του Γ. Τεκίδη
Την ώρα που η ακροδεξιά κερδίζει καθημερινά πόντους στον πολιτικό στίβο, με προμετωπίδα την μισαλλοδοξία και τα νεκραναστημένα προπαγανδιστικά προστάγματα του Γκέμπελς και των άλλων αστέρων του δια παντός ενταφιασμένου Ναζισμού ( τρόπος του λέγειν το τελευταίο ), η Αριστερά διεθνώς, μαζί και όλη η λεγόμενη προοδευτική παράταξη, συνεχίζει απαρέγκλιτα και αμετανόητα να συζητά για το φύλο των Αγγέλων.
Μια ματιά στον Ευρωπαϊκό χώρο και όχι μόνο, θα προβληματίσει, έως και θα θορυβήσει τον όποιο καλόπιστο παρατηρητή, πως το φάντασμα του νεοφασισμού και των αυταρχικών, σκληρά νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων των ντυμένων με δημοκρατική προβιά, παρελαύνει σε λεωφόρους και δρομάκια, υποσχόμενο τον …επίγειο παράδεισο στους δεινοπαθούντες λαούς. Κάτι ανάλογο δηλαδή που συνέβαινε στα χρόνια του μεσοπολέμου του προηγούμενου αιώνα, και έγινε εφιαλτική πραγματικότητα στη δεκαετία του 40.
Μόλις προχτές στη Γερμανία, λίγο έξω από το Βερολίνο έλαβε χώρα σύναξη των μελανοχιτώνων, όχι μόνο Γερμανών και στην οποία έλαβαν μέρος και στελέχη, λύει το έγκριτο ρεπορτάζ, των Χριστιανοδημοκρατών, με θέμα το προσφυγικό και τα προβλήματα που αυτό γέννησε και γεννά στην Γερμανική κοινωνία.
Πρωτοστατούντων στη παραπάνω συνάντηση των στελεχών της Εναλλακτικής, του Ακροδεξιού κόμματος ADF, οι οποίοι δεν μασούν λόγια και η πρόταση τους είναι η απέλαση τουλάχιστο ενός εκατομμυρίου αλλοδαπών άμεσα από το Γερμανικό έδαφος
. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται ακόμη και οι έχοντες Γερμανική υπηκοότητα, μετανάστες δεύτερης γενιάς και όσοι έχουν νόμιμη άδεια διαμονής. Να ληφθεί δε, υπόψη πως το παραπάνω κόμμα, νοσταλγός ακραιφνής του Αδόλφου, στις δημοκοπήσεις στη Γερμανία τώρα συγκεντρώνει το 20% των ψήφων.
Αλλά και στη Γαλλία, την Ισπανία, στις Σκανδιναβικές χώρες και αλλού, σημειώνεται όχι πλέον μόνο στη θεωρία και στις υποθέσεις μια σημαντική ακροδεξιά μετατόπιση του λαϊκού παράγοντα, που δεν σηκώνει κανένα εφησυχασμό. Οι δε κυβερνήσεις, ακόμη και αυτές που τιτλοφορούνται μετριοπαθείς, κεντροδεξιές ή και Σοσιαλδημοκρατικές, στην τρέχουσα ατζέντα τους και στις εφαρμοζόμενες πολιτικές τους, οι ακροδεξιές θέσεις και προτεραιότητες για όλα τα κοινωνικά, οικονομικά ζητήματα, βάζουν τη σφραγίδα τους.
Φυσικά εξαίρεση δεν θα αποτελούσε και η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, στην πολύπαθη εγχώρια δημοκρατία μας. Τα έργα και τις ημέρες για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, τα ζει η κοινωνία και όλος ο κόσμος και καταλαβαίνουν άπαντες τι εστί κυβέρνηση της οποίας τους κανόνες που πολιτεύεται και νομοθετεί τους βάζει αναμφίβολα η δράκα των ακροδεξιών υπουργών της, αλλά και βουλευτών της μεταλλαγμένης ριζικά ΝΔ. Και καλά αυτοί κυβερνούν και χτίζουν καθημερινά επί παντός ζητήματος ένα φαύλο καθεστώς με χαρακτηριστικά μιας κανονικής δημοκρατικής μπανανίας.
Οι άλλοι, η δημοκρατική αντιπολίτευση, τα κόμματα που ομνύουν και το έχουν αποδείξει σε δύσκολους πολιτικά καιρούς, στις γνήσιες δημοκρατικές Αξιός, στη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, στο κοινωνικό κράτος, στη δικαιοσύνη, στις ίσες ευκαιρίες για όλους, στην αξιοπρέπεια και τον σεβασμό της διαφορετικότητας, στην ανοχή και κατανόηση του κόσμου που διψά για μια άλλη μέρα πιο φωτεινή και άξια να τη ζήσει κάποιος, τι κάνουν, τι λένε;.
Την ώρα που κτίζεται από την παρούσα κυβέρνηση μια αρνητική και δίχως εύκολη επιστροφή πορεία, σκέφτεται άραγε να ξεκινήσει μια συζήτηση ειλικρινή, χωρίς προσχήματα και μικρόψυχες σκοπιμότητες, στοχεύοντας στη σύνταξη μιας λυτρωτικής για την κοινωνία πρότασης που θα σηματοδοτήσει ένα ελπιδοφόρο μέλλον;.
Κανείς δεν παραγνωρίζει τις δυσκολίες του εγχειρήματος, μήτε υποβαθμίζει αφελώς ενστάσεις, επιφυλάξεις, ακόμη και διαφωνίες σοβαρές.
Εκείνο που πιστεύει βαθειά ο δημοκρατικός και πολιτικά προοδευτικός κόσμος πέρα από τις όποιες προσεγγίσεις και προτεραιότητες προκρίνει ο καθένας, είναι ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, αφού σίγουρα αυτά στα οποία συμφωνούν οι παραπάνω πολιτικές συλλογικότητες, είναι περισσότερα των διαφωνιών. Εδώ μιλάμε μήπως για μια ουτοπία, ένα αφελή ρομαντισμό, για κάτι το πολύ ωραίο, το λυτρωτικό για την πάσχουσα πλεμπάγια που όμως αδύνατον να λάβει χώρα;. Μα και αυτοί που έγραψαν ιστορία στο παγκόσμιο πολιτικό στερέωμα, από μια ουτοπία και το ανέφικτο ξεκίνησαν.
Όμως δεν δείλιασαν, δεν σταμάτησαν, μέχρι που η ουτοπία και το ανέφικτο, έγιναν ζώσα πραγματικότητα. Πραγματικότητα που χλευάζει τον δήθεν σοβαρό ρεαλισμό. Αυτόν που γεννά την άρνηση, την θεωρία του ανέφικτου και προτιμά τον μοιραίο και μελαγχολικά μοναχικό δρόμο που οδηγεί σίγουρα στην αποτυχία και στην εδραίωση στη συγκεκριμένη περίπτωση ενός άδικου, αυταρχικού και βαθειά ταξικού κράτους. Ότι ακριβώς δηλαδή ονειρεύεται για την πατρίδα μας σήμερα η ακροδεξιά.
———————————————————————————–