της Νένας Μεϊμάρη
Από τη ζωή μου μέχρι τώρα ζήτησα πολλά και διάφορα. Άλλα μου τα έδωσε απλόχερα και άλλα μου τα στέρησε. Άλλα ήταν ωραία και καλά για εμένα, και άλλα δυσάρεστα μέχρι και ανεπιθύμητα. Αυτό κάνει η ζωή αυτή σε όλους, γιατί όχι και σε εμένα, είπα πολλές φορές στον εαυτό μου.
Αυτό που δεν περίμενα ποτέ είναι να αντιμετωπίσω ό,τι πιο τραγικό θα μπορούσε να μου δώσει. Έτσι απροειδοποίητα, ξαφνικά και βίαια. Ένα βράδυ που έμοιαζε όπως όλα τα άλλα βράδια, η ζωή αποφάσισε να μου χαρίσει μια νέα περιπέτεια, να μου βάλει ένα τέλος στην ξενοιασιά μου και να μου πει απροκάλυπτα: “Your party is over baby”.
Όχι ότι δεν γνώριζα τι θα πει πόνος και θρήνος, θλίψη και κλάμα. Αυτό που δεν γνώριζα ήταν το βάθος αυτής της κατάστασης. Άλλο είναι να είσαι παρατηρητής στη ζωή των άλλων και άλλο είναι να έχει πέσει αυτός ο κεραυνός επάνω σου και το σπίτι σου να καίγεται μέρα νύχτα.
Μέσα σ’ αυτή την πυρκαγιά αποφασίζεις ποιο είναι το επόμενο βήμα σου. Τι θα κάνεις για να επιβιώσεις; Πώς και με ποιον τρόπο θα βοηθήσεις τον εαυτό σου για να βγάλεις την ημέρα σου; Εάν δεν έχεις παιδιά και το σπίτι σου είναι βουβό, με τι θορύβους θα το γεμίσεις για να παραμείνει η λογική σου στη θέση της;
Τότε ήρθαν στον νου μου σαν δώρο εξ ουρανού τα λόγια της καθηγήτριας και μέντορά μου στην Αμερική. «Νένα, εάν ποτέ βρεις την καρδιά σου να ματώνει και δεν ξέρεις τι να κάνεις, τότε πάρε ένα τετράδιο και ένα στυλό και άρχισε να γράφεις», με συμβούλεψε. «Τι να γράψω;» τη ρώτησα μέσα στην ανεμελιά της νιότης μου. «Η καρδιά σου θα σου πει τι θα γράψεις», απάντησε η μέντοράς μου.
Μετά από πολλά χρόνια αυτό ακριβώς και έκανα. Άρχισα να γράφω. Για έναν ολόκληρο χρόνο έγραφα γράμματα στον αγαπημένο μου και τα έστελνα στον ουρανό ή στο σύμπαν αν θέλετε ή στο cloud ή κάπου εκεί πολύ ψηλά, μέσω του Facebook! Δεν με ενδιέφερε αν κάποιοι γύρω μου τα διάβαζαν. Εγώ απευθυνόμουν σε ένα πρόσωπο και σ’ αυτόν τα έστελνα. Μου έκανε πολύ καλό. Ήταν ένα είδος ραντεβού μαζί του. Συγχρόνως άρχισα να ακούω και μουσική όλη μέρα. Όταν έφτασα στο τέλος του πρώτου χρόνου, συνειδητοποίησα ότι η τηλεόραση παρέμεινε μόνιμα κλειστή. Δεν υπήρχαν νέα για εμένα, ούτε current events, ούτε πολιτική, ούτε φυσικές καταστροφές.
Όταν έκλεισαν δύο χρόνια από τον χαμό του και για να τον γιορτάσω με έναν μοναδικό τρόπο, γιατί ήταν μοναδικός, διαφορετικός και ασυμβίβαστος, αποφάσισα να βάλω τα γραπτά μου σε ένα βιβλίο (αναμνήσεων και ιστοριών) προς τιμήν του, όπου και συμπεριέλαβα και τα μουσικά κομμάτια που συνόδευαν κάθε κείμενο. Ο εκδότης χρησιμοποίησε και κάποιο φωτογραφικό υλικό για να εμπλουτίσει το εξώφυλλο.
Δεν είναι φαντασία ούτε και υπερβολή να πω ότι το βιβλίο αυτό μου έσωσε τη ζωή. Έγινε κυματοθραύστης και κατάπιε τη βία που έζησα με τη νέα μου κατάσταση.
Σαν κατάθεση ψυχής τα κείμενα πιθανόν να σας προκαλέσουν λύπη, ιδιαίτερα στην αρχή. Ωστόσο, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει το βάλσαμο που προσφέρουν σε μια ταλαίπωρη καρδιά, ακόμη και το χιούμορ κάποιες φορές. Αναμφίβολα, το γράψιμο είναι θεραπευτικό, η μουσική το ίδιο.
Σαν bilingual άτομο, χρησιμοποίησα την ελληνική και την αγγλική γλώσσα, αφήνοντας τις λέξεις και το νόημα να βγαίνουν όπως θέλουν. Εγώ, απλά, τα έφερνα στην επιφάνεια. Εξάλλου, οι περισσότεροι γνωρίζουν αγγλικά στην Ελλάδα.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο ΜΑΤΙ, απ’ όπου και μπορείτε να το προμηθευτείτε, εάν σας ενδιαφέρει. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για τον εμπλουτισμό της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κατερίνης, εκεί που το πνεύμα του λατρεμένου συζύγου μου υπάρχει με το Αναγνωστήριο «Ιγνάτιος Μεϊμάρης».
