Για μερικούς ηθοποιούς η ανάθεση ενός ρόλου είναι μια δέσμευση που τους αλλάζει την ζωή, καθώς γι’ αυτούς είναι τόσο σημαντικό να αποδώσουν όσο καλύτερα μπορούν έναν χαρακτήρα, που πολλές φορές κάνουν ακραία πράγματα για να μπουν στο πετσί του ρόλου.
Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που μερικοί αστέρες του Χόλιγουντ αφοσιώνονται τόσο πολύ στους χαρακτήρες που αναλαμβάνουν, που αρχίζουν να τους ενσωματώνουν στην καθημερινότητα τους, ζουν όπως αυτοί, μιλάνε όπως αυτοί και ουσιαστικά γίνονται αυτοί.
Δείτε παρακάτω 10 ηθοποιούς που χρειάστηκε στην πορεία της καριέρας τους να κάνουν ορισμένες υπερβάσεις για να αποδώσουν με ακρίβεια τον χαρακτήρα που έπρεπε να υποδυθούν.
Τζέιμι Φοξ, Ray (2004)
Για να υποδυθεί με ακρίβεια τον Ρέι Τσαρλς, ο Τζέιμι Φοξ έμαθε μόνος του να μιμείται το στυλ που είχε ο Τσαρλς όταν έπαιζε πιάνο , αλλά και τον τρόπο που μιλούσε. Επίσης, φορούσε ειδικά καλύμματα στα μάτια του 14 ώρες την ημέρα, για να νιώθει ότι είναι πραγματικά τυφλός.
Εκτός από τα παραπάνω, ο Φοξ έχασε και 30 κιλά για να μοιάζει με τον Τσαρλς την περίοδο που ήταν εθισμένος στην ηρωίνη, και μάλιστα έκανε τα δόντια του ίδια με του διάσημου καλλιτέχνη. Ο Φοξ κέρδισε το Όσκαρ ‘Α Ανδρικού Ρόλου για αυτή του την ερμηνεία, και αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς.
Χίλαρι Σουάνκ, Boys Don’t Cry (1999)
Το Boys Don’t Cry είναι η αληθινή ιστορία του Μπράντον Τίνα, ενός άντρα που είναι παγιδευμένος στο σώμα μίας γυναίκας, ο οποίος βιάστηκε βίαια και δολοφονήθηκε το 1993. Μόλις η Χίλαρι Σουάνκ ανέλαβε τον ρόλο, ο σκηνοθέτης της ζήτησε να κόψει τα μαλλιά της κοντά και να τα βάψει σκούρο καστανό.
Για περίπου ένα μήνα πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, η Σουανκ ήταν ντυμένη σαν άντρας στην καθημερινή της ζωή. Τύλιγε το στήθος της με επιδέσμους και γέμιζε το μπροστινό μέρος του παντελονιού της με κάλτσες, ακριβώς όπως έκανε στην πραγματικότητα ο Μπράντον Τίνα.
Άντριεν Μπρόντι, Πιανίστας (2002)
Ο Άντριεν Μπρόντι ήταν παντελώς άγνωστος όταν ανέλαβε να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον “Πιανίστα” του Ρόμαν Πολάνσκι. Ο “Πιανίστας” αφορούσε τη ζωή του Εβραίου μουσικού Βλαντισλάβ Σπίλμαν, που κατάφερε να επιβιώσει από το ολοκαύτωμα των Εβραίων στην Πολωνία. Για να μπει στο πετσί του ρόλου ο Μπρόντι έχασε 30 κιλά και έμαθε να παίζει πιάνο, ενώ αποφάσισε να τα χάσει όλα, όπως ακριβώς και ο ήρωας του.
Έτσι, ο Μπρόντι άφησε τις ανέσεις του σύγχρονου πολιτισμού. Άφησε το διαμέρισμα του, πούλησε το αυτοκίνητο του, σταμάτησε να χρησιμοποιεί κινητό και σηκώθηκε κι έφυγε. Πήρε μόνο δύο βαλίτσες και το κλειδί του και έφυγε για Ευρώπη. Λέγεται ότι χώρισε και με την κοπέλα του, αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο καθώς κέρδισε Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου.
Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ταξιτζής (1976)
Ο “Ταξιτζής” του Μάρτιν Σκορτσέζε έχει χαρακτηρισθεί ως μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του αμερικάνικου κινηματογράφου, ενώ ήταν υποψήφια για 4 Όσκαρ και κέρδισε τον “Χρυσό Φοίνικα” του φεστιβάλ των Καννών. Το πρωταγωνιστικό ρόλο ανέλαβε ο εμβληματικός Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο οποίος ήταν γνωστός για την αφοσίωση του στους ρόλους που αναλάμβανε να παίξει.
Ο Ντε Νίρο έβγαλε δίπλωμα για ταξί στην Νέα Υόρκη, και πέρασε αρκετές εβδομάδες μεταφέροντας κόσμο στις δουλειές του. Είναι διάσημος για την απόκτηση και την απώλεια βάρους, ωστόσο αυτό που έκανε για τον “Ταξιτζή” δείχνει πόσο αποφασισμένος ήταν να κάνει τον ρόλο του να δείχνει πραγματικός.
Διαβάστε επίσης: 15+1 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο
Κρίστιαν Μπέιλ, Machinist (2004)
Είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και αυτό οφείλεται εν μέρει στην μοναδική ικανότητά του να μεταμορφώνεται ολοκληρωτικά από ρόλο σε ρόλο, μπαίνοντας στο πετσί κάθε χαρακτήρα που αναλαμβάνει να ενσαρκώσει
Ο Μπέιλ έχει ουκ ολίγες φορές υποβάλει το σώμα του σε ακραίες δοκιμασίες, ούτως ώστε να αναπαραστήσει όσο το δυνατόν πιο πειστικά το εκάστοτε ρόλο. Για την ταινία “The Machinist”, έχασε περίπου 30 κιλα για να υποδυθεί έναν άνθρωπο που πάσχει από αϋπνία, ενώ σε διάρκεια έξι μόνο μηνών ο Μπέιλ έπρεπε να ξαναπάρει πίσω το βάρος του για τις ανάγκες του “Batman Begins”, όπου ξαναέφτασε τα 86 κιλά. Τέλος στο “American Hustle”, ο ηθοποιός πήρε 18 ολόκληρα κιλά.
Τομ Χανκς, Ναυαγός (2000)
Ο Τομ Χανκς δεν είναι από τους ηθοποιούς που φτάνουν στα άκρα για να υποδυθούν έναν ρόλο, ωστόσο αυτό είναι κάτι που έκανε για την ταινία ο “Ναυαγός”.
Το σενάριο θέλει τον ηθοποιό έπειτα από τη συντριβή του αεροπλάνου του να βρίσκεται για χρόνια ολομόναχος και παγιδευμένος σε ένα ερημωμένο νησί. Για να φαίνεται ταλαιπωρημένος και γερασμένος, ο Τομ Χανκς ακολούθησε μία πολύ αυστηρή δίαιτα χάνοντας 24 κιλά, ενώ οι δημιουργοί της ταινίας διέκοψαν για ένα χρόνο τα γυρίσματα προκειμένου το μούσι και τα μαλλιά του να μεγαλώσουν. Έπαθε σταφυλλόκοκο και αρνήθηκε να πάρει φάρμακα, ενώ για να φαίνεται πιο γερασμένο το σώμα του, περνούσε ώρες μέσα στο νερό το οποίο έφτανε μέχρι το λαιμό του.
Χάλι Μπέρι, Ο Πυρετός Της Ζούγκλας (1991)
Η Χάλι Μπέρι είχε ζήσει ως άστεγη πριν γίνει διάσημη, οπότε όταν ανέλαβε τον ρόλο μίας γυναίκας εθισμένης στα ναρκωτικά στην ταινία “Ο Πυρετός Της Ζούγκλας”, ήξερε τι μπορεί να έχει περάσει η ηρωίδα της.
Έτσι, για να μπει ακόμα πιο πολύ στο πετσί του ρόλου, η ηθοποιός δεν έκανε μπάνιο για δύο ολόκληρες εβδομάδες, παραμελώντας την εξωτερική της εμφάνιση και αψηφώντας τους κανόνες υγιεινής. Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα ξανατολμούσε, καθώς της δήλωσε πως της προκλήθηκαν αρκετά προβλήματα, ενώ δύσκολα την πλησίαζε κανείς.
Χιθ Λέτζερ, Σκοτεινός Ιππότης (2008)
Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο του Joker, ο Λέτζερ απομονώθηκε για έναν ολόκληρο μήνα σε ένα διαμέρισμα με σκοπό να αναπτύξει παράνοια και αϋπνία, καθώς κοιμόταν μόνο δύο ώρες την ημέρα. Το αποτέλεσμα ήταν μετά τα γυρίσματα της ταινίας ο ηθοποιός να παίρνει υπνωτικά χάπια για να ξεπεράσει την αϋπνία του, και εν τέλει να χάσει την ζωή του.
Σε μια συνέντευξη του στους New York Times o Λέτζερ είχε εκμυστηρευτεί πως έπαιρνε Ambien για τις αϋπνίες του, ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά: “Την προηγούμενη εβδομάδα κοιμήθηκα μόνο για δυο ώρες. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι. Το σώμα μου ήταν εξαντλημένο, αλλά ο νους μου συνέχιζε.” Όπως φάνηκε στην ιατροδικαστική μελέτη ο ηθοποιός πέθανε απο υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών σε συνδυασμό με άλλα συνταγογραφούμενα φάρμακα.
Μπίλι Μπομπ Θόρτον, Κοφτερό Λεπίδι (1996)
Ένας διανοητικά καθυστερημένος που σκότωσε σε ηλικία 11 ετών τη μητέρα του και τον εραστή της, βγαίνει ύστερα από 25 χρόνια εγκλεισμού από το άσυλο, για να αντιμετωπίσει εντελώς απροετοίμαστος τον σημερινό βίαιο κόσμο. Η ταινία τιμήθηκε με Όσκαρ σεναρίου.
Για το ρόλο του ψυχοπαθούς δολοφόνου, ο Μπίλι Μπομπ Θόρτον έβαζε σπασμένα γυαλιά μέσα στα παπούτσια του, ώστε να αποδώσει πιεστικότερα το ασταθές βήμα του χαρακτήρα του.
Ντάνιελ Ντέι Λούις, Σε όλες τις ταινίες που έχει παίξει
Αυτό που χρίζει τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις καλύτερο ηθοποιό της γενιάς του, είναι η μοναδική ικανότητα του να μπαίνει στο “πετσί των ρόλων” που ενσαρκώνει, δημιουργώντας την δική του σχολή στην “ακραία” εκμάθηση ρόλων. Έχει γράψει ιστορία μέσα από τις ακρότητες και τα βασανιστήρια που υποβάλλει τον εαυτό του για να ταυτιστεί με τον κάθε χαρακτήρα που έχει υποδυθεί.
Ο Ντέι Λιούις εφάρμοσε πλήρως τη προσωπική του μέθοδο υποκριτικής το 1989 στην ταινία “Το αριστερό μου πόδι”. Για να υποδυθεί τον καλλιτέχνη με τα κινητικά προβλήματα, ρόλος που του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, επισκεπτόταν πολύ συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα την κλινική του Sandymount στο Δουβλίνο, όπου συναναστρεφόταν με ΑΜΕΑ, και έκανε παρέα ακόμη και με ανθρώπους που είχαν προβλήματα με την ομιλία τους. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, η μέθοδος μεταμορφώθηκε σε εκκεντρικότητα, αφού ακόμα και όταν η κάμερα δεν έγραφε, αρνιόταν να σηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα και ανάγκαζε τους τεχνικούς να τον μεταφέρουν πάνω από τα καλώδια και τα σκηνικά για να μην βγει από τον ρόλο. Όπως δήλωσε, ήθελε να βιώσει όλες τις πτυχές της ζωής ενός τέτοιου ανθρώπου, ακόμη και τις ντροπιαστικές του στιγμές. Τελικά, έσπασε δύο πλευρά εξαιτίας της στάσης του σώματος του στο αναπηρικό αμαξίδιο, την οποία διατήρησε επί πολλές εβδομάδες.
Πηγή: perpetual.gr