Διαβάζοντας τις μικρές αγγελίες, που δημοσιεύτηκαν στον αθηναϊκό τύπο στα τέλη του 1800, παρακολουθούμε την αγωνία των απλών ανθρώπων να δαμάσουν τη ζωή τους και να αντιταχθούν στο πεπρωμένο τους.
Οι γενιές των Ελλήνων που έτυχε να ζήσουν μετά το 1880, για πρώτη φορά μπορούσαν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να επιλέξουν το επάγγελμα τους, να σπουδάσουν, να εκμεταλλευτούν την, έστω και, λιγοστή αποταμίευση των προγόνων τους.
Ορισμένες μικρές αγγελίες, συνέλεξε η Κούλα Ξηραδάκη στο βιβλίο της «Η Αθήνα πριν 100 χρόνια, εκδ. Κέδρος». Οι αγγελίες είχαν δημοσιευτεί στον αθηναϊκό Τύπο του 1880.
Μια κοπέλα που έχει χάσει τους γονείς της και έχει για προίκα μια ραπτομηχανή, εμφανίζεται διατεθειμένη να παντρευτεί οποιονδήποτε και μάλιστα να τον ακολουθήσει στην άλλη άκρη της γης.
Σε άλλη περίπτωση ένας μορφωμένος νέος γνώστης της γαλλικής γλώσσας παραδίδει μαθήματα με αμοιβή ένα πιάτο φαγητό.
Ένας άλλος φοιτητής του Πολυτεχνείου προσφέρει τον εαυτό τους ως δούλο, προκειμένου να εξασφαλίσει στέγη για να παρακολουθήσει τις σπουδές του.
Ο γαμπρός, το ορφανό και η… ραπτομηχανή
«Ζητείται γαμβρός δια κόρην ορφανήν, ηθικοτατατην, προτιθεμενη να τον ακολουθήση μετά τον γάμον ακόμα και εις την Αμερικήν. Η κόρη πλην των ψυχικών χαρισμάτων διαθέτει και ραπτομηχανήν»
Πόσο στοιχίζει ένα ιδιαίτερο μάθημα;
«Ελληνις αριστούχος της γαλλικής, παραδίδει μαθήματα αντί τροφής (ένα γεύμα δι έκαστον μάθημα). Πληροφορίαι εις τα γραφεία της «Εφημερίδας των Κυριών», οδός Φιλλελήνων, έναντι αγγλικανικής εκκλησίας»
Και φοιτητής και… δούλος
«Νέος χρηστός εξ επαρχίας ζητεί οικίαν, ίνα υπηρετών ως δούλος αντί στέγης και λιτού γεύματος, να δύναται να παρακολουθεί τας σπουδάς του εις το Πολυτεχνείον κατά τας απογευματινές ώρας».
Η απόγνωση και η ένδεια των νέων ανθρώπων φανερώνει τη φτώχεια της Ελλάδας και τον αγώνα που έπρεπε να δώσουν για την επιβίωσή τους….
Πηγή: mixanitouxronou.gr