*Tης Νένας Μεϊμάρη
Η Marzia και η Hajar Mohammadi, δύο εξαδέλφες, 16 χρονών, ήταν μεταξύ 53 άλλων μαθητών, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε τρομοκρατικό επεισόδιο, στην Καμπούλ του Αφγανιστάν, τον περασμένο Οκτώβριο.
Τα άτυχα κορίτσια θάφτηκαν από τους γονείς τους, η μία δίπλα στην άλλη. Επειδή αγαπούσαν πολύ το διάβασμα, οι θλιμμένοι συγγενείς τους τοποθέτησαν μερικά από τα βιβλία των κοριτσιών επάνω στους τάφους τους, ως φόρο τιμής.
Μία ημέρα μετά από τον χαμό των παιδιών τους, ο θείος τους ανακάλυψε το ημερολόγια της Marzia, όπου αναφερόταν στους τίτλους των βιβλίων που διάβασε, τα επόμενα βιβλία που ήθελε να αγοράσει καθώς και άλλα σχέδια που έκανε για την ζωή της.
Τα κορίτσια είχαν έναν κοινό στόχο, να γνωρίσουν προσωπικά τον Βρετανό-Τούρκο συγγραφέα Elif Shafak. Ήθελαν, επίσης, να επισκεφτούν τον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι και να γευτούν πίτσα στην Ιταλία. Ο θείος τους έβαλε στα social media όλες αυτές τις λεπτομέρειες, όπως επίσης και το γεγονός ότι η ανιψιά του συνέχιζε να αγοράζει βιβλία και επί Ταλιμπάν. Η ανάρτηση έγινε viral σε μικρό χρονικό διάστημα.
Μετά από μία εβδομάδα, οι συγγενείς βρήκαν πολλά βιβλία επάνω στους τάφους, στα Φαρσί και στα Αγγλικά. Η μεγάλη αδερφή της Hajar εξήγησε πως η αδερφή της πάντοτε αγαπούσε τα βιβλία, αλλά τώρα, μέσα από το ημερολόγιο, κατάλαβαν πολλοί το μεγάλο ενδιαφέρον της. Και έτσι, όλοι αυτοί οι άγνωστοι την τίμησαν με βιβλία.
Οι συγγενείς συνέχισαν να βρίσκουν βιβλία και έτσι μετέφεραν ένα παλιό ντουλάπι, το οποίο έβαψαν πορτοκαλί, το αγαπημένο χρώμα των κοριτσιών. Μια γνωστή Αφγανή graphic designer ζωγράφισε τα δύο κορίτσια με ένα πεύκο, το οποίο συμβολίζει δύναμη και ανθεκτικότητα.
«Αισθανόμαστε ότι αυτή η ταπεινή βιβλιοθήκη τις κάνει χαρούμενες. Την ήθελαν πάρα πολύ». Η Hajar έγραψε στο ημερολόγιό της, «Νιώθω τόσο καλά όταν διαβάζω. Νιώθω ότι είμαι και εγώ μέρος της ιστορίας», αναφέρει μία συγγενής.
Τα κορίτσια δεν αρκέστηκαν στα σχολικά μαθήματα. Ήθελαν να διαβάζουν περισσότερο, πράγμα που τις έκανε να διαφέρουν από τα άλλα παιδιά.
«Διαβάζοντας αυτά τα βιβλία, τις δίδαξε να μην σταματούν μπροστά στις δυσκολίες και να συνεχίσουν να μάχονται για τους προσωπικούς τους σκοπούς. Το σχέδιό τους ήταν να φοιτήσουν στο Πανεπιστήμιο».
«Πρέπει να πιστέψω στον εαυτό μου και ο Θεός θα με βοηθήσει», γράφει η Marzia. Γράφει, επίσης, πως πρέπει να συνεχίσει να διαβάζει «με» η «χωρίς» ηλεκτρισμό.
Οι συγγενείς παλεύουν με τον πόνο τους μέχρι σήμερα, αλλά δημιουργώντας αυτή την μικρή βιβλιοθήκη διοχετεύουν τον πόνο τους σε κάτι δημιουργικό και πιστεύουν ότι κάνουν τα κορίτσια υπερήφανα.
Η οικογένεια αυτή διάλεξε να παραμείνει στην Καμπούλ μετά τους Ταλιμπάν, αποφασίζοντας να γίνουν καταλύτες αλλαγής στην χώρα τους.
Με την απώλεια των παιδιών τους, πιστεύουν ότι αυτό θα εμπνεύσει και άλλα κορίτσια να συνεχίσουν την μόρφωσή τους. Οι τάφοι βρίσκονται στα περίχωρα της Καμπούλ και είναι δύσκολο να πάει κάποιος χωρίς αμάξι. Ωστόσο, ο κόσμος της πόλης δανείζεται βιβλία, μιλάει για τα δύο άτυχα παιδιά, για τη βιβλιοθήκη εκεί, για τη γραφή και το διάβασμα. Μια άλλη βιβλιοθήκη έχει δημιουργηθεί σε ένα δημοτικό σχολείο με δωρεά από 30 βιβλία, αγαπημένα των κοριτσιών.
Η οικογένεια ελπίζει να δημιουργήσει μεγαλύτερες βιβλιοθήκες στο μέλλον, στη μνήμη των κοριτσιών.
«Το όραμά τους ήταν όλα τα κορίτσια του Αφγανιστάν να μπορούν να συνεχίσουν να μορφώνονται, ακόμη και όταν δεν μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο. Για τώρα, αυτή η βιβλιοθήκη είναι ένα σύμβολο αυτού του μηνύματος».
Τα δικά μου σχόλια
Όταν διάβασα αυτήν την ιστορία, ένιωσα τόσο πόνο στην ψυχή μου, τόση βία και τόσο βάρος για την αδικία που επικρατεί σε αυτόν τον κόσμο, που έβαλα τα ακουστικά μου, άνοιξα την playlist, έσβησα τα φώτα και ξάπλωσα. Δεν ήθελα να είμαι μέρος αυτής της πραγματικότητας. Μακάρι να ήμουν σε άλλον πλανήτη. «Ιγνάτιε», είπα, «είσαι τυχερός που δεν ακούς και δεν διαβάζεις τέτοιες βαρβαρότητες. Γλύτωσες από τον άθλιο αυτό κόσμο», σκέφτηκα ξανά και ξανά. Σκέφτηκα τα κοριτσάκια και αναρωτήθηκα πού να βρίσκονται τώρα.
Μετά που κάλμαρα λίγο, εστίασα την προσοχή μου στο project των συγγενών. Τον πόνο τους τον αντιλαμβάνομαι και εγώ, αφού και εγώ τον γεύτηκα και συνεχίζω να τον γεύομαι. Είναι τρομερός για την ψυχή και μετά από λίγο αρχίζει να επηρεάζει και το σώμα. Αν είναι δυνατόν να πονάει η ψυχή σου σε τέτοιον βαθμό και να αφήσει το σώμα σου ήσυχο. Σκέφτηκα το κουράγιο τους να βάψουν το παλιό ντουλάπι, να το κουβαλήσουν στο κοιμητήριο, να βλέπουν τα βιβλία που τα παιδιά τους έπιασαν στα χέρια τους!! Άραγε μετάνιωσαν που έμειναν στην χώρα τους και τους βρήκε αυτό το κακό, ενώ οι ίδιοι είχαν τις καλύτερες προθέσεις; Αν είχαν φύγει μαζί με τόσους άλλους πολίτες, θα είχαν τα παιδιά τους τώρα; Με τις ίδιες ερωτήσεις παλεύω κι εγώ χωρίς να βρω απαντήσεις, γιατί δεν υπάρχουν. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει control, απλά δεν υπάρχει.
It is what it is, λέμε στην άλλη μου πατρίδα. Αυτό είναι!!
Κάνε τον πόνο σου στολίδι μου είπε μία φίλη στην αρχή της δικής μου καταστροφής, όταν έκανα μία δωρεά προς τιμήν του άντρα μου. Κάνε τον πόνο σου στολίδι. Αυτό έκανε η οικογένεια κι εγώ που λατρεύω τα βιβλία, γιατί μεγάλωσα χωρίς αυτά, θεωρώ το στολίδι της οικογένειας ό,τι πιο λαμπρό, πολύτιμο και πανέμορφο υπάρχει στην περιοχή τους. Είμαι βέβαιη ότι τα κοριτσάκια είναι χαρούμενα εκεί που είναι. Είμαι, επίσης, σίγουρη ότι τα βιβλία δεν θα έχουν σταματημό, οι βιβλιοθήκες θα δημιουργούνται, άλλα κοριτσάκια θα μορφώνονται, κάποιοι πολίτες αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας θα διαβάζουν και οι συγγενείς, ίσως κάποια μέρα βρουν λίγη παρηγοριά, λίγη. Ίσως!!
Και εγώ, που είμαι λάτρης των βιβλίων και φίλη κάθε βιβλιοθήκης, θα συνεχίζω να προωθώ βιβλία και να εμπνέομαι από το παράδειγμα των δύο άτυχων κοριτσιών, γιατί πολύ απλά η αγάπη δεν έχει γεωγραφικά σύνορα.
Πού να γνώριζαν τα άτυχα κορίτσια ότι μία μέρα θα συγκλόνιζαν μια Ελληνίδα και θα γίνονταν παράδειγμα για τη δική της αγάπη με τα βιβλία!!
Παραθέτω το λινκ του άρθρου στην Αγγλική γλώσσα για να δείτε φωτογραφίες των δύο κοριτσιών, τη βιβλιοθήκη με το πράσινο πεύκο και άλλες σχετικά με την χώρα. Το Αφγανιστάν παραμένει για ‘μένα ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, ιδιαίτερα η άθλια κατάσταση των γυναικών. Η ιστορία αυτή, μέσα από τον πόνο και την απώλεια, φέρνει έναν αέρα ελπίδας και αισιοδοξίας σε μία κοινότητα που την έχει άμεση ανάγκη. Με κάποιον τρόπο φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία και στη δική μου ζωή!!
Τέλος, συγχαίρω το AL JAZEERA NEWS για την πολύτιμη αρθρογραφία που μας παρέχει, επιτρέποντάς μας να δούμε από κοντά μια άλλη πλευρά του κόσμου εξίσου ανθρώπινη.
Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι της οικογένειας Mohammadi. Ανακτήθηκε από το πρωτότυπο άρθρο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στην αγγλική γλώσσα, στο aljazeera.com.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο blog της Νένας Μεϊμάρη, Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή στις 4 Μαρτίου, 2023.
*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο email της ignnen@gmail.com.