Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Μήπως είμαστε βρεφοκτόνοι και δεν το ξέρουμε;
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ψαρεύουμε ή αγοράζουμε βρέφη, δηλαδή μικρά ψαράκια που δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσουν, να γίνουν ενήλικα και να γεννήσουν άλλα ψάρια.
Γι’ αυτό καθημερινά λιγοστεύουν δραματικά τα ψάρια στις θάλασσες μας και τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς. Το 70% των ψαριών που τρώμε δεν είναι ελληνικά, αλλά εισαγόμενα από την Τουρκία και άλλες χώρες.
Αν έχετε κάποιον φίλο ψαρά, επαγγελματία ή ερασιτέχνη, ρωτήστε τον να σας πει. Σχεδόν νεκρές κατάντησαν οι θάλασσες μας.
Οι επαγγελματίες γυρίζουν απ’ το ψάρεμα και στα δίχτυα τους πιάνουν μόνον 2-3 κιλά, εκεί που κάποτε έπιαναν 150-200. Οι ερασιτέχνες το ίδιο, 1-2 ψαράκια ή τίποτα.
Κάποτε στην Κατερίνη είχε τρεις συλλόγους ερασιτεχνών ψαράδων και πάνω από 400 μέλη. Πήγαινες στην Παραλία και τις ακροθαλασσιές από τη Μεθώνη μέχρι τα Μεσάγγαλα και έβλεπες η θάλασσα γεμάτη βάρκες και τους πεταχτάρηδες με τα καλάμια απ’ έξω από τη στεριά να είναι στη σειρά ο ένας δίπλα στον άλλον κάθε 50 μέτρα, τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα οι μουρμουράδες με τα φαναράκια τους.
Σήμερα, ερημιά. Σπάνια να δεις κάποιον “φανατικό, άρρωστο και βαρεμένο“, κι αυτός πιο πολύ πηγαίνει για να ξεσκάσει, να τον χτυπήσει ο θαλασσινός αέρας.
Κάποτε τρώγαμε και κανένα λυθρίνι, ξιφία, μπαρμπούνια, γοφάρια, συναγρίδες, γαρίδες, σαργούς, αστακούς, τσιπούρες και λαυράκια ελευθέρας. Σήμερα συμβιβαστήκαμε με καμιά σαρδέλα ή γαύρο ή μπακαλιαράκι , πέστροφες ιχθυοτροφείου κλπ.
Όχι ότι κι αυτά δεν είναι νόστιμα, αλλά άλλη γεύση έχουν τα ελευθέρας, τα αλανιάρικα.
Έχουμε κάνει την ανάγκη φιλοτιμία, κι επειδή τα πιο νόστιμα, τα “πρώτα” ψάρια, είναι απλησίαστα και πανάκριβα, λέμε ότι αυτά είναι μόνο για τους πλούσιους, κι ότι καλά είναι και του ιχθυοτροφείου.
Είναι απλό: Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Λίγα τα ψάρια, μεγάλη η ζήτηση τους, βάλε και το κόστος εισαγωγής και μεταφορικά, άρα τα καλά τα ψάρια, της πρώτης κατηγορίας, θα τα χρυσοπληρώσεις.
Τεράστιο το πρόβλημα, πολλές οι αιτίες (υπεραλίευση, παράνομη αλιεία, μόλυνση κ.ά,).
Ακόμα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορούν να βρουν λύση.
Σύμφωνα με την WWF το 93% των αξιολογηµένων αποθεµάτων στη Μεσόγειο απειλείται.
Η γνωστή παροιμία λέει, Κάθε πράγµα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο, αλλά όχι για να τον ψαρεύουμε και να τον τρώμε, γιατί τον Αύγουστο αναπαράγεται.
Μια άλλη φορά θα αναφερθούμε σ΄αυτά.
Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, έστω για να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας, είναι να μην αγοράζουμε μωρά ψάρια. Έτσι, μπορεί να αναγκαστούν οι τράτες που τα αλιεύουν και μας τα πουλάνε μέσω των ψαράδικων, να σταματήσουν το κακό που κάνουν.
Το Υπουργείο Αλιείας εδώ και πολλά χρόνια με αυστηρό νόμο έχει καθορίσει το ελάχιστο μέγεθος όλων των ψαριών που επιτρέπεται να ψαρεύονται, το ίδιο και ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός 1967/2006 για την αλιεία στη Μεσόγειο. Καλό είναι να ξέρουμε για μερικά από αυτά, κι όταν βλέπουμε ότι είναι μικρότερα, να μη τα αγοράζουμε και να ειδοποιούμε την αγορανομία και το λιμενικό:
Κουτσομούρα 11 εκ. (ελάχιστο)
Μπακαλιάρος 20 εκ.
Σαρδέλα 11 εκ.
Γαύρος 9 εκ.
Μουρμούρα 20 εκ.
Σκουμπρί 18 εκ.
Τσιπούρα 20 εκ.
Λαυράκι 25 εκ.
Λυθρίνι 15 εκ.
Σαργός 23 εκ.