της Νένας Μεϊμάρη
Το Vermont ήταν και παραμένει ένα από τα πολύ αγαπημένα μου μέρη.
Κατ’ αρχάς είναι πανέμορφο, ήσυχο και ήρεμο, καταπράσινο το καλοκαίρι και βυθισμένο στο χιόνι το χειμώνα. Ανήκει στη Νέα Αγγλία.
Το φθινόπωρο είναι μέσα στα βαθιά κόκκινα, βαθιά κίτρινα και πορτοκαλί λόγω των φύλλων. Όταν λέμε foliage εννοούμε και Vermont. Οι σκεπαστές γραφικές γεφυρούλες είναι φημισμένες σε όλη την περιοχή. Συνήθως είναι ξύλινες και βαμμένες με κόκκινο. Το maple syrup του Vermont γνωστό σε όλο τον κόσμο. Αν σου αρέσει η πεζοπορία και το σκι, θα πας στο Vermont.
Αν πάλι θέλεις να ξεκουραστείς και να ησυχάσεις, θα μείνεις σε ένα από τα πολλά, γραφικά Inn. Είναι τόσο γραφικά και τόσο όμορφα να μένεις εκεί που έλεγα στον Ιγνάτιο όταν φεύγαμε «Τύλιξέ το και πάρτο μου για δώρο».
Γιατί κάποιο από αυτά τα Inn μας φιλοξενούσε τις περισσότερες φορές που γιορτάζαμε την επέτειο του γάμου μας. Trapp Family Lodge (Alpine style από την Αυστριακή οικογένεια von Trapp), Woodstock Inn and Resort, Deerhill Inn, The Stowehof.
Το τελευταίο Inn που μείναμε ήταν το Butternut Inn με το θρυλικό πρωινό που μας ετοίμασε ο ιδιοκτήτης με τη βοηθό του. Αξέχαστο θα μου μείνει γιατί ενώ μας ετοίμαζε το φαγητό, μας μιλούσε με θαυμασμό για την Ελλάδα που ξόδεψε δύο μήνες και δεν μπόρεσε να τη χορτάσει, έλεγε.
Τα γοητευτικά χωριουδάκια είναι γεμάτα μικρά μαγαζιά με τοπικά προϊόντα, χειροποίητα και παραδοσιακά.
Τα πυκνά δάση με εύκολα ή δύσκολα μονοπάτια έτοιμα να σου χαρίσουν γενναιόδωρα την όμορφη φθινοπωρινή φύση καθώς τα περπατάς. Αξέχαστες διαδρομές. Μου άρεσε να μαζεύω φύλλα με έντονα χρώματα που τα έβαζα σε ένα τραπέζι στην τάξη μου και τα έπιαναν τα παιδιά, τα μύριζαν, τα περιεργάζονταν με περιέργεια.
Παιδιά μιας μεγάλης πόλης ζώντας μακριά από τη φύση. «Κυρία, πάλι στο Vermont πήγες;» ρωτούσαν.
Σε μία από αυτές τις περιηγήσεις μας στο Vermont, οι ντόπιοι μας είπαν ότι ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μένει εδώ στο χωριό και το σπίτι του είναι λίγο πιο κάτω. Οδηγήσαμε και παρκάραμε το αμάξι μπροστά στο σπίτι του, ένα κλασικό Victorian με ένα τεράστιο έλατο μπροστά. Περιμέναμε πολύ ώρα μήπως και βγει ο συγγραφέας γιατί ήθελα να τον δω.
Ήταν η εποχή που ο Σολζενίτσιν έγραψε το περίφημο βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» και εξόργισε τις σοβιετικές αρχές με τις αλήθειες που περιέγραφε. Το βιβλίο είχε παγκόσμια αναγνωσιμότητα και έφερε τον συγγραφέα σε τέτοια δυσμένεια με τις αρχές που αποφάσισε να αυτοεξοριστεί, αρχικά σε χώρες της Ευρώπης και μετέπειτα στις ΗΠΑ διαλέγοντας το Vermont ως μόνιμη κατοικία το 1976.
Όσο κι αν περιμέναμε, ο συγγραφέας δεν βγήκε από το σπίτι του και έχασα την ευκαιρία να τον δω. Τώρα που γράφω γι’ αυτό το περιστατικό αναρωτιέμαι γιατί δεν πήγα στο κατώφλι να χτυπήσω την πόρτα και να ζητήσω να τον δω. Δεν θυμάμαι γιατί δεν το έκανα.
Ούτε και ο Σολζενίτσιν άρεσε την αμερικανική ζωή και ιδιαίτερα την ηρεμία του Vermont και επέστρεψε στη Ρωσία όπου και εγκαταστάθηκε σε μια εξοχική κατοικία στη δυτική Μόσχα.
Σε δύο μέρες από σήμερα, θα κλείσω 45 χρόνια παντρεμένη με τον Ιγνάτιο με τα δύο τελευταία χωρίς αυτόν.
Οι γλυκές εικόνες του Vermont ολοζώντανες στο μυαλό μου. Τα δέντρα του φθινοπώρου να έχουν πάρει φωτιά. Κόκκινα. Κίτρινα. Πορτοκαλί. Καφέ. Το κρύο αεράκι να ακουμπάει το πρόσωπό μου και να το δροσίζει. Το υπέροχο φυσικό maple syrup επάνω στα pancakes.
Και ο Ιγνάτιος να έχει φύγει από αυτή τη ζωή.
A bittersweet experience!
Happy Anniversary my darling!