Ποια ή ποιος δεν έχει διαβάσει ή ακούσει για το μύθο του Θησέα και του Μινώταυρου; Το μύθο στην εκδοχή που επιχειρεί να αναδείξει τα κλασσικά αθηναϊκά πρότυπα, μέσα από τη στάση και τη δράση του Θησέα. Ο μύθος αυτός κατέχει (ή θα μπορούσε να κατέχει ή θα έπρεπε να κατέχει) σημαίνοντα ρόλο στην ταυτοτική νεοελληνική υπόσταση. Αυτό καθώς, όπως αυτός διδάσκεται κυρίως στα παιδιά ενσταλάζει διδαχές και πρότυπα , κατά τη γνώμη του γράφοντος, υψηλής συμβολικής και ηθικής αξίας.
Επιγραμματικά, στο μύθο η Αθήνα έχει υποστεί την ήττα σε πόλεμο από την Κρήτη του βασιλιά Μίνωα. Η ηττημένη πόλη εξαναγκάστηκε τιμωρητικά να στέλνει κάθε εννέα χρόνια επτά νέους και επτά νέες Αθηναίες εν είδει βοράς στο Μινώταυρο, το ανθρωποφάγο πλάσμα που ζούσε στο Λαβύρινθο του βασιλιά Μίνωα. Ίσως τόσο αυθαίρετα, όσο και ελεύθερα στην ανάγνωση ή το άκουσμα αυτού του κομματιού του μύθου, η σκέψη έρχεται στο σήμερα. Στις νέες και τους νέους της Ελλάδας του παρόντος. Σε αυτά που πρόκειται οι κυβερνώντες και οι πολίτες της χώρας σήμερα, να κληροδοτήσουν σε εμάς, τις νέες γενιές αυτού του τόπου ή ακόμη και στους αγέννητους του αύριο.
Η πανδημία με τα υγειονομικά, δημοσιονομικά, κοινωνικά και οικονομικά επακόλουθά της, ίσως κάνουν πολλούς να ξεχνούν αυτά που υφίστανται οι νέες γενιές Ελληνίδων και Ελλήνων εδώ και μια -τουλάχιστον- ολόκληρη δεκαετία. Όσες φορές και αν χρειαστεί να επαναληφθεί για να γίνει αντιληπτό, οφείλουμε να μην ξεχνούμε τους νέους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα για να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, εργασίας και περιβάλλοντα πιο φιλικά για προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη, αλλά και για τη δημιουργία οικογένειας. Είναι ή όχι αυτοί οι άνθρωποι θυσίες στους «Μινώταυρους» που κατατρέχουν κοινωνία και κράτος;
Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι «Μινώταυροι» που για να «ταϊστούν» θυσιάζονται ολόκληρες γενιές; Η έλλειψη συνθηκών που θα ενίσχυαν την οικονομική ανάπτυξη; Η υψηλή φορολογία; Η πόλωση και οι διχασμοί; Η τυχοδιωκτική πολιτεία μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού της χώρας με γνώμονα την καρέκλα και μοναδικό στόχο την επανεκλογή; Η έλλειψη αξιοκρατίας σε συνδυασμό με την ευνοιοκρατία; Τα εγκλήματα λευκού κολάρου; Το χάσμα μεταξύ πολιτών και ελίτ; Η υποχωρητικότητα και ο κατευνασμός έναντι αμετροεπών ξένων ηγεσιών που μπορεί στο μέλλον να μας κληροδοτήσουν ένα κράτος με πληγωμένο διεθνές γόητρο ή και χειρότερα;
Θέτω ερωτήματα, δεν έχω απαντήσεις. Μάλλον για να είμαι ακριβής, νομίζω ότι έχω, αλλά οι δικές μου απαντήσεις μικρή αξία έχουν. Ζητώ την κατανόηση του αναγνωστικού κοινού για το καταγγελτικό και προσωπικό ύφος του κειμένου, τη χρήση του α’ προσώπου και τις μεταφορές, δεν τα συνηθίζω. Απλώς, κάθε «Μινώταυρος» χρειάζεται και το «Θησέα» του και το χρειάζεται πριν να είναι πολύ αργά. Περιμένουμε να εμφανιστεί ή γινόμαστε ο «Θησέας» που χρειαζόμαστε;
Τσερτεκίδης Γεώργιος
Πολιτικός Επιστήμων
MA Κοινωνιολογίας