Του Γ. Τεκίδη
Τα θλιβερά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο συνέδριο της ΓΣΕΕ πρόσφατα στην Καλαμάτα, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, ούτε εκπλήσσουν τον οιονδήποτε που είτε άμεσα είτε έμμεσα παρακολουθεί τις εξελίξεις των όχι και λίγων τελευταίων ετών στο πάλε-ποτέ ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα (Σ.Κ). Ένα ΣΚ απαξιωμένο, χειραγωγούμενο από τα κομματικά ιερατεία, δίχως στρατηγική και πραγματική αυτονομία, ξένο προς τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα.
Η στάση και οι πρακτικές της ηγεσίας όχι μόνο της τριτοβάθμιας οργάνωσης, αλλά και όλης της οργανωτικής πυραμίδας, υπήρξαν και είναι και σήμερα κατάπτυστες και εκτεθειμένες στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων. Οι λίγες εξαιρέσεις που σίγουρα υπάρχουν δεν κάνουν δυστυχώς τον κανόνα. Αντιθέτως έρχονται να τονίσουν την εγκληματική ανεπάρκεια, την αδιαφορία και την ανακήρυξη ως αυτοσκοπό την πάση θυσία διαχρονική παρουσία τους στις ηγετικές καρέκλες ποικιλόχρωμων εργατοπατέρων. Και για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα.
Μοναδική τους έγνοια και επιδίωξη, η εξασφάλιση των συσχετισμών στο σωματείο, την ομοσπονδία την τριτοβάθμια οργάνωση. Ποσώς τους ενδιαφέρει η ιεράρχηση των μεγάλων εργατικών ζητημάτων, η επιδίωξη διαπαραταξιακής συνεννόησης και δράσης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση τους, η χάραξη ενός πειστικού ενωτικού σχεδίου αντιμετώπισης των σύγχρονων προκλήσεων που αντιμετωπίζει σήμερα ο κόσμος της εργασίας.
Η κυριαρχία μεταπολιτευτικά στο οργανωμένο ΣΚ των παρατάξεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ σε ένα και μοναδικό στόχο αποσκοπούσε, στον έλεγχο και την κομματική ποδηγέτηση. Δεν είναι καθόλου υπερβολική η εκτίμηση που έγινε τελικά αναντίρρητη διαπίστωση, ότι αυτές οι παρατάξεις μετατράπηκαν σε ιμάντες μεταβίβασης και επιβολής στη ζωή και τη δράση των σωματείων, αποφάσεων των κομματικών τους φορέων. Για τέτοιου είδους ανεξαρτησία κι αυτονομία του ΣΚ μιλάμε και δήθεν κάποιοι απορούν για την κατάντια και την ανεπιστρεπτί απαξίωση του.
Οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες καρέκλες επί σειρά ετών να εξυπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες και κομματικά συμφέροντα, χρησιμοποιώντας οι περισσότεροι το συνδικαλιστικό τους αξίωμα σαν εφαλτήριο για μεταπήδηση στο πολιτικό στίβο. Ανάλογη η κατάσταση και στον αγροτικό χώρο, όπου μεγαλόσχημοι αγροτοεπιχειρηματίες αγροτοπατέρες με σημαία τα υπαρκτά προβλήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς, έχουν επιδοθεί σε ένα όργιο υποκρισίας και εκμετάλλευσης του πόνου των πολλών, εξυπηρετώντας προσωπικές στοχεύσεις αλλά και επιδιώξεις κομματικών φίλων.
Η αναγέννηση του διάτρητου και ευτελισμένου ΣΚ, θα πρέπει και μπορεί να προέλθει από πρωτοβουλίες, εγχειρήματα και ανυποχώρητο αγώνα, νεώτερων στο χώρο της εργασίας συνδικαλιστών, ξένων στη νοοτροπία και το καθεστώς νεποτισμού των σημερινών εργατοπατέρων. Δείγμα ελπιδοφόρας γραφής σ αυτή την κατεύθυνση έχουν δώσει μέσα από τη δράση τους στα σωματεία συνδικαλιστές της ανανεωτικής ριζοσπαστικής αριστεράς, αλλά και αρκετοί άλλοι διαφορετικών πολιτικών και συνδικαλιστικών αφετηριών, με μοναδικό γνώμονα και οδηγό την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων, στο πλαίσιο μιας πραγματικής ταξικής ενότητας.