μπερτολούτσι “Cioni Mario di Gaspare fu Giulia”, ένω το 1976 συμμετέχει στην τηλεοπτική σειρά “Onda Libera” με την οποία έγινε διάσημος. Ακολούθησε ο πρωταγωνιστικός του ρόλος και η υπογραφή του σεναρίου στην ταινία “Berlinguer Ti Voglio Bene” σε σκηνοθεσία του Τζουζέπε Μπερτολούτσι.

Ρόλοι σταθμοί

Το 1976 γίνεται ευρέως γνωστός με τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά “L’ Altra Domenica” και την ίδια χρονιά εξασφαλίζει ένα μικρό ρόλο στην ταινία “La Luna”. Aκολούθησαν συμμετοχές και σε άλλες ταινίες όπως οι “Letti Selvaggi”, “Clair de Femme” του Κώστα Γραβρά και στην “Chiedo Αsilo”, η οποία απέσπασε βραβείο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.

 

 

Το 1983 συνεργάζεται για ακόμη μια φορά με τον Μπερτολούτσι στην ταινία “Effetti Personali” και την ίδια χρονιά σκηνοθετεί, γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία “Tu Μi Τurbi” η οποία κερδίζει τους κριτικούς. To 1985 αναλαμβάνει το σενάριο, την σκηνοθεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία “Non ci Resta che Piangere”. Την επόμενη χρονιά απέχει από το σκηνοθετικό κομμάτι και επικεντρώνεται στην υποκριτική, πρωταγωνιστώντας στην ταινία “Down by Law”. Τα επόμενα χρόνια επιστρέφει σκηνοθετικά με την “Il Piccolo Diavolo”, στην οποία πρωταγωνiστεί και καταφέρνει να κερδίσει το βραβείο David di Donatello καλύτερου ηθοποιού. Το 1990 σκηνοθετείται από τον σπουδαίο Φεντερίκο Φελίνι στο κύκνειο άσμα του “La Voce della Luna”. Aκολούθησαν οι “Night on Earth” (1991), “Johnny Stecchino”(1991), “Son of the Pink Panther” (1993) και μια από τις πιο επιτυχημένες ιταλικές ταινίες την “Il Mostro” (1994).

Η Ζωή Είναι Ωραία

H “έκρηξη” στην καριέρα του γίνεται με την τεράστια εισπρακτική επιτυχία “Η Ζωή Είναι Ωραία” (1997). Η ταινία απέσπασε την αποδοχή κοινού και κριτικών με αποτέλεσμα να είναι υποψήφια για επτά Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας. Τελικά κέρδισε τρία στις κατηγορίες Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Μπενίνι και Καλύτερης Μουσικής. Το φιλμ αποκαθήλωσε την προηγούμενη τεράστια επιτυχία “Il Mostro” και έγινε η πιο επιτυχημένη ιταλική ταινία.

Αυτό ωστόσο που θυμούνται όλοι είναι η επική αντίδραση του Μπενίνι όταν άκουσε δια στόματος Σοφία Λόρεν ότι είχε κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η Λόρεν άνοιξε τον φάκελο και ενθουσιασμένη φώναξε το μικρό όνομα του Μπενίνι. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι, εκστασιασμένος, σηκώθηκε, ανέβηκε στο κάθισμα του και άνοιξε τα χέρια. Με ένα τεράστιο χαμόγελο, περπάτησε πάνω στα κόκκινα καθίσματα, δέχθηκε τη βοήθεια του Σπίλμπεργκ για να μην πέσει, ενώ ταυτόχρονα όλοι οι παρευρισκόμενοι στην αίθουσα τον χειροκροτούσαν. Με μικρά πηδηματάκια έφτασε στη σκηνή, αγκάλιασε θερμά τη Σοφία Λόρεν και στη συνέχεια παρέλαβε το Όσκαρ.

 

 

Μετά την επιτυχία του στα Όσκαρ, ο Ρομπέρτο Μπενίνι σκηνοθέτησε άλλες τρεις ταινίες, οι οποίες δέχθηκαν χλιαρή υποδοχή στις ΗΠΑ. Η τελευταία του συμμετοχή σε ταινία ήταν στο “Πινόκιο” (2020) του Ματέο Γκαρόνε, όπου αυτή την φορά υποδύεται τον Τζεπέτο.

Κάτι που δε γνωρίζεις

• Είναι ποιητής αυτοσχεδιασμού.
• Λατρεύει τη “Θεία Κωμωδία” του Δάντη.
• Το 2006-2007 πραγματοποίησε περιοδεία με την παράσταση “TuttoDante”.
• Γράφει τραγούδια και τραγουδά.
• Έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ του Α.Π.Θ στο Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας.

Κλείνουμε με τα υπέροχα λόγια του: “Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης. Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη.”

 

Πηγή:perpetual.gr